Tracąc nas - rozdział 21.pdf

(1355 KB) Pobierz

Rozdział 21

2011, grudzień.

Zasłoniłam usta, aby stłumić ziewnięcie. Robiło się coraz później i tak naprawdę

w którymś momencie straciłam wątek – nie miałam już zielonego pojęcia o czym był film, który

oglądaliśmy. Jaki właściwie był jego tytuł? Wyspa tajemnic? Tajemnicza wyspa? Chyba wyspa

tajemnic. Zaraz, co tam robił Leonadro di Caprio? Wyglądał tak…

Przymknęłam powieki, czując jego dłoń w swoich włosach. Mimowolnie się

uśmiechnęłam na ten czuły gest i otworzyłam oczy, spoglądając na niego do góry. O czym ja

przed chwilą myślałam?

- Zmęczona? – szepnął spoglądając na mnie, na co jedynie bardziej się uśmiechnęłam.

- Niespecjalnie – odpowiedziałam równie cicho i poprawiłam się na jego udach tak, aby

móc na niego patrzeć.

- Jesteście słodcy. – Usłyszałam z boku głos Kesji, splatając swoje palce, z palcami

Tobiasa.

- Za słodcy – dodał ktoś jeszcze, na co niemalże się roześmiałam i wtuliłam w chłopaka.

Nie potrafiłam określić tego, co czułam w tamtym momencie. Pewnego rodzaju spokój,

dogłębny, przepełniający każdą komórkę mojego ciała, z ogromną dozą czułości i szczęścia.

Żadnej potrzeby udawania kogoś, kim się nie jest, możliwość bycia właśnie sobą, w stu

procentach. A co za tym szło, całkowita akceptacja.

Podobno jeśli zauroczenie trwa więcej niż cztery miesiące, można mówić o miłości.

Minęło pięć, a ja wciąż czułam motylki w brzuchu na samą myśl o nim. Nie mówiąc już

o eksplozji, która wybuchała, gdy tylko mnie dotykał. Poza tym uwielbiałam sposób, w jaki na

mnie patrzył. Jakbym była najważniejszą osobą na świecie. Czymś pomiędzy najsłodszym

szczeniaczkiem, a nieśmiertelnością. Czymś upragnionym, a jednocześnie rozczulającym,

przepełniającym radością.

Chciałam być dla niego wszystkim. Chciałam go wspierać, śmiać się z nim. Wygłupiać

się. Rozmawiać o absolutnie wszystkim – o rzeczach ważnych oraz tak bardzo prozaicznych,

głupich, dziwnych. Chciałam, aby miał we mnie przyjaciela, a także kogoś, kogo mógłby chcieć

widzieć w swojej przyszłości.

Chciałam, aby tego chciał.

- Muszę się napić – westchnęłam, uśmiechając się przy tym nieznacznie. Czasami moje

rozmyślania mnie samą doprowadzały na skraj obłędu. Może jednak było ze mną coś nie tak. –

Komuś coś przynieść?

Zanim skończyłam odpowiadać, już pożałowałam, że zadałam to pytanie. Jedynie

pokiwałam głową, śmiejąc się przy tym i podniosłam się do góry, wychodząc do kuchni.

Czasem miałam takie chwile, gdy myślałam, że na to nie zasługiwałam. Że Tobias jest

dla mnie za dobry, że jak ktoś taki jak ja mógł mieć przy sobie kogoś tak dobrego. Kogoś, komu

na mnie zależało. Kto przejmował się moimi problemami i to tak na poważnie. Nie był osobą,

która głaskała mnie po głowie, mówiąc „wszystko będzie dobrze”. Uważnie mnie wysłuchiwał, a

później sam naprawdę się tym przejmował. Bynajmniej takie miałam wrażenie.

Więc jak ktoś taki, mógł chcieć się wiązać ze mną? Z dziewczyną z tak chorą psychiką,

zaburzoną wiarą w siebie, maską, którą musiała zakładać przed wszystkimi, a która ciążyła jej z

każdym dniem coraz bardziej? Jakie miałam prawo wciągać go do swojego świata, wiedząc, jak

bardzo jest on dziwny i trudny?

Powinnam pozwolić mu dokonać świadomego wyboru. Wiedziałam o tym. Powinnam

była opowiedzieć mu o wszystkim, o swoim życiu, o tym, że związek ze mną wcale nie będzie

prosty. Nie będzie usłany różami, a ja nie zawsze będę uśmiechniętą, rozentuzjazmowaną

dziewczynką.

Pewnego dnia to zrobię, wiedziałam o tym.

Miałam nadzieję, że wtedy nie ucieknie.

- Coś się stało?

Pytanie wyrwało mnie z zamyślenia i dopiero wtedy zorientowałam się, że zaciskam

palce na krawędzi blatu kuchennego. Odwróciłam głowę by spojrzeć na Tobiasa, który zatrzymał

się tuż za progiem kuchni, spoglądając na mnie z tą charakterystyczną dla niego czułą troską. Jak

można było się nie zakochać w tym spojrzeniu? W tych oczach? W nim samym?

- Wszystko jest okey – odpowiedziałam nieco chrypliwym głosem, przez co

odchrząknęłam, posyłając mu subtelny uśmiech.

Nie czułam potrzeby wykręcać się jakimiś zawrotami głowy. Nigdy nie chciałam go

okłamywać. Nigdy tego nie zrobiłam. Jedyne co mogliśmy sobie dać to siebie i prawdę. Nie

zamierzałam budować niczego na pozorach, kłamstwach i złudzeniach.

Starałam się przekonać samą siebie, że nie byłam hipokrytką w tamtym momencie.

- Na pewno? – spytał zamykając mnie w swoich ramionach i składając delikatny

pocałunek na czubku mojej głowy.

- Na pewno – szepnęłam, wtulając się w niego.

Nie chciałam być nigdzie indziej bardziej, niż właśnie tam.

***

Leżeliśmy na antresoli, rozmawiając praktycznie o wszystkim. Tobias z głową na moich

kolanach. Elijah z głową na kolanach Kesji, a Evy wiedząca obok nas. Trochę rozbawił mnie ten

obraz, lecz mimo wszystko, wszystko wydawało się być na swoim miejscu. Tak naturalnie,

niemalże… prawidłowo.

- Na czym polega dobry związek? – spytałam, przeczesując palcami włosy chłopaka.

- A co, nasz jest zły? – spytał z rozbawieniem, na co się roześmiałam, potrząsając głową.

- Oczywiście, że nie – powiedziałam z uśmiechem i zmarszczyłam zabawnie nos.

- Nie wiem, chyba tajemnica polega na tym, aby słuchać się wzajemnie, a nie wszystkich

wokół – odparł Elijah, z widocznie zamyśloną miną.

- A ciebie co wzięło na takie rozważania? – rzuciła równie rozbawiona Kesja.

- O matko, słuchać się was nie da – jęknęła Evy, udając niesmak na swojej twarzy, przez

co wszyscy wybuchliśmy śmiechem.

- Oto jest miłość. Dwoje ludzi spotyka się przypadkiem, a okazuje się, że czekali na

siebie całe życie – powiedział poetycko Elijah, na co Evelyn jeszcze głośniej jęknęła.

- Jesteście okropni. Za dużo miłości – burknęła dziewczyna, wyczołgując się spomiędzy

nas do schodów i zeszła na dół. – Za dużo! – powtórzyła, po czym wyszła z pokoju, zamykając

za sobą drzwi.

Spojrzałam na Tobiasa z rozbawieniem i pochyliłam się, delikatnie muskając jego wargi.

Przymknęłam powieki, z uśmiechem, czując jak odwzajemnił pocałunek, nieznacznie go

przeciągając.

- Okey, to zostawimy was samych – odparła z uśmiechem Kesja i pociągnęła swojego

chłopaka za przegródkę, na swoją stronę łóżka.

Przewróciłam oczami z rozbawieniem, kładąc się na łóżku przyjaciółki i zaśmiałam się

cicho, niemalże od razu czując na sobie wargi Tobiasa. Jak zawsze smakował słodko, a chociaż

pocałunki z początku były pełne delikatności, dość szybko zaczynały stawać się zaborcze oraz

przepełnione intensywnością. Wciągnęłam powietrze do płuc, delikatnie wyginając plecy

w półłuk, gdy wsunął chłodne dłonie pod moją koszulkę.

- Matko, zimno – pisnęłam roześmiana, powodując tym samym uśmiech na jego twarzy.

- Ups? – mruknął rozbawiony, ponownie składając pocałunek na moich wargach.

- Mhm – wymruczałam, wsuwając palce w jego włosy i przygryzłam dolną wargę

chłopaka, ciągnąc ją do siebie z nutką satysfakcji.

- Grzecznie mi tam, dzieciaki. – Usłyszałam głos Kesji i przez ułamek sekundy

zobaczyłam burzę jej włosów znad deski odgradzającej dwie strony łóżka, przez co niemalże się

roześmiałam w zagłębienie szyi chłopaka.

- Zawsze jesteśmy grzeczni – rzuciłam w odpowiedzi.

- Jasne.

Czy tylko ja odniosłam wrażenie, że wcale mi nie uwierzyła?

Oparłam głowę na ramieniu chłopaka, kreśląc palcami wzory znane tylko sobie, na boku

jego ciała. Chciałabym, abyśmy mieli więcej takich chwil. Momentów w całkowitej ciszy, lecz

tej z rodzaju najprzyjemniejszego. Bez skrępowania i konieczności powiedzenia czegokolwiek,

byle ją przerwać. Więcej takich naturalnych odruchów, które mogłyby być codziennością.

Tracąc nas - rozdział 21.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: