Raspberry_Pi_cz6.pdf

(1130 KB) Pobierz

Na warsztacie

Raspberry Pi:

Arduino Nano jako

alternatywne rozwiązanie

W ostatnich odcinkach tej serii zajmowaliśmy się wyłącznie Raspberry Pi.

Warto teraz przyjrzeć się innym rozwiązaniom. Wybrałem Arduino Nano: jeden

z mniejszych zestawów z całej rodziny Arduino. Sprawdźmy, czy można go

zastosować do zadań, które dotychczas powierzaliśmy Raspberry Pi.

Środki i cele

Stare porzekadło mówi: „mierz siły na zamiary”.

W dziedzinie inżynierii można je przetłumaczyć

na: „dobieraj środki do celów”. Jest to bardzo ważne

zagadnienie. Młody inżynier często patrzy na posta-

wione przed nim zadanie najpierw przez pryzmat

znanych mu technologii. Oznacza to, że nie próbuje

rozwiązać problemu, tylko dopasowuje go do już

znanych mu rozwiązań technicznych. W skrajnych

przypadkach robi to na siłę. I zazwyczaj kończy się

to źle, zarówno dla samego procesu tworzenia, jak

i produktu końcowego.

Doświadczony inżynier najpierw patrzy na to,

co ma być zrobione. Dopiero później rozważa, jak

to wykonać. Różnica jest fundamentalna. W tym

podejściu

priorytetem jest cel,

efekt końcowy.

To on steruje całym projektem. Zawsze powinniście

patrzeć przed siebie i zadawać sobie pytanie, jak

podejmowane przez Was decyzje wpłyną na końco-

we rozwiązanie. Jasny i konkretny cel pozwoli Wam

szybko weryfikować pomysły i odrzucać te, które

do niego nie prowadzą.

Zdefiniowanie celu nie jest wcale takie łatwe.

W jednym z poprzednich tekstów („Młody Technik”

10/2014) podałem

metodę SMART.

Nazwa SMART

to akronim pochodzący od angielskich słów

specific

(specyficzne, konkretne),

measurable

(mierzalne,

dające się określić),

achievable

(możliwe do osiąg-

nięcia),

reasonable

(sensowne, skutkujące postępem,

innowacją) i timeable (ograniczone czasowo, mające

swój koniec w określonym czasie). W praktyce ozna-

cza to wybieranie celów konkretnych, wymiernych,

możliwych do realizacji w określonym czasie i wno-

szących coś nowego – czy to do Waszego doświad-

czenia, czy – a jakże! – do historii świata.

Gdy cel jest priorytetem, droga do niego wcale nie

staje się mniej ważna. Jest wiele dróg do rozwiązania

każdego problemu. Jedne są prostsze, drugie bardziej

kręte – co wcale nie musi przesądzać o ich popraw-

ności. Jeżeli za cel postawimy sobie zbudowanie

rozwiązania uniwersalnego – droga do niego będzie

bardziej skomplikowana. Rozważenie wielu przy-

padków, również tych skrajnych (ang.

corner cases),

zapewne wydłuży czas wykonania. Ale na końcu

otrzymamy rozwiązanie, które zastosujemy jeszcze

wielokrotnie. I możemy być pewni, że nie zawie-

dzie podczas prezentacji. Czasami jednak celem

jest coś, co inżynierowie nazywają POC: ang.

proof

of concept.

W tym przypadku nie chodzi o pełne

rozwiązanie problemu czy dostarczenie stabilnego

rozwiązania, które będzie używane przez pokolenia.

Chodzi o sprawdzenie pewnych możliwości, ogólne

udowodnienie, że cele są w ogóle realizowalne (ang.

achievable).

W związku z powyższym,

nie bójcie się poszuki-

wać nowych rozwiązań.

Zanim zaczniecie pracę,

poświęćcie trochę czasu na dokładne określenie celu.

Zmieniajcie swoje podejście do problemu, oceniaj-

cie nowe pomysły pod kątem ich wpływu na efekt

końcowy. Szacujcie czas, koszty, ryzyko kolejnych

pomysłów. Postarajcie się oceniać je w kategoriach

liczbowych. W takim rachunku uwzględnijcie rów-

nież inne potencjalne zyski – zdobyte doświadcze-

nie, możliwość jego ponownego wykorzystania. I nie

bójcie się wyzwań!

Poziom tekstu: średnio trudny

SZKOŁA

David i Goliat

Raspberry Pi (RPi) oraz Arduino Nano to zawodnicy

dwóch skrajnych wag. Są na tyle różne, że porówny-

wanie ich może wydać się niecelowe.

RPi

to minikomputer. Można do niego podłączyć

klawiaturę, mysz, monitor HDMI i pracować jak

na zwykłym PC z Linuksem jako systemem operacyj-

nym. Ma wystarczająco dużo mocy obliczeniowej,

aby służyć jako domowe centrum multimediów,

włącznie z odtwarzaniem filmów w formacie HD.

Linuks, wspierany przez całą gamę aplikacji i biblio-

tek, ułatwia tworzenie złożonych rozwiązań w ję-

zykach programowania, takich jak Java czy Python.

Umożliwia łączenie z multimediami, stawianie

m.technik

- www.mt.com.pl

1. Raspberry Pi oraz Arduino Nano

serwerów WWW i tym podobne. To taki

komputer

w skali karty kredytowej.

Nano

to całkiem inny świat. Napędza go typo-

wy mikrokontroler. Nie działa na nim Linuks, nie

da rady zrobić z niego biurkowego komputera.

Miniaturowe rozmiary (ok. 4,3x1,7 cm; podczas gdy

RPi: 8,5x5,6 cm), minimalny pobór prądu w czasie

pracy (~20 mA) i łatwe programowanie sprawiają,

że jego

domeną są projekty typowo elektroniczne.

RPi i Nano łączą wspólne cechy: kompaktowa

budowa oparta na jednej płytce oraz porty, których

można użyć do kontrolowania innych elementów

elektronicznych (np. diód, czujników). Czy pamięta-

cie ciężarówkę wykonaną z klocków lego, sterowaną

przez Rpi, przedstawioną w artykule z listopadowego

numeru „Młodego Technika”? Wnioski z tego projek-

tu sugerowały, że RPi nie był dla niego najlepszym

wyborem. Długi start systemu, cały bagaż Linuksa

z mnogością wymaganych bibliotek, problemy

z kartą SD – wszystko to podpowiada, że platforma

RPi była zbyt „ciężka”. Spróbujmy więc przyjrzeć

się Nano jako alternatywnej metodzie rozwiązania

naszego „problemu ciężarówkowego”.

powoli budowanie z klocków. W tym sposobie liczą

się inwencja, innowacja, kreatywność. Wszystko

leży na stole – i od Was zależy, jak to połączycie!

To wyjątkowy i niespotykany wcześniej ruch, przez

niektórych określany wręcz mianem III rewolucji

przemysłowej. Każdy, nawet dysponujący mini-

malnymi umiejętnościami, może stworzyć własny

projekt nie tylko do zastosowań domowych. Dzięki

serwisom typu KickStarter komercjalizacja pomy-

słu nie jest już żadnym problemem. Droga do bycia

przedsiębiorcą jest otwarta – od Was zależy, czy

zechcecie nią podążyć!

Plug&… pray?

Open Source

Zanim przejdziemy do szczegółów, warto zwrócić

uwagę na to, że Raspberry Pi i Arduino są projektami

bardzo mocno wspieranymi przez międzynarodową

społeczność. Ich twórcy zdecydowali się na mak-

symalne „otwarcie” swoich produktów. Na bazie

wolnych licencji udostępnili dosłownie wszystko

– od schematów elektrycznych, projektów płytek

PCB, środowisk do programowania i bibliotek.

Większość z tych elementów, które zazwyczaj chroni

się patentami i licencjami, jest dostępnych za darmo

do wykorzystania i modyfikowania. Efekt takiego

postępowania to przechodząca

wszelkie oczekiwa-

nia popularność.

Miliony ludzi na świecie budują

urządzenia oparte o Raspberry i Arduino, dzielą się

wynikami swoich doświadczeń, pomagają innym

entuzjastom w tworzeniu ich własnych projektów

(zob. [1]). Okazję zauważyły też firmy komercyjne.

Dostarczają wiele komponentów, z których można

łatwo budować swoje projekty.

Shield’y

dla Arduino,

rozszerzenia GPIO czy nadchodzący standard

HAT

dla Raspberry – tworzenie z nich przypomina

Z poprzednich tekstów tej serii wiecie już, że tworze-

nie środowiska dla Raspberry Pi nie jest specjalnie

skomplikowane – ale też nie takie znowu trywialne.

Praca z RPi wymaga kilku peryferiów (np. zasila-

cza, karty SD, klawiatury, monitora, przejściówki

UART-do-USB), być może zmian w konfiguracji

domowego rutera (np. ustawianie RPi stałego adresu

IP). Wymaga też pewnego zasobu wiedzy w temacie

Linuksa (ang.

learning curve).

Oczywiście w zamian

otrzymujemy bardzo uniwersalny zestaw umożli-

wiający wiele różnych eksperymentów – nie tylko

amatorskich. Ale czy można prościej?

W przypadku Nano całe peryferia sprowadzają się

do… kabla miniUSB. Za jego pomocą podłącza się

Nano bezpośrednio do komputera. Odpowiedzialny

za komunikację szeregową układ FTDI na większości

systemów operacyjnych nie wymaga instalacji żad-

nych dodatkowych sterowników. Programy piszemy

z użyciem aplikacji „Arduino IDE”, dostępnej nieod-

płatnie na stronie

http://goo.gl/yOz5J7.

Jej instalacja

nie powinna nastręczać żadnych problemów. Jedyną

trudność może sprawić zidentyfikowanie numeru

wirtualnego portu szeregowego (ang.

Virtual COM

Port,

VCP), tworzonego przez system operacyjny

po podłączeniu Nano do komputera. W tym celu:

•

podłączcie Nano do komputera (2);

•

otwórzcie Menedżera Urządzeń;

•

w wyświetlonym drzewku rozwińcie element

„Porty (COM & LPT)”;

•

odszukajcie „USB Serial Port (COMx)”

gdzie ‚x’ będzie numerem portu, np. 5

2. Arduino Nano podłączone do portu USB

komputera

Na warsztacie

SZKOŁA

5. Programatory ICSP (msx-elektronika.pl)

3. Szeregowy port VCP utworzony po podłączeniu

– zapamiętajcie go, będzie potrzebny za

chwilę (3).

Następnie w aplikacji Arduino:

•

w menu „Tools/Serial Port” ustawcie COMx;

•

w menu „Tools/Board” wybierzcie model

Nano, np. „Arduino Nano w/ ATMega 328”.

Arduino IDE wykorzysta port szeregowy VCP żeby

przesłać tworzony przez Was program do Nano. Żeby

przetestować połączenie, otwórzcie przykładowy pro-

jekt: „File/Examples/01. Basics/Blink” i wciśnijcie ikonkę

„Upload” (z poziomą strzałką). Jeżeli wszystko dobrze

podłączyliście i ustawiliście, przykład zostanie skompi-

lowany (tzn. przetłumaczony na instrukcje zrozumiałe

dla procesora Atmel napędzającego Nano) i wysłany

przez port USB na Wasz mikrokontroler. Po chwili Wasze

oczy ucieszy regularnie mrugająca diodka. Brawo, Wasz

pierwszy program na Nano zaliczony!

Zauważyłem jednak, że port miniUSB jest stosun-

kowo delikatny. Podczas któregoś z eksperymentów

udało mi się go uszkodzić na tyle skutecznie, że pro-

gramy muszę teraz ładować przez UART (z użyciem

konwertera UART-do-USB, omawianego w listopado-

wym „Młodym Techniku”) lub poprzez wyspecjalizo-

wany programator ICSP (5).

Konwerter UART-do-USB (4) należy podłączyć

w następujący sposób (niektóre konwertery mogą

mieć trochę inne oznaczenia):

•

odłączcie kabel z gniazda USB Nano; układ

zasilimy teraz przez konwerter UART-do-USB;

•

zworkę konwertera UART-do-USB przełączcie

tak, aby zewrzeć pin opisany 5 V i środkowy;

jeżeli na konwerterze nie ma takiej zworki,

upewnijcie się, że działa on na logice 5 V;

•

podłączcie pin RxD Nano do pinu TxD

konwertera;

•

podłączcie pin TxD Nano do pinu RxD

konwertera;

4. Konwerter UART-do-USB (msx-elektronika.pl)

podłączcie pin 5V Nano do pinu PWR

konwertera;

•

podłączcie pin GND Nano do pinu GND

konwertera;

•

odnajdźcie port szeregowy przyporządkowa-

ny konwerterowi (jak dla połączenia Nano

kablem USB powyżej);

•

w programie „Arduino” ustawcie odpowiedni

port szeregowy;

•

załadujcie kod na Nano jak poprzednio.

Potrzebujecie razem cztery kable żeńsko-żeńskie

(RTS i CTS konwertera nie muszą być podłączone).

Zauważcie, że piny

danych są łączone na krzyż

– RxD z TxD.

Kolejna uwaga dotyczy klonów Arduino. Jak

wspomniałem powyżej, Arduino to otwarty projekt.

Na podstawie dostarczonych przez twórców mate-

riałów, każdy producent może stworzyć własną jego

wersję. Ba – możecie to nawet zrobić sami! Problem

polega na tym, że niektórzy producenci nie przy-

kładają się do pracy dostatecznie lub tworzą własne

wersje, wykorzystując trochę inne komponenty

np. do komunikacji. Zdarzają się klony, gdzie FTDI

zastępowane są np. przez tańszy CH340G. Układy

takie wymagają samodzielnej instalacji sterowników.

Często nie obsługują wszystkich systemów operacyj-

nych (np. Win8) i nie gwarantują bezproblemowego

użytkowania. Zwróćcie na to uwagę, zanim skusi

Was znacznie niższa cena.

•

Poziom tekstu: średnio trudny

Karta SD a wewnętrzny Flash

Pamiętacie, ile problemów przysporzyła karta SD?

Wszystko skończyło się dobrze, wadliwy adapter

został wymieniony, ale ile to kosztowało nerwów?

A wszystko przez to, że RPi

nie ma wbudowanej

pamięci nieulotnej.

Pamięć nieulotna (ang.

non-vola-

tile)

to taka, której zawartość „przeżyje” wyłączenie

zasilania. RPi używa do tego celu karty SD. Tam

właśnie zapisywany jest system operacyjny i system

plików. Niestety, karta bywa kapryśna. Z drugiej

strony, takie rozwiązanie ma wiele zalet – jest tanie,

proste a przede wszystkim elastyczne. Zmiana RPi

z komputerka do nauki Scratch’a w multimedialny

kombajn (np. XBMC/Kodi) sprowadza się do wymia-

ny jednej karty na drugą. W razie kłopotów można

odtworzyć cały system z obrazu (kopia zapasowa).

Pamiętajmy również o Raspberry Pi model B+,

gdzie pełnowymiarowa karta SD została zamieniona

na micro-SD i już prawie nie wystaje spoza płytki.

m.technik

- www.mt.com.pl

Wymieniono także sam czytnik na metalowy, dużo

solidniejszy.

Nano nie ma czytnika kart SD. Wyposażono go

za to w pamięć

typu flash i EEPROM.

Flash jest

przeznaczony do przechowywania kodu progra-

mu. To bardzo popularna technologia, stosowana

np. w pendrive’ach. Taka pamięć jest wbudowana

w Nano – nie ma możliwości jej uszkodzenia przez

wkładanie/wyjmowanie. Moja wersja ma 32 kB.

Wersje z procesorem ATMega168 o połowę mniej.

2 KB flasha zajmuje tzw. bootloader – specjalny

kod startujący układ i ładujący Wasze programy.

Przy 16 GB karty SD w moim RPi, 32 kB to niewiele

(jakieś 524 288 razy mniej), ale wbrew pozorom...

najczęściej w zupełności wystarcza. Taka ilość

pamięci pozwala na zapisanie całkiem pokaźnego

kawałka programu wraz z bibliotekami. Przykładowy

kod „Blink”, który wysłaliście na Nano w poprzed-

niej sekcji, zajmuje ok. 1 KB.

EEPROM jest kolejnym rodzajem wbudowanej

pamięci nieulotnej obecnej na pokładzie Nano. Jak

wspominałem, pamięć flash służy jedynie do przecho-

wywania programów. Z poziomu kodu nie można jej

zapisać (np. stworzyć w niej pliku). Wyobraźmy sobie

jednak, że chcielibyśmy zapamiętać wyniki pomiarów

temperatury i mieć do nich dostęp nawet w przypad-

ku restartu lub wyłączenia prądu. Dla RPi możemy

to osiągnąć, tworząc plik na karcie. W przypadku Nano

mamy do dyspozycji 1 KB EEPROM. Jak na obecne cza-

sy nie jest to ilość oszałamiająca (1024 bajtów), ale przy

odrobinie wysiłku wystarczy na wiele (zob. [2]).

Kwestia priorytetów

Wyniki pomiarów zapisane w pamięci EEPROM

wyobrażam sobie jako binarne rekordy, gdzie począt-

kowa liczba (1 bajt) to pierwsza zmierzona tempera-

tura dnia, a następne to tzw. delty, różnice w tem-

peraturze w stosunku do poprzedniego rozmiaru.

Temperatura może rosnąć lub maleć – zarezerwuję

na to jeden bit (‚1’ to zmiana na plus, ‚0’ na minus).

Na 3 bitach mogę zapisać 8 liczb (binarnie 000, 001,

010, 011, 100, 110 i 111, dziesiątkowo: 0, 1, 2, 3, 4,

5, 6, 7), co odpowiada zmianie temperatury w ciągu

godziny o 7 stopni (gdybym użył 2 bity: 00, 01, 10,

11 – o 3 stopnie). Nie jestem meteorologiem, ale

wydaje mi się że to wystarczająca rozdzielczość.

W pierwszej godzinie zapisuję 1 bajt, następne zmia-

ny połówkami bajtów – po 24 godzinach mam rekord

o rozmiarze 13 bajtów (temperatura początkowa i 23

pomiary pół bajtu). Ostatnie 4 bity mogą służyć jako

warunek końca rekordu, np. „1000” („0000” to brak

zmiany). W ten sposób na 1024 bajtach EEPROM

zmieszczę: 1024/13 = 78 dni. Jestem pewien, że wy-

myślicie jeszcze inne, znacznie sprytniejsze sposoby

upakowania danych. Czy tak samo rozwiązałbym

ten problem w przypadku RPi? Ponieważ RPi nie

ma EEPROMu, raczej zdecydowałbym się na zapi-

sywanie danych w pliku, najlepiej w formacie XML.

Mógłby on wyglądać tak:

<?xml version=”1.0” encoding=”UTF-8”?>

<dzien>

</odczyt>

</odczyt>

//...

</pomiary>

</dzien>

</temperatura>

Na cały dzień pewnie ze 2 KB zejdzie... Ale za

to łatwo napisać transformację XSLT, zamieniając

„surowe” dane w ładną stronę WWW, z komputera

wpisać adres IP mojego RPi i obserwować wykresy

przebiegów zmian.

Termometr nie był kluczowym elementem naszej

budowanej z lego ciężarówki. Proszę jednak zwrócić

uwagę na różnice w podejściu do zagadnienia.

W przypadku Nano liczymy każdy bit zasobów.

Dla

RPi nie jest to wcale krytyczne. 10 kB czy 100 kB

– w skali karty SD różnica jest niewielka. Dla Nano

będziemy nawet optymalizowali ilość zapisów/od-

czytów z EEPROMu. Na RPi zrobi to za nas system

operacyjny (zarządzanie plikami), odpowiednie bi-

blioteki (dostęp do elementów drzewa XML) czy całe

aplikacje (Apache serwujący stronę html). W przy-

padku układów jak Nano jesteśmy blisko sprzętu,

musimy liczyć się z bardzo ograniczonymi zasobami.

Za to mamy pełną władzę nad wykonaniem progra-

mu. W przypadku maszynek jak RPi – wiele ułatwia

system i biblioteki, ale należy pożegnać się z pełną

kontrolą. Raspbian (najbardziej popularna dystry-

bucja Linuksa dla RPi) domyślnie nie jest systemem

czasu rzeczywistego. Może się zdarzyć, że jakiś

ważniejszy proces przejmie na chwilę kontrolę i nasz

pomiar nie odbędzie się dokładnie w przewidzianym

momencie. Oczywiście w przypadku temperatury

50 milisekund różnicy nie zrobi. Co jednak, gdy

sterujemy wypełnieniem sygnału PWM do kontroli

serwomechanizmu (zobacz poniżej)? Albo kontro-

lujemy silnik krokowy w drukarce 3D? Oczywiście

można obejść takie problemy, ale znowu – zakres

wymaganej wiedzy rośnie eksponencjalnie.

Pisanie oprogramowania w Pythonie RPi jest

stosunkowo łatwe, wręcz intuicyjne. Dostępne biblio-

teki oferują potężną funkcjonalność. Co więcej – kod

piszemy i wykonujemy od razu na samej Raspberry.

Najpierw jednak trzeba wszystko zainstalować

i skonfigurować, upewnić się, że spełniono zależ-

ności itp. W przypadku niektórych bibliotek może

to być nielichym wyzwaniem. Za przykład niech

posłuży moduł „lirc”, który użyliśmy do interpretacji

Na warsztacie

Tabela 1. RPi i Arduino Nano – podstawowe dane

Raspberry Pi B

CPU (ang. Central Procesor

Broadcom, ARM11, 700 MHz

Unit)

GPU (ang. Graphical

Tak

Processing Unit)

Rozmiar

85×56×21 mm

Pamięć operacyjna

512 MB

Wbudowana pamięć

programu flash

Wbudowana pamięć danych

EEPROM

Karta SD

Uniwersalne wyjścia/wyjścia

cyfrowe

Wejścia analogowe

PWM sprzętowy

Napięcie zasilania

Karta SD

Tak

17 (+9 dla B+)

5 V przez microUSB,

5 V przez pin 2 (back-power,

ostrożnie!)

SZKOŁA

Arduino Nano

Atmel 328P; 16 MHz

Nie

Uwagi

Procesor centralny

Osobny układ graficzny,

np. dekodujący filmy HD

Poziom tekstu: średnio trudny

18×43×8 mm (bez pinów)

1 kB

Pamięć, w której wykonują się

programy

32 kB

Pamięć, w której zapisuje się

programy

1 kB

Pamięć dla danych

Nie

5 V przez USB

5 V przez pin PWR

6-20 V (przez Vin),

wewnętrznie stabilizowane

ok. 20 mA

40 mA

Nie

Dodatkowe funkcje, jak UART,

C, SPI

Np. konwerter analog do cyfrowy,

do pomiaru naładowania LiPo

Generowanie sygnału

do sterowania serwami

Prąd zasilania

Prąd dostarczany na pin

HDMI

Wewnętrzny zegar RTC

System operacyjny

Orientacyjna cena

co najmniej 400 mA

20 mA

Tak

Nie,

usługi ’fake-hwclock’ lub NTP

gdy podłączony do Internetu

Linuks

Brak

150 zł (+wymagane akcesoria) 35 zł

Bez obciążeń

Jako dodatkowe akcesorium

sygnałów z odbiornika podczerwieni. Przyznam się,

że poprawne skonfigurowanie pilota do ciężarówki

zajęło mi kilka dobrych wieczorów (łącznie z do-

czytaniem dokumentacji). W przypadku Arduino

podłączenie, dodanie odpowiedniej biblioteki

i odebranie pierwszych kodów z pilota trwało… nie

więcej niż 15 minut. Linuks może być zbawieniem,

ale i przeszkodą.

Kwestią otwartą pozostaje, czy nastolatki, które

zbudowały ciężarówkę, lepiej poradziłyby sobie z ję-

zykiem C Arduino (właściwie językiem stworzonym

na bazie C) niż np. Pythonem RPi (lub innym, który

można użyć na tej platformie). Python ma niewiel-

ki narzut składniowy, daje natychmiastowe efekty

(jest interpretowany), łatwo znaleźć błędy. I przede

wszystkim jest o wiele bardziej wyrozumiały... A jak

coś nie idzie w Pythonie, zawsze można przerzucić

się na Scratcha, Javę czy coś równie efekciarskiego.

W przypadku C Arduino kompilacja jednak trochę

trwa, potem następuje ładowanie kodu na kontroler

i dopiero można patrzeć na logi z portu szeregowego.

Oczywiście jeżeli wcześniej zaopatrzyliśmy nasz

kod w odpowiednie linijki typu Serial.println(...)

drukujące wartości odpowiednich zmiennych czy

kroków programu. Dodatkowo trzeba pamiętać

o zamknięciu aplikacji monitora portu (wbudowany

lub np. Putty), zanim zaczniemy ładować kod. Coś za

coś. Oczywiście możemy zaopatrzyć się w bardziej

zaawansowane narzędzia i oprogramowanie (np.

Atmel Studio, dostępne za darmo), ale skala wyzwa-

nia wtedy rośnie.

Linuks czy nie Linuks?

W naszym projekcie jednym z większych

problemów

RPi był stosunkowo długi czas startu.

Zanim system

się załadował i uruchomił właściwy skrypt obsługi

ciężarówki, mijały kolejne minuty. Podczas prezenta-

cji w klasie, dzieci nerwowo naciskały przyciski pilo-

ta, a ciężarówka uparcie stała w miejscu. Zaczynała

odpowiadać dopiero po dłuższej chwili. W tym

czasie my z napięciem wpatrywaliśmy się w diodę

ACT (oznacza pracę urządzenia), czy przypadkiem

nie zgaśnie lub nie zacznie dziwnie migać (czytaj: re-

gularnie, co oznacza awarię).

W przypadku Arduino,

minuty potrzebne na start zamieniają się w części

sekundy.

Program startuje bez zauważalnej zwłoki,

co jest niewątpliwą zaletą w wielu zastosowaniach.

Oczywiście nie warto porównywać pracy, jaką

wykonują RPi i Nano przy starcie. Nano nie ma

nawet systemu operacyjnego! Program w języku C

m.technik

- www.mt.com.pl

Plik z chomika:

sterownik1

Raspberry_Pi_cz6.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: