1. Serdeczna Matko, opiekunko ludzi, Niech Cię płacz sierot do litoci wzbudzi, Wygnańcy Ewy, do Ciebie wołamy, Zlituj się, zlituj, niech się nie tułamy. 2. Do kogóż mamy wzdychać nędzne dziatki? Tylko do Ciebie, ukochanej Matki, U której Serce otwarte każdemu, A osobliwie nędzš strapionemu. Zasłużylimy, to prawda, przez złoci, By nas Bóg karał rózgš surowoci; Lecz kiedy Ojciec rozgniewany siecze, Szczęliwy, kto się do Matki uciecze. Ty masz za sobš najmilszego Syna, Snadnie Go Twoja przejedna przyczyna; Gdy Mu przypomnisz, jako Go karmiła, Łatwo Go skłonisz, o Matko przemiła. Dla Twego Serca wszystko Bóg uczyni, Daruje plagi, choć człowiek zawini; Jak Cię, cna Matko, nie kochać serdecznie, Gdy się skryć możem pod Twój płaszcz bezpiecznie? Ratuj nas, ratuj, Matko ukochana, Zagniewanego gdy zobaczysz Pana: Mieczem przebite pokazuj Mu Serce, Gdy Syna na krzyż wbijali morderce. Dla tych boleci, które wycierpiała, Kiedy pod krzyżem Syna swego stała, Bóg nam daruje, bymy nie cierpieli, Comy wytrzymać za złoć naszš mieli. A gdy ujdziemy gniewu jak i chłosty, Pokaż nam, Matko, tor do nieba prosty; Niechaj to Serce kochamy na wieki, Z którego dotšd żyjemy opieki! Matko Kocioła, wiarę daj nam żywš Zachowaj wolnoć i jednoć prawdziwš. Spraw niech Ojczyzna stanie się nam niebem Potężna Bogiem i bogata chlebem.
ametyst4