Zygmunt Zeydler-Zborowski - W kręgu podejrzenia.pdf - Zeydler-Zborowski Zygmunt - joe77joe77

ZEYDLER-ZBOROWSKI ZYGMUNT

W KRĘGU

PODEJRZENIA

ROZDZIAŁ I

Najwyższy wymiar kary.

Borzycki wolno schodził w dół, kłaniając się z roztargnieniem

napotykanym po drodze znajomym. Sam nie wiedział dlaczego,

ale nie był dzisiaj z siebie zadowolony. Nie cieszył się nowym

sukcesem. Dźwięczały mu w uszach słowa obrońcy: „Nie za-

pominajmy o tym, że każdy z nas może się kiedyś znaleźć na

ławie oskarżonych...” Ciągle jeszcze miał przed oczami

mizerną, otępiałą twarz tego chłopaka. Robił takie wrażenie,

jakby nie rozumiał, o co właściwie chodzi.

Najwyższy wymiar kary.

Na półpiętrze Krzypiński wyciągnął rękę na powitanie. — Jak

się masz, Stachu? Brawo, gratuluję! Twoje przemówienie było

znakomite. To będzie szlagier roku 1961! Nie mam zamiaru

prawić ci komplementów, ale naprawdę dziwię się, że jeszcze

znajdują się adwokaci, którzy podejmują się obrony, kiedy ty

wnosisz oskarżenie. Ale, ale... chciałbym z tobą któregoś dnia

chwilę pogadać. Kiedy będziesz miał czas?

— Zadzwoń do mnie po niedzieli.

Krzypiński raz jeszcze potrząsnął dłonią przyjaciela i z

zadziwiającą jak na swą tuszę szybkością pobiegł na górę.

Znany był z tego, że nigdy nie jeździł windą.

Najwyższy wymiar kary.

Borzycki dopiero na dole przy szatni zdjął prokuratorską

togę. Włożył jesionkę, z pedantyczną dokładnością zapiął

wszystkie guziki i nie spiesząc się wyszedł przed gmach sądu.

Na ulicy dogoniła go Ewa.

— Tatuśku... jesteś wspaniały. Twoje przemówienie było

fantastyczne. Szczerbiński zupełnie wysiadł ze swoją mową

obrończą. To, co mówił, wypadło tak blado, że w ogóle...

Dumna jestem z ciebie, tatusiu.

— Dumna?

— Oczywiście. Jesteś sławnym prokuratorem. Nazywają cię

postrachem świata przestępczego. Wiesz co? Dzisiaj się

zdecydowałam. Ja także będę prokuratorem.

Spojrzał na nią zamyślony. Nie mógł sobie wyobrazić tej

niezwykle wrażliwej dziewczyny w roli oskarżyciela. Wiedział

jednak, że na nic się nie zda odwodzić ją od tego zamiaru.

Wziął ją pod rękę i spytał:

— Nie wolisz bronić ludzi?

Zaprzeczyła gwałtownym ruchem głowy.

— Nie. Będę prokuratorem tak jak ty, tatusiu. Będę walczyła

ze złem, będę ścigała złodziei, chuliganów i morderców. Kiedyś

będziesz dumny, ze mnie, tak jak ja jestem dumna z ciebie

teraz. Wszyscy słuchali twojego przemówienia z zapartym

tchem. Obserwowałam twarze ludzi, kiedy ty mówiłeś. Jestem

przekonana, że...

Urwała nagle i przyjrzała się ojcu uważnie. Dopiero w tej

chwili wyczuła jego nastrój.

— Co się stało? — spytała. — Dlaczego jesteś taki nie w sosie?

— Melancholijny uśmiech pojawił się na jego twarzy.

— Widzisz, kochanie, to nie takie zabawne wysłać człowieka

na szubienicę.

— Ale przecież ten człowiek zasłużył na najwyższy wymiar

kary. To morderca. Zamordował z premedytacją. Nie masz

chyba co do tego wątpliwości.

— Nie, nie mam wątpliwości. Gdybym je miał, nie wnosiłbym

oskarżenia ani nie domagałbym się kary śmierci. Ale czasem w

takich sytuacjach pojawia się niepokój. A jeżeli ten człowiek

jednak nie dopuścił się zbrodni, jeżeli jest niewinny?

— Przecież się przyznał.

— Nie od razu się przyznał. A zresztą różne bywają motywy

przyznania się do nie popełnionych czynów. Jesteś jeszcze

bardzo młodziutka. Nie wiesz, jakie się zdarzają fantastyczne

zbiegi okoliczności.

Spojrzała na niego zdziwiona.

— Co się z tobą dzieje, tatusiu? Nie sądzisz chyba, że

dzisiejsza sprawa... że poza tym wszystkim może się coś kryć...

— Nie, oczywiście, że nie sądzę. To była raczej dosyć prosta,

prymitywna sprawa. Ale widzisz, każdy uczciwy sędzia czy

prokurator miewa takie chwile niepokoju. Dlatego chciałbym ci

oszczędzić tych bardzo przykrych i trudnych momentów.

Wolałbym, żebyś poszła na adwokaturę.

— Chcę być prokuratorem — powiedziała stanowczo

Borzycki nie miał zamiaru podejmować dyskusji. Skinął na

przejeżdżającą taksówkę.

Mieszkali na Różanej. Karolcia przyjęła ich z ponurym

wyrazem twarzy.

— Obiad gotów od godziny — powiedziała niemal groźnie. —

Wszystko się na nic wypitrasi. Do czego to podobne? —

Wzruszyła gniewnie ramionami i podreptała do kuchni. Po

chwili rozległ się energiczny szczęk garnków.

Przy stole Ewa spytała:

— Czy ty, tatuśku, pamiętasz, że masz być dzisiaj u

Siewierskich?

— Niestety, pamiętam.

— Dlaczego mówisz „niestety”?

— Bo wolałbym popracować. Ale tyle razy już mnie prosili, że

nie wypada mi się wykręcić. Muszę pójść

— Powinieneś się od czasu do czasu rozerwać. Nie możesz tak

ciągle pracować. A poza tym u Siewierskich zawsze jest pyszne

jedzenie i trunki podają znakomite.

— To mnie nie interesuje. Wiesz przecież, że ja nie piję.

— Czy nigdy nie piłeś alkoholu?

— Kiedyś, bardzo dawno. Od dwudziestu kilku lat nie miałem

alkoholu w ustach.

— Szkodzi ci.

— Nikomu to dobrze nie robi.

Karolcia podała budyń czekoladowy. Minął już jej zły humor i

swoim zwyczajem opowiedziała jakąś sensacyjną historię,

wyczytaną w ,,Expressie”. Była bardzo spoufalona z panem

prokuratorem i z Ewunią, którą wychowała od dziecka. Lubiła

też nieraz wtrącać się do rozmowy i udzielać dobrych rad. Wi-

dząc, że jej opowieść nie spotkała się z zainteresowaniem,

Zygmunt Zeydler-Zborowski - W kręgu podejrzenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: