Pantomima Ogrodnik i drzewa.doc

PANTOMIMA Ogrodnik i drzewa.

Osoby:

Lektor

drzewa - dzieci

Ogrodnik

ludzie podziwiający

dzieci bawiące się piłką

2 dzieci niosący kosz z owocami

. Dzieci wchodzą na scenę, są ucharakteryzowane na drzewa, kucają, są skulone, mają przy sobie gałązki z liśćmi. Z magnetofonu płyną pierwsze dźwięki nastrojowej muzyki, a lektor czyta tekst.

Lektor: Był ogrodnik, który posadził drzewa.
Na scenę wchodzi Ogrodnik - w słomkowym kapeluszu, w fartuchu; w ręku trzyma konewkę i sekator, z uśmiechem spogląda na drzewa, które są skulone. Stawia z boku konewkę i sekator, podchodzi do każdego dziecka - drzewa i wkłada mu do rąk gałązki. Wszystko to ogrodnik wykonuje dosyć wolno; gdy skończy, staje z boku i z podziwem, uśmiechem patrzy na drzewka. W tym czasie drzewka - dzieci z gałązkami powoli wstają i delikatnie kołyszą się w rytm melodii.
Lektor: Kochał każde drzewo, miał ich mnóstwo.
Ogrodnik przechadza się po zagajniku, podkreślając ruchem rąk zadowolenie z obfitości posiadanych drzew.
Lektor: Chciał, by każde z nich było piękne i podziwiane. Na każde drzewo patrzył z miłością, każde drzewo pielęgnował.
Ogrodnik chodzi i przygląda się małym drzewom, bierze konewkę, podlewa je.
Lektor: Drzewa rosły.
Drzewa - dzieci wstają, unoszą ręce do góry, imitując sytuację wzrastania; rodzi się las wielobarwnych liści.
Lektor: Ogrodnik był cierpliwy. Chodził wokół każdego drzewa, patrzył z uśmiechem, pielęgnował, rozmawiał, podziwiał, wkładał wiele trudu.
Ogrodnik wykonuje dokładnie to, co wyżej czyta Lektor. Na słowa - wkładał wiele trudu - ociera pot z czoła, wskazując na trud swojej pracy. Następnie bierze sekator; gdy Lektor przeczyta poniższe zdanie, obcina jedną gałązkę.
Lektor: Odważnie ciął zdziczałe gałęzie, by drzewa były piękne.
Drzewa, którym Ogrodnik utnie gałąź, gwałtownie się kołyszą, pokazując miną swoje niezadowolenie, są obrażone, wykonują gwałtowne ruchy, kołyszą się nierytmiczne. To niezadowolenie trwa jednak tylko przez moment.
Lektor: Drzewa się buntowały, nie rozumiały swego Ogrodnika.
Ogrodnik podchodząc do każdego dziecka - drzewa, gestem tłumaczy swoją decyzję, uspokaja drzewa.
Lektor: On im tłumaczył... Był jak ojciec i matka, dobry i wyrozumiały, ale wymagający, a w wymaganiach twardy i nieustępliwy.
Drzewa uspokajają się, rozumieją działania Ogrodnika. Znów kołyszą się spokojnie w rytm muzyki, uśmiechają się do Ogrodnika.
Lektor: Ogrodnik kochał swoje drzewka, a one rosły powoli.
Dzieci - drzewa wyżej podnoszą ręce, energiczniej wymachując gałązkami, wskazując na stały proces wzrostu.
Lektor: Nadszedł czas, kiedy stały się pięknym lasem, podziwianym przez wszystkich.
Dzieci podziwiające wchodzą na scenę, między drzewa, przyglądają się gałęziom, podziwiając je przez chwilę nie krótszą niż trzy minuty.
Lektor: Każdemu dawały cień.
Na scenę wchodzą dwaj chłopcy niosący kosz z owocami. Wynoszą go z wnętrza lasu i stawiają w widocznym miejscu.
Lektor: Inni cieszyli się ich owocami. Drzewa miały piękne konary...
Drzewa rytmicznie, ale spokojnie się kołyszą. Widać uśmiech na twarzy dzieci-drzew.
Lektor: ... wypielęgnowane, ukształtowane przez Ogrodnika. Ptaki znalazły w nich schronienie, ludzie spokój, ciszę i piękną melodię…
Z głębi sceny, w szpalerze drzew widać dzieci z piłką. Dzieci wchodzą na scenę, bawiąc się przez chwilę.
Lektor: Dzieci- zabawę. Drzewa miały piękne, kształtne liście. Były pożyteczne dla wszystkich. Po latach zrozumiały swego Ogrodnika.

Drzewa swoimi konarami zwracają się w kierunku Ogrodnika, okazując mu wdzięczność odpowiednim machaniem i uśmiechem.
Lektor: Jego dobroć i cierpliwość była mądrością, wymagania - siłą przetrwania. Po latach przyszedł czas na wdzięczność... By drzewo było piękne, potrzeba wiele pracy Ogrodnika i wysiłku samego drzewa, wspólnej pracy, wspólnego trudu i cierpliwości... Nic nie przychodzi bez wysiłku, nic nie odbywa się bez bólu... Jeśli chcesz być piękny, nastaw się na trud i wysiłek. Uczmy się od drzew!!!
Lektor kończy słowa opowiastki, po czym drzewa i Ogrodnik powoli schodzą ze sceny, melodia cichnie.

2