Dennis Lehane - Patrick Kenzie i Angela Gennaro 01 - Wypijmy, nim zacznie się wojna.pdf

(1003 KB) Pobierz

Dennis Lehane

Wypijmy, nim się zacznie wojna

(A drink before the war)

Przełożyła Maria Klimek-Lewandowska

Podziękowania

Podczas pisania tej książki radą, krytyką, zachętą i wiarą, za które jestem i zawsze będę wdzięczny

bardziej, niż jestem to w stanie wyrazić, służyli mi: John Dempsey, Mail Ellenburg, Ruth Greenstein, Tupi

Konstan, Gerard Lehane, Chris Mullen, Courtnay Pelech, Ann Riley, Ann Rittenberg, Claire Wachtel i

Sterling Watson.

Od autora

Niemal cała akcja powieści toczy się w Bostonie, ale obraz miasta i jego instytucji zarysowany został

dość swobodnie. Zabieg ten jest najzupełniej celowy. Przedstawiony tu świat jest fikcyjny, podobnie jak

postacie i wydarzenia. Wszelkie podobieństwo do autentycznych zdarzeń i osób, żyjących i zmarłych, jest

najzupełniej przypadkowe.

Moje najwcześniejsze wspomnienia wiążą się z pożarami.

W wieczornych wiadomościach oglądałem, jak płoną Watts, Detroit i Atlanta.

Widziałem morze mangrowców i liście palm tlące się pod napalmem, gdy Cronkite mówił spoza

ekranu o dwustronnym rozbrojeniu i o wojnie, która straciła sens.

Mój ojciec, strażak, często budził mnie w nocy, żebym oglądał najnowsze doniesienia telewizyjne o

pożarach, które gasił. Czułem od niego dym i sadzę, duszącą woń benzyny i smaru; gdy siedziałem na

jego kolanach w starym fotelu, te zapachy wydawały mi się bardzo przyjemne. Pokazywał mi siebie, jak

przebiega przed kamerą; mglisty cień podświetlony szalejącą czerwienią i migotliwą żółcią.

Czas płynął, a pożary zdawały się rosnąć razem ze mną. Gdy niedawno płonęło Los Angieles,

dzieciak we mnie zastanawiał się, co to będzie, jeśli popiół i dym ruszą na północny wschód,

zatrzymają się nad Bostonem, zatrują nasze powietrze.

Ubiegłego lata chyba to się stało. Nienawiść przyszła do nas jak tornado.

Używaliśmy różnych określeń – rasizm, pedofilia, sprawiedliwość, praworządność – ale wszystkie

te słowa były jak wstążki i ozdobny papier na pobrudzonym prezencie, którego nikt nie chciał

otworzyć.

Ubiegłego lata ginęli Indzie. Większość z nich była niewinna. Niektórzy winni, jedni mniej, inni

bardziej.

Ubiegłego lata ludzie zabijali. Nikt z nich nie był niewinny. Wiem to dobrze. Byłem jednym z nich.

Patrzyłem przed siebie nad smukłą lufą pistoletu, spoglądałem w oczy oszalałe ze strachu i nienawiści

i widziałem w nich swoje odbicie. Pociągnąłem za spust, chcąc sprawić, by znikło.

Słyszałem echo swojego wystrzału, czułem zapach prochu i w dymie nadał widziałem swoje

odbicie; wiedziałem, że będę je widział już zawsze.