Sylvain Reynard - Piekło Gabriela.pdf

(1850 KB) Pobierz

Sylvain Reynard

Piekło Gabriela

Tytuł oryginału: Gabriel’s Inferno

Projekt okładki: Irina Pozniak

Redakcja: Julia Celer, Sławomira Gibka

Redakcja techniczna: Zbigniew Katafiasz

Konwersja do formatu EPUB: Robert Fritzkowski

Korekta: Marzena Cieśla

published by arrangement with the Berkley Publishing Group, a member of Penguin Group (USA) Inc.

ISBN 978-83-7758-356-2

Wydawnictwo Akurat

Warszawa 2013

Wydanie I

Prolog

Florencja, rok 1283

Poeta stał na moście, patrząc na zbliżającą się młodą kobietę. Gdy dostrzegł jej ogromne ciemne oczy i

wytwornie ufryzowane włosy barwy głębokiego brązu, jego świat niemal zatrzymał się w biegu.

W pierwszej chwili jej nie rozpoznał. Była piękna – urodą zapierającą dech w piersi; poruszała się

pewnie i z wdziękiem. Niemniej w jej twarzy, w jej postaci było coś, co przypomniało mu dziewczynę,

w której dawno temu kochał się bez pamięci. Każde z nich poszło własną drogą, ale zawsze bolał nad ich

rozstaniem: była jego aniołem, jego muzą, jego ukochaną Beatrycze. Życie bez niej było samotne i nie

miało żadnego sensu.

Ogarnęła go błogość.

Kiedy się zbliżyła wraz ze swoimi towarzyszkami, spuścił głowę i pochylił się w rycerskim ukłonie.

Nie wierzył, że zwrócą na niego uwagę. Ta kobieta była równie doskonała co nietykalna – ciemnooki

anioł, odziany w niepokalaną biel, podczas gdy on był już stary, zmęczony życiem i spragniony spokoju.

Już go niemal minęła, gdy kątem oka dostrzegł pantofelek, który jakby się zawahał i zatrzymał tuż

przed nim. Wstrzymując oddech, czekał, co będzie dalej; serce waliło mu w piersi jak oszalałe. Nagle się

odezwała, a jej miękki, łagodny głos obudził w nim całe morze wspomnień. Podniósł na nią zaskoczony

wzrok. Czekał na tę chwilę już tak długo, tyle lat marzył o niej, ale nigdy, w najśmielszych marzeniach,

nie sądził, że ją spotka – tak przypadkiem! I nigdy nie ośmielił się mieć nadziei, że jej powitanie będzie

pełne słodyczy!

Przejęty i wzruszony mamrotał jakieś uprzejmości; pozwolił sobie nawet na uśmiech, na który jego

muza odpowiedziała równie pięknym, o nie!, dziesięciokrotnie piękniejszym uśmiechem. Poczuł, że

miłość, którą zawsze ją darzył, spotęgowała się; radość wezbrała mu w sercu, które zapłonęło

piekielnym ogniem.

Niestety! Ledwie zaczęli rozmowę, oświadczyła, że musi już iść.

Skłonił się głęboko, gdy przechodziła obok, po czym się wyprostował i patrzył w ślad za jej niknącą

w oddali postacią. Radość ze spotkania ustąpiła miejsca smutkowi: zastanawiał się, czy kiedykolwiek ją

jeszcze zobaczy…

Rozdział 1

– …Panno Mitchell?

Głos profesora Gabriela Emersona rozszedł się echem po całej sali wykładowej; słowa niewątpliwie

były skierowane do siedzącej w ostatnim rzędzie młodej kobiety o pociągającym wyglądzie. Pogrążona

w myślach – czy też może w lekturze – z pochyloną głową zapisywała coś szybko w notatniku.

Dziesięć par oczu utkwiło spojrzenie w jej bladej twarzy, długich rzęsach i szczupłych białych

palcach ściskających pióro. Następnie te same dziesięć par oczu zwróciło się na twarz stojącego w

milczeniu, lekko zniecierpliwionego profesora. To antypatyczne zachowanie nie pasowało do miłej

aparycji: klasycznych rysów, dużych oczu i pełnych warg. Ten przystojny facet miał zgorzkniały wyraz

twarzy, co, niestety, kompletnie psuło ogólne wrażenie.

– Uhm!…

Lekkie kaszlnięcie z prawej strony zwróciło uwagę dziewczyny. Zaskoczona popatrzyła na siedzącego

obok barczystego mężczyznę. Uśmiechnął się i spojrzał na katedrę i profesora.

Powoli także jej wzrok podążył w tę samą stronę i… napotkał przenikliwe spojrzenie pary błękitnych

oczu. Głośno przełknęła ślinę.

– Oczekuję odpowiedzi na moje pytanie, panno Mitchell. Oczywiście, o ile będzie pani łaskawa

dołączyć do nas… – jego głos był lodowaty, podobnie jak oczy.

Pozostali słuchacze – studenci ostatniego roku – wiercili się na krzesłach, spozierając na siebie

ukradkiem. Ich zachowanie wyrażało bez wątpienia: „Co też tego bubka ugryzło?”.

Nikt się jednak nie odezwał (ogólnie wiadomo, że studenci roku dyplomowego unikają konfrontacji z

profesorem na jakikolwiek temat, a już na pewno nie z powodu jego grubiańskiego zachowania).

Młoda kobieta lekko rozchyliła wargi, po czym je przymknęła, wpatrzona w te nieruchome niebieskie

oczy. Jej własne były szeroko otwarte: przypominała wystraszonego królika.

– Czy angielski jest pani ojczystym językiem? – kpiąco spytał profesor.

Siedząca po jego prawej stronie kruczowłosa dziewczyna próbowała stłumić śmiech, starając się

zastąpić go nieprzekonującym kaszlem. Wszystkie oczy znów skierowały się na wystraszonego króliczka,

który poczerwieniał gwałtownie; dziewczyna pochyliła głowę, próbując uniknąć spojrzenia profesora.

– Skoro panna Mitchell, jak się wydaje, odbywa w tej chwili seminarium w obcym języku, może ktoś

inny będzie łaskaw odpowiedzieć na moje pytanie?

Tego tylko było trzeba piękności siedzącej po prawej stronie Emersona. Z rozjaśnioną twarzą,

wpatrzona w profesora, szczegółowo odpowiedziała na pytanie; po prostu zrobiła z siebie widowisko,

wymachując rękami, gdy cytowała Dantego w jego ojczystym języku. Kiedy skończyła, z przekąsem

uśmiechnęła się do tylnych rzędów sali, po czym wlepiła wzrok w profesora i… słodko westchnęła.

Brakowało tylko, żeby się rzuciła na podłogę i, ocierając o jego stopy, demonstrowała, jak bardzo

chciałaby być jego pieszczoszką… na zawsze! (co nie znaczy, że on przyjąłby taki gest z radością).

Profesor niemal niedostrzegalnie zmarszczył brwi i odwrócił się, by napisać coś na tablicy.

Wystraszony królik ledwo powstrzymał łzy i powrócił do pisania; na szczęście udało mu się nie

rozpłakać.

Po kilku minutach, gdy profesor ględził coś tam o walce pomiędzy Gibelinami a Gwelfami, na słownik

języka włoskiego należący do przestraszonego króliczka spadła nagle złożona we czworo kartka papieru.

Sylvain Reynard - Piekło Gabriela.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: