Sarah Hilary - W obcej skorze.pdf

(2394 KB) Pobierz

Przekład

Agnieszka Brodzik

Dla Anny, na przekór

Pięć lat wcześniej

ANIM UDAŁO JEJ SIĘ

dotrzeć do domu, zdążyli już otoczyć budynek

kordonem. Nieznajomy w mundurze właśnie rozwija taśmę policyjną.

Marnie obserwuje jego metodyczną pracę z bezpiecznej kryjówki w

samochodzie, lodowatymi palcami trzymając klucz w stacyjce, nie

zgasiwszy silnika, by móc szybko uciec, odjechać i nie wracać…

Rozumie, że nie przedostanie się przez kordon policyjny, lecz wie też, że

musi. Cokolwiek ją czeka w tym domu — a boi się, boi się tak bardzo, że

bolą ją zęby — znajdują się tam również

odpowiedzi. Musi

się dostać do

środka.

Gasi silnik i ściska w pięści kluczyki, ich zęby wbijają się boleśnie w jej

palce. Zaczyna się trząść, jeszcze zanim wysiądzie z samochodu.

Karetka, przed domem stoi karetka, jednak cicho, bez syreny i świateł.

Jej załoga jest w środku, nikt się nie śpieszy z wyjściem. To zły znak.

Najwyraźniej można porzucić nadzieję, bo zdarzyło się najgorsze. Marnie

ma mokrą twarz i wypatruje deszczu, jednak niebo jest czyste, szare,

jakby ktoś naciągnął na nie plandekę. Nie ma deszczu, jest za to tępe,

zgrzytliwe napięcie przed burzą.

Padało cały miesiąc. Podobnie jak reszta londyńczyków, przyzwyczaiła

się; w schowku trzyma jedną parasolkę, w szufladzie biurka na

komisariacie drugą, a jeszcze inną w torebce na ramieniu. Nie chciała

moknąć w kolejce po kawę albo wychodząc ze stacji metra czy stercząc na

miejscu zbrodni. „Zawsze bądź przygotowana” to żadne motto, to zwykły

rozsądek. A przynajmniej kiedy możesz. Kiedy nie staje przed tobą coś tak

ogromnego i potwornego, że boisz się podejść bliżej.

Szuka wzrokiem funkcjonariusza wspierającego.

I oto jest, we fluorescencyjnej kamizelce, stoi przy samochodzie taty,

brązowym vauxhallu, źródle dumy i radości. Wóz zdaje się błyszczeć mimo

braku słońca, podobnie jak szyby w oknach, oślepiając Marnie. Zupełnie