Seler - uprawa.pdf

(1050 KB) Pobierz

INSTYTUT OGRODNICTWA

____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Metodyka

INTEGROWANEJ OCHRONY

SELERA

(Materiały dla doradców)

„Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich: Europa inwestująca w obszary wiejskie.”

Projekt opracowany przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Pomocy Technicznej Programu Rozwoju

Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013

Instytucja Zarządzająca Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013

Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi

___________________________________________________________________________

Skierniewice 2013

_____________________________________________________________________________________________________

INSTYTUT OGRODNICTWA

w Skierniewicach

Dyrektor – Prof. dr hab. Franciszek Adamicki

METODYKA

INTEGROWANEJ OCHRONY

SELERA

Opracowanie zbiorowe

pod redakcją dr Marii Rogowskiej

Autorzy metodyki:

Dr Maria Rogowska

Dr Zbigniew Anyszka

Mgr Joanna Golian

Prof. dr hab. Stanisław Kaniszewski

Prof. dr hab. Józef Robak

Zdjęcia wykonali:

Dr Zbigniew Anyszka, prof. dr hab. Józef Robak

Dr Maria Rogowska, mgr Joanna Golian

ISBN 978-83-60573-91-4

©Instytut

Ogrodnictwa, Skierniewice 2013r.

Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna cześć niniejszej książki nie może być reprodukowana

w jakiejkolwiek formie i w jakikolwiek sposób bez pisemnej zgody wydawcy.

Prawa autorskie zgodnie z umową przeniesiono na Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju

Wsi oraz zamawiającego (FAPA).

SPIS TREŚCI

I. WSTĘP …………………………………………………………………………….

II. AGROTECHNIKA W INTEGROWANEJ OCHRONIE SELERA ……………...

2.1. Stanowisko i płodozmian …………………………………………………….

2.2. Uprawa roli i przygotowanie gleby do sadzenia i siewu ……………………..

2.3. Dobór odmian ………………………………………………………………...

2.4. Metody i terminy uprawy ………………………………………………….…

2.5. Nawożenie

III. OCHRONA PRZED ORGANIZMAMI SZKODLIWYMI ……………………...

3.1. Profilaktyka w ograniczaniu organizmów szkodliwych ……………………..

3.1.1. Zasady higieny fitosanitarnej ………………………………………………

3.2. Dostępne programy i systemy wspomagania decyzji w ochronie roślin ……..

IV. INTEGROWANA OCHRONA SELERA PRZED CHWASTAMI ……………..

4.1. Występowanie i szkodliwość chwastów dla selera …………………………..

4.1.1. Gatunki chwastów częściej występujące w uprawach selera ………………

4.2. Zapobieganie i zwalczanie chwastów metodami agrotechnicznymi …………

4.2.1. Mechaniczne zwalczanie chwastów ……………………………………….

4.3. zastosowanie ściółek …………………………………………………………

4.4. Termiczne zwalczanie chwastów …………………………………………….

4.5. Chemiczne zwalczanie chwastów ……………………………………………

4.5.1. Dobór herbicydów w uprawie selera ……………………………………….

4.5. 2. Podejmowanie decyzji o stosowaniu herbicydów oraz progi szkodliwości

4.6. Następstwo roślin po zastosowaniu herbicydów ……………………………..

4.7. Odporność chwastów na herbicydy i metody jej ograniczania ………………

V. INTEGROWANA OCHRONA SELERA PRZED CHOROBAMI ……………...

5.1. Opis chorób selera i ich sprawców oraz profilaktyka i zwalczanie ………….

5.2. Niechemiczne metody ograniczania chorób selera …………………………..

5.2.1. Metoda agrotechniczna …………………………………………………….

5.2.2. Metoda hodowlana …………………………………………………………

5.2.3. Metoda biologiczna ………………………………………………………...

5.3. Zasady stosowania środków ochrony roślin w uprawie selera ……………….

5.4. Odkażanie gleby i podłoży ogrodniczych ……………………………………

5.3. Podejmowanie decyzji o wykonaniu zabiegów ochrony…………………….

5.6. Zaprawianie nasion …………………………………………………………..

5.7. Charakterystyka środków ochrony stosowanych w uprawie selerów przed

chorobami …………………………………………………………………….

5.8. Odporność sprawców chorób na fungicydy i metody jej ograniczania

VI. INTEGROWANA OCHRONA SELERA PRZED SZKODNIKAMI …………..

6.1. Opis szkodliwych gatunków, profilaktyka i zwalczanie ……………………..

6.2. Metody ograniczania szkodników w integrowanej ochronie selera ………….

6.2.1. Metoda agrotechniczna …………………………………………………….

6.2.2. Metoda fizyczna …………….……………………………………………...

6.2.3. Metoda mechaniczna ……………………………………………………….

6.2.4. Metoda biotechniczna ………………………………………………………

6.2.5. Metoda hodowlana …………………………………………………………

6.2.6. Metoda biologiczna ………………………………………………………...

6.2.7. Metoda chemiczna …………………………………………………………

6.3. Ochrona organizmów pożytecznych i stwarzanie warunków sprzyjających

ich rozwojowi ………………………………………………………………...

6.4. Odporność szkodników na insektycydy i metody jej ograniczania ………….

6.5. Zasady bezpiecznej ochrony roślin dla pszczół i innych owadów

zapylających ………………………………………………………………….

VII. DOBÓR TECHNIK APLIKACJI ŚRODKÓW OCHRONY ROŚLIN …………

7.1. Kalibracja opryskiwacza ……………………………………………………..

7.2. Przygotowywanie cieczy roboczej środków ochrony roślin …………………

7.3. Technika wykonywania opryskiwania w uprawach polowych warzyw ……..

7.4. Warunki bezpiecznego stosowania środków ochrony roślin i postępowania

po wykonaniu zabiegu ……………………………………………………….

VIII. PRZECHOWYWANIE ŚRODKÓW OCHRONY ROŚLIN …………………..

IX. EWIDENCJA ZABIEGÓW ŚRODKAMI OCHRONY ROŚLIN

I ORGANIZMÓW SZKODLIWYCH …………………………………………..

X. FAZY ROZWOJOWE ROSLIN SELERA W SKALI BBCH ……………………

XI. LITERATURA …………………………………………………………………...

I. WSTĘP

Nowoczesne technologie stosowane w produkcji rolniczej mają za zadanie dostarczenie

odpowiedniej jakości żywności, zapewnienie bezpieczeństwa jej wytwórcom i konsumentom,

a także ochronę środowiska przyrodniczego. Jednym z podstawowych elementów technologii

produkcji warzyw jest ochrona przed organizmami szkodliwymi. Metody zapobiegania

i zwalczania agrofagów oraz ocena tych metod zmieniały się na przestrzeni lat, jak też

następowały zmiany w ustawodawstwie z zakresu ochrony roślin. Uznanie przez MRiRW

w roku 2007 Integrowanej Produkcji za krajowy system jakości żywności, stanowiło ważny

krok w poprawie bezpieczeństwa żywności i ochrony środowiska. Kluczowym elementem

Integrowanej Produkcji jest Integrowana Ochrona (IO) przed organizmami szkodliwymi,

obowiązkowa od roku 2014. Koncepcja integrowanej ochrony powstała w latach 50-tych

ubiegłego wieku i z czasem została uznana jako metoda uzyskiwania zdrowej żywności

i ochrony środowiska.

Integrowana ochrona, stanowiąca podstawowy dział integrowanej produkcji i technologii

gospodarowania, uwzględnia wykorzystanie w sposób zrównoważony postępu

technologicznego i biologicznego w uprawie, ochronie i nawożeniu roślin przy jednoczesnym

zapewnieniu bezpieczeństwa środowiska przyrodniczego. Istotą integrowanej ochrony roślin

warzywnych jest uzyskiwanie wysokich plonów, o dobrej jakości, w optymalnych warunkach

uprawy, w sposób nie zagrażający naturalnemu środowisku i zdrowiu człowieka. W ochronie

integrowanej w możliwie największym stopniu wykorzystuje się naturalne mechanizmy

biologiczne i fizjologiczne roślin, wspierane przez racjonalne wykorzystanie

konwencjonalnych, naturalnych i biologicznych środków ochrony roślin.

Seler korzeniowy(Apium

graveolens

L. var.

rapaceum (Mill.)

DC.) jest to dwuletnia

roślina warzywna, należąca do rodziny selerowatych (Apiace). Uprawiany jest jako roślina

przyprawowa. Ostatnio rośnie znaczenie selera jako dodatku do potraw oraz jako surowca do

przetwórstwa (konserwy, mrożonki, susze).

W ochronie przed organizmami szkodliwymi następują istotne zmiany, z uwagi na

systematyczne zmniejszanie się asortymentu środków do ochrony chemicznej. Wpływa to na

rozwój nowych metod ochrony przed agrofagami, doskonalenie metod stosowanych

dotychczas i racjonalne ich wykorzystanie w produkcji.

II. AGROTECHNIKA W INTEGROWANEJ OCHRONIE SELERA

2.1. Stanowisko i płodozmian

Najlepszym stanowiskiem do uprawy selera jest stanowisko po roślinach bobowatych,

tj po fasoli, grochu, koniczynie, lucernie a także po mieszankach strączkowo zbożowych.

Rośliny te pozostawiają glebę w dobrej strukturze i o dużej zasobności w azot. Dobrymi

przedplonami są również stanowiska po zbożach oraz po warzywach dyniowatych jak ogórek,

cukinia. Seler można również uprawiać po pomidorach, papryce lub po porach, a także po

roślinach kapustnych tj. po kapuście, kalafiorze, brokule, które zmniejszają populacje nicieni

w glebie. Selery są bardzo podatne na choroby grzybowe i nicienie, dlatego należy unikać

stanowisk po roślinach, które są żywicielami dla gatunków nicieni stanowiących największe

zagrożenie dla uprawy selera. Największe zagrożenie dla selera stanowi zwiększona

populacja niszczyka zjadliwego, który może występować w uprawie cebuli, pietruszce lub

selerze. Występowanie niszczyka zjadliwego powoduje zmniejszenie plonu i złe

przechowywanie korzeni, natomiast w przypadku dużej populacji tego nicienia następuje

gnicie korzeni po zbiorze, a w niektórych przypadkach bezpośrednio na polu w czasie

uprawy. Innym groźnym nicieniem powodującym ordzawienie korzeni jest szpilecznik

Seler - uprawa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: