Cejrowski Wojciech - Podróżnik WC t.1.pdf

(728 KB) Pobierz
Copyright © 1997 by
Wojciech Cejrowski
Copyright © 1997 for all the photographs
by Wojciech Cejrowski
Copyright © for the Polish edition
„W. Cejrowski” Ltd.
Kociewie - Poland 1997
ISBN 83 - 908432 - 0 - X
projekt okładki i stron tytułowych
Łukasz Ciepłowski i Wojciech Cejrowski
korekta:
Małgorzata Górska
Wydawca:
„W. Cejrowski” Ltd.
00 - 958 Warszawa
Skrytka pocztowa 35
Druk:
Drukarnia WyŜszego Seminarium Duchownego w Pelplinie
„Bernardinum”, plac Mariacki 7
Babci Władysławie
*
*
Dzięki niej jako sześcioletni dzieciak wyjechałem na moje pierwsze safari.
Polowaliśmy wtedy na tygrysy. Siedziałem ukryty pod wiklinowym stołem w kuchni.
Z blatu zwisał prawie do samej podłogi ceratowy obrus w kwiatki. Pod pachą
ściskałem
kurczowo kij od szczotki ryŜowej, którą Babcia wcześniej wyszorowała gumoleum - to był
mój sztucer. (Strzelba najnowszej generacji, oczywiście produkcji Winchestera. Prawdziwe
cacko. Apogeum sztuki rusznikarskiej robione na zamówienie.)
Kiedy tylko Babcia - tygrys zbliŜała się do stołu, by kontynuować produkcję klusek do
pomidorówki, dźgałem ją w udo za pomocą „sztucera”. Krzyczała wtedy zupełnie szczerze
ałaaa,
a ja puchłem z dumy jako
świetny
myśliwy.
Upolowałem w ten sposób całe stado tygrysów bengalskich. (Ile dokładnie sztuk
połoŜyłem, wie Babcia - ona puchła od celnych trafień „sztucera”, które dawało się policzyć
jeszcze przez kilka następnych dni, poniewaŜ pozostawały na udach w formie okrągłych
siniaków. Było ich oczywiście tyle, ile tygrysich trupów. Babcia miała je na pewno policzone,
bo co jakiś czas nacierała kaŜdy z osobna maścią przeciwbólową.)
Moje pierwsze safari skończyło się dosyć nieprzyjemnie, kiedy Dziadek wyraził
negatywną opinię na temat wyglądu babcinych ud, a na dodatek stwierdził,
Ŝe
wyprasza sobie
takie zabawy, bo to jego uda. Wtedy nie potrafiłem zrozumieć jak to moŜliwe. Jego uda???
Mimo to byłem pokorny, bo Dziadek pokazał mi swój pasek do ostrzenia brzytwy.
Zadał teŜ pytanie, które, w przeciwieństwie do prawa własności babcinych ud, było dla mnie
bardzo klarowne. Pytanie brzmiało:
- Chcesz,
Ŝebym
ci z tyłka zrobił kajzerkę?!
Nie chciałem. Dlatego następnego dnia siedząc w mojej kryjówce pod stołem z
wikliny czekałem na Babcię juŜ nie jako myśliwy, ale jako Tygrys Bengalski. Kiedy tylko
Babcia zbliŜała się do stolika, by kontynuować produkcję klusek, wyskakiwałem na nią z
rykiem. Babcia odskakiwała przeraŜona wrzeszcząc wniebogłosy
ratuunkuuu tygryyys!!!
Potem była zazwyczaj poŜerana. (Ile dokładnie Babć poŜarłem nie wie nawet Babcia. Myślę,
Ŝe
kilka mendli albo nawet całą kopę.)
Dziadek był tego dnia nie w sosie, miał dokuczliwą podagrę, muchy w nosie albo grał
ze
światem
zewnętrznym w „Pana Wtrącalskiego”, więc zepsuł nam takŜe i tę zabawę -
powiedział,
Ŝe
w takich warunkach nie moŜe czytać gazety.
- Najpierw się czają jak myszy pod miotłą, a potem nagle oboje wrzeszczą jak koty
obdzierane ze skóry!!! Skaranie boskie!!! Zawału moŜna dostać!!! Zagrajta se we warcaby, a
nie w te wasze safary!!! - wrzeszczał znacznie głośniej od nas.
Nie wytknąłem mu tego, bo ponownie padła propozycja zamiany mojego tyłka w
kajzerkę za pomocą wojskowego pasa do ostrzenia brzytwy. Wtedy Babcia powiedziała do
Dziadka:
- Franuś, daj spokój.
I Franuś dał spokój. Tak nagle jak biblijna nawałnica. Przedtem jeszcze tylko trzasnął
drzwiami mówiąc,
Ŝe
idzie do
warstatu
ostrzyć noŜe, a moŜe nawet wyklepać kosę.
Dziadkowi zawdzięczam choleryczny charakter, poczucie humoru, zmysł praktyczny,
zamiłowanie do drewna i całą masę innych rzeczy ze sfery fizycznej, namacalnej, mierzalnej.
Babci zawdzięczam niepowstrzymany rozwój fantazji i marzeń. To ona podlewała
pnącza mojej dziecięcej wyobraźni. Pilnowała, by do bujnie i dziko zmierzwionego gąszczu
pomysłów nie wkradł się ogrodnik z sekatorem przyziemnego realizmu i nie zaczął
porządkować - by nie poprzycinał moich nierealnych wizji w równiutkie i symetryczne
Ŝywopłoty.
Dzięki Babci mam w głowie nieokiełznaną, pełną
Ŝycia
puszczę, a nie nudny park
w stylu angielskim.
Człowiek cywilizuje i trzebi dzikość na całej naszej planecie oraz we własnym
wnętrzu. Jednocześnie ten sam człowiek czyni rozpaczliwe wysiłki, by ocalić enklawy
naturalnej przyrody tam, gdzie jeszcze są - np. Zielone Płuca Ziemi. Mojej Babci udało się
ocalić Zielone Płuca Mojej Wyobraźni. Dlatego mogłem zostać podróŜnikiem i dlatego
„PodróŜnika WC” dedykuję:
Babci Władysławie
podpisano: WC z jednym płucem
∗
W drugiej części ksiąŜki wyjaśnię to bardziej szczegółowo, na razie musi Państwu wystarczyć informacja,
Ŝe
wszystkie ekspedycje tropikalne odbyłem pomimo braku prawego płuca - wycięto mi je, kiedy miałem 5 lat.
Skoro mnie nie powstrzymuje przed podróŜowaniem nawet brak płuca, Państwa nie powinien powstrzymywać
brak pieniędzy, kolka w boku, krótkowidztwo, nieznajomość języka, podeszły wiek i tem podobne duperele.
Świat
naleŜy do odwaŜnych, a nie do młodych, zdrowych i bogatych.
∗

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin