Przybylek Marcin_Gamedec_02_Sprzedawcy lokomotyw.rtf

s

Marcin Przybyłek

SPRZEDAWCY
LOKOMOTYW

Gamedec

Spis treści:

Prolog

1. Pandora

2. Doom Day

3. Wieża bogów

4. Shadow Zombies

5. Bestia

6. Dwa skrzydła motyla

Słownik neologizmów i trudnych terminów

Osoby

Marcinowi Wrońskiemu, Sławkowi i Mikołajowi Pacholczykom dziękuję za rozmowy, Magdzie Kapale, Esterze Wawrzyniak i Lilianie Pawelczak za podarowaną mi wiedzę o kobietach, Profesorowi Tadeuszowi Kobierzyckiemu za przyjaźń i wiedzę, Ojcu i Matce za wiarę, żonie Annie i córce Kalinie za wszystkie wspaniałe chwile.

PROLOG

Peter „Crash” Kytes stał przed holowystawą sklepową przedstawiającą najnowsze walktele i doskonalsze od nich nadgarstkowe omniki. Szczerze mówiąc, nie bardzo wiedziałem, dlaczego go interesują. Moc obliczeniowa jego motomba wielokrotnie przewyższała te zabawki. Może powodowało nim przyzwyczajenie z czasów, kiedy posiadał ciało?

Przysiadłem na ławce obok fontanny i wciągnąłem w nozdrza poranny zapach Warsaw City: ulotny powiew czystości i ledwie wyczuwalną nutę sosnowych olejków eterycznych. Czy wolność objawia się tym, że człowiek może bez strachu poddać się nastrojowi chwili? Jeśli tak, to w tym momencie byłem nieskończenie wolny. Mimowolnie uśmiechnąłem się do losu i tajemnic, które skrywała przyszłość. Moje policzki owiało chłodne powietrze i przez ułamek sekundy miałem wrażenie, że było to muśnięcie skrzydeł aniołów. Poprawka. Anielic.

Otworzyłem oczy. Nieopodal przystanęły dwie panie z pieskami. Przyglądały się bacznie mojemu towarzyszowi.

– Co za monstrum! – szepnęła niższa brunetka. – Budzi lęk, prawda? – Wyższa, choć nie szczuplejsza blondynka skinęła głową.

– Oczywiście ja wiem, że to zwykły człowiek, ale wie pani, co on potrafi? – Niższa rozmówczyni ubrana w popielaty kostium ściszyła konfidencjonalnie głos. – Prześwietlić!

Blondynka wytrzeszczyła oczy:

– Chce pani powiedzieć, że on nas widzi bez ubrania?

– Żeby tylko! – Brunetka zacisnęła usta i znacząco przymknęła oczy.

Podniosłem się z ławki, prostując zastałe kości i lekko napiąłem rozleniwione mięśnie. Rozejrzałem się dookoła poszukując cienia seraficznych skrzydeł, lecz nie dostrzegłem ich konturu ani w puchu wysokich altocumulusów, ani w neogotyckich kształtach pobliskich budowli. Wiedziałem, że ich wzór gdzieś się ukrywa, tylko jeszcze nie potrafię go dostrzec. W końcu jakże mogłoby być inaczej? Westchnąłem nostalgicznie, przetarłem oczy, wyrównałem fałdy płaszcza i podszedłem do rozmówczyń, szczerząc zęby w jowialnym uśmiechu.

– Nie mogłem się oprzeć, żeby nie podsłuchać tej interesującej konwersacji. –...