Hamilton Laurell K. - Anita Blake 06 - Taniec śmierci (oficj.).pdf

(2426 KB) Pobierz
Laurell K. Hamilton
Taniec Śmierci
Przełożył Robert P. Lipski
Podziękowania
Dla Ricii Mainhardt, mojej agentki, która wymyśliła
tytuł. Dla Marion Stensgard, która odpowiadała na moje
pytania. Dla Wild Canid Survival i Centrum Badawczego
(Sanktuarium Wilka) za możliwość korzystania z ich bi-
blioteki.
Dla Bonnee Pierson za pomoc w zupełnie innych
sprawach. Dla Alternate Historians – Retta Macphersona,
który dał z siebie wszystko, N.L. Drew za wysłuchanie
fragmentów powieści przez telefon, dla Toma Drennana,
którego książka jest gotowa i krąży z rąk do rąk, dla Marka
Sumnera, który mówi, że będzie dobrze, nawet jeśli nie
może być tego pewien, dla Marelli Sands, która przypo-
mina, że to miała być dla nas zabawa, i dla Deborah Mil-
litello za wsparcie.
Dla mojego męża, Gary’ego, który zawsze mówi mi
prawdę, czy tego chcę, czy nie.
Dla Sarah Sumner za ożywione dyskusje.
Dla Joan-Marie Knappenberger za możliwość korzy-
stania z jej domu.
Dla Saint Louis Bread Company za możliwość prze-
siadywania przy stoliku całymi godzinami.
Mamy już własne pisemko. Napiszcie do mojego
wydawcy, a prześlę wam egzemplarz. Dowiecie się, co
robią Anita i spółka. Odpowiedzi na pytania, rozwiązania
zagadek.
1
Najpiękniejszy nieboszczyk, jakiego kiedykolwiek
widziałam, siedział za moim biurkiem. Biała koszula Je-
an-Claude’a lśniła w świetle lampki stojącej na blacie.
Przód koszuli zdobiła suta koronka, wyzierająca spod
czarnego, aksamitnego surduta. Stałam za nim, plecami do
ściany, z rękami złożonymi na brzuchu, dzięki czemu moja
prawa dłoń spoczywała w miarę blisko browninga
hi-power, tkwiącego w kaburze podramiennej. Nie za-
mierzałam wyciągać broni przeciwko Jean-Claude’owi.
Martwiłam się raczej o tego drugiego wampira.
Lampka na biurku stanowiła jedyne źródło światła
w pokoju. Wampir zażyczył sobie, aby zgaszono górne
oświetlenie. Nazywał się Sabin i stał pod przeciwległą
ścianą, skulony pośród cieni. Od stóp do głów był przy-
obleczony w czarną szatę z kapturem. Wyglądał jak postać
ze starego filmu z Vincentem Price’em. Nigdy jeszcze nie
widziałam tak ubranego wampira.
Ostatnim członkiem naszej wesołej gromadki był
Dominie Dumare. Siedział na jednym z krzeseł dla klien-
tów. Był wysoki, szczupły, ale nie słaby. Dłonie miał
mocne i duże, gdyby rozczapierzył palce, mógłby objąć
nimi moją twarz. Nosił trzyczęściowy czarny garnitur, jak
szofer, z wyjątkiem tkwiącej w jego krawacie szpilki
z brylantem. Broda i cienki wąsik podkreślały mocne rysy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin