144. Troy Denning - Przeznaczenie Jedi - Wir.pdf

(1021 KB) Pobierz

PRZEZNACZENIE JEDI

WIR

TROY DENNING

Przekład

Jerzy Śmiałek

Anna Hikiert

Błażej Niedziński

Redakcja stylistyczna

Magdalena Stachowicz

Korekta

Jolanta Gomółka

Renata Kuk

Projekt graficzny okładki

Ian Keltie i David Stevenson

Ilustracja na okładce

Druk

Wojskowa Drukarnia w Łodzi Sp. z o.o.

Tytuł oryginału

Fate ot The Jedi#6: Vortex

Used Under Authorization.

For the Polish translation

ISBN 978-83-241-4159-3

Warszawa 2012. Wydanie I

Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o.

02-952 Warszawa, ul. Wiertnicza 63

tel. 22620 40 13, 22620 81 62

www.wydawnictwoamber.pl

Kevinowi McConnellowi,

którego właśnie czeka jego własna, wielka i nowa przygoda

BOHATEROWIE POWIEŚCI

Abeloth - osoba płci żeńskiej

Allana Solo - dziewczynka

Ben Skywalker - Rycerz Jedi (mężczyzna)

C-3PO - android protokolarny („płci” męskiej)

Eramuth Bwua’tu - prawnik (Bothanin)

Gavar Khai - Rycerz Sithów (mężczyzna)

Han Solo - kapitan „Sokoła Millenium” (mężczyzna)

Jagged Fel - przywódca Galaktycznego Imperium (mężczyzna)

Jaina Solo - Rycerz Jedi (kobieta)

Kenth Hamner - p.o. Wielkiego Mistrza Jedi (mężczyzna)

Lando Calrissian - przedsiębiorca (mężczyzna)

Leia Organa Solo - Rycerz Jedi (kobieta)

Luke Skywalker - Wielki Mistrz Jedi (mężczyzna)

Natasi Daala - przywódczyni Galaktycznego Sojuszu (kobieta)

R2-D2 - robot astromechaniczny („płci” męskiej)

Saba Sebatyne - Mistrzyni Jedi (Barabelka)

Sarasu Taalon - Arcylord Sithów (Keshiri)

Tahiri Veila - oskarżona i były Rycerz Jedi (kobieta)

Vestara Khai - uczennica Sithów (kobieta)

ROZDZIAŁ 1

Za dziobowym iluminatorem unosił się cienki jak pajęczyna woal Chmury Ashteriego -

ogromny obłok zjonizowanego gazu tuderium, znajdujący się na jednym ze skrajów sektora Kessel.

Był usiany błękitnymi aureolami tysiąca odległych słońc, a jego mlecznobiałe pasma nieomylnie

dowodziły, że „Łowca Asteroid” w końcu opuścił pozbawiony światła, ponury obszar Głębokiej

Otchłani. Po mrożących krew w żyłach skokach na oślep przez labirynt nieobecnych na mapie

nadprzestrzennych szlaków i wygłodniałych czarnych dziur nawet taki słabiutki blask przynosił

upragnioną ulgę oczom Jainy Solo.

A ściślej, przynosiłby, gdyby chmura znajdowała się we właściwym miejscu.

„Łowca Asteroid” leciał na Coruscant, nie na Kessel, co oznaczało, że podczas opuszczania

z Otchłani Chmura Ashteriego powinna być widoczna jakieś czterdzieści stopni po stronie

bakburty. Powinna też wyglądać jak ledwo widoczna wstążka światła o kolorystyce przesuniętej tak

bardzo w stronę czerwieni, że wyglądałaby jak słaby płomyk. Jaina nie potrafiła pojąć, jakim

cudem tak bardzo zboczyli z kursu.

Spojrzała na stanowisko pilota - obrotowy antygrawitacyjny fotel, otoczony przez panele

kontrolne i opuszczane ekrany monitorów - ale na zmarszczonym czole Landa Calrissiana nie

znalazła odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Ubrany w nieskazitelnie białą błyszczojedwabną

tunikę, błękitno-fioletowe spodnie i modną pelerynę, Lando siedział na samym skraju głębokiego

fotela z nerfowej skóry. Oparł brodę na kostkach palców i utkwił spojrzenie w alabastrowej mgiełce

za iluminatorem.

Odkąd znała Landa, czyli od jakichś trzydziestu lat, była to jedna z rzadkich chwil, kiedy

Jaina zauważała, że jego dotychczasowe życie hazardzisty, pełne rozgrywek, w których można było

wszystko wygrać albo wszystko stracić, wywarło wpływ na jego czarujący wygląd artysty oszusta.

Świadczyło to także o tym, w jakim napięciu i strachu żył przez ostatnie kilka dni... i

prawdopodobnie także o szalonym tempie życia. Lando był, jak zawsze, nienagannie ubrany, ale

nie znalazł dość czasu, żeby się zatroszczyć o ufarbowanie na głęboką czerń wąsów i kręconych

włosów.

Po kilku sekundach Lando w końcu westchnął i usiadł wygodniej w swoim fotelu.

- Proszę bardzo, wykrztuś to - powiedział.

- Niby co? - zapytała zdezorientowana Jaina. Zastanowiła się, co właściwie Lando chce od

niej usłyszeć. W końcu to właśnie on dokonał niewłaściwego skoku. - Że to nie moja wina?

W udręczonych oczach Calrissiana mignął błysk irytacji, ale Lando chyba zrozumiał, że

Jaina próbuje tylko poprawić mu nastrój. Zachichotał i posłał jej jeden ze swoich jasnych niczym

supernowa uśmiechów.

- Jesteś równie nieznośna jak twój staruszek - zawyrokował. - Czy nie widzisz, że to nie

pora na żarty?

Jaina uniosła brew.

- To jak, nie postanowiłeś przelecieć obok Kessel, żeby przywitać się z żoną i z synem? -

zakpiła.

- Dobry pomysł - przyznał Lando, ale zaraz pokręcił głową. - Ale nie.

- No cóż, w takim razie... - Jaina włączyła rezerwowe stanowisko pilota i zaczekała, aż

obudzą się do życia dalekosiężne skanery. Stary holownik asteroid zaprojektowano w taki sposób,

żeby mogła go pilotować jedna osoba i liczna grupa robotów. „Łowca Asteroid” nie miał nawet

porządnego stanowiska drugiego pilota, co oznaczało, że czekanie będzie dłuższe niż Jainie

mogłoby się to spodobać. - Skąd się tu wzięliśmy?

Lando spoważniał.

- Dobre pytanie - powiedział. Odwrócił się w stronę rufy, gdzie znajdował się przestronny

pokład lotniczy „Łowcy Asteroid”. To właśnie tam zainstalowano równie zabytkowy jak sam statek

komputer nawigacyjny. Stał przed nim wyprodukowany przez Cybot Galacticę android model RN8,

automat o żeńskiej osobowości. W przezroczystej kopułce głowy migotał centralny procesor,

pracujący obecnie z największą możliwą szybkością. W kuli tkwiły także trzy niebieskie

fotoreceptory, rozmieszczone w równych odległościach od siebie, żeby zapewnić androidowi

trzystusześćdziesięciostopniowe pole widzenia. Android miał korpus z bronzium, ozdobiony

wyrytymi wizerunkami komet, konstelacji i innych ciał niebieskich. - Dobrze pamiętam, że

poleciłem Omate obrać kurs na Coruscant.

Kulista kopułka głowy RN8 obróciła się szybko, żeby android mógł skierować na Landa

jeden ze swoich fotoreceptorów.

- Tak, to prawda - przyznał automat. Miał jedwabisty i głęboki, nieco kpiący głos. - Ale

później odwołał pan ten rozkaz i polecił obrać kurs na ten punkt, w którym teraz się znajdujemy.

Lando spojrzał spode łba na automat.

- Musisz bardziej zadbać o swoje czujniki akustyczne - powiedział. - Na pewno się

przesłyszałaś.

Kiedy RN8 przekazywała dodatkową porcję energii do swoich systemów diagnostycznych,

błyski w jej kopulastej głowie przygasły.

Jaina spojrzała ponownie na ekran rezerwowego monitora i zauważyła, że dalekosiężne

skanery w końcu zaczęły przekazywać obrazy. Niestety, niewiele to pomogło. Jedyną rzeczą, która

zmieniła się w brązowej ramce, był kolor ekranu i samotny symbol oznaczający pozycję „Łowcy

Asteroid” dokładnie pośrodku.

Z tyłu, z pokładu lotniczego, dobiegł jedwabisty głos RN8:

- Moje czujniki akustyczne znajdują się w optymalnym stanie, panie kapitanie... podobnie

jak bazy danych i systemy ich odzyskiwania. - Następne jej słowa rozległy się na pokładzie,

wypowiedziane znajomym barytonem: - SkieRUJ „Łowcę Asteroid” w inNE miejsCE, w Chmurę

Ashteriego. POwinniśmy tam doTRZEĆ o siedemnaSTEJ piętNAŚCIE Standardowego Czasu

GALAKtycznego.

Osłupiały Lando otworzył usta i wyjąkał:

- To... nie ja!

- Niezupełnie - zgodziła się z nim Jaina. W kilku słowach akcent rzeczywiście padał na

niewłaściwą sylabę, ale poza tym ton głosu był identyczny. - Ale to podobieństwo wystarczy, żeby

wywieść w pole androida.

Zdezorientowany Lando zamknął oczy.

- Czy chcesz mi powiedzieć to, co moim zdaniem chcesz powiedzieć? - zapytał.

- Owszem - odparła młoda Solo, zerkając na czysty ekran monitora swoich sensorów. - Nie

mam pojęcia, w jaki sposób, ale ktoś się pod ciebie podszył.

- Dzięki Mocy?

Jaina wzruszyła ramionami i rzuciła znaczące spojrzenie w mroczny kąt mostka. Znała

wprawdzie co najmniej sześć technik Mocy, którymi można by się posłużyć, żeby pokonać

oprogramowanie RN8, umożliwiające jej rozpoznawanie głosów, ale żadna z tych technik nie miała

zasięgu mierzonego w latach świetlnych. Zaczęła ostrożnie rozszerzać swoją świadomość Mocy,

skupiając uwagę na odległych zakamarkach wielkiego statku, ale trzydzieści standardowych sekund

później ze zdumieniem stwierdziła, że nie natknęła się na nic niezwykłego. Nie wykryła kryjących

się tam obcych istot ani nawet pustych miejsc, w których mógłby się ukryć nieznany władca Mocy.

Nie znalazła nawet małego insekta, który mógłby ukradkiem posługiwać się Mocą.

Po chwili odwróciła się znów do Landa.

- Z pewnością posłużono się Mocą - zawyrokowała. - Tyle że na pokładzie nie ma nikogo

oprócz nas i automatów.

- Obawiałem się, że to powiesz - oznajmił Calrissian. Zawahał się na chwilę i dodał: -

Przyjaciele Luke’a?

- Nie znoszę wyciągać pochopnych wniosków, ale... któżby inny? - odparła Jaina. - Po

pierwsze, Zapomniane Plemię czy nie, to są jednak Sithowie. Po drugie Już raz próbowali nas

oszukać.

- Uważam, że są równie szaleni jak rankor na tanecznym parkiecie - stwierdził Lando. -

144. Troy Denning - Przeznaczenie Jedi - Wir.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: