Amfibia LVT-2 Water Buffalo I 1941.pdf

(18939 KB) Pobierz
USA
Technika lądowa
BROŃ
Amfibie
1941
Amfibia gąsienicowa LVT-2 Water Buffalo I
Landing Vehicle Tracked LVT-2 Water Buffalo I
Dane taktyczno-techniczne LVT-2 Water Buffalo I
Typ:
amfibia gąsienicowa.
Pro-
ducent:
Food Machinery Corp., Borg
Warner Corp., Graham-Paige, St. Louis
Car Co.
Lata produkcji:
1942-1944.
Wyprodukowano:
2963 egzemplarze.
Długość:
7,95 m.
Szerokość:
3,25 m.
Wysokość:
2,49 m.
Prześwit:
48 cm.
Masa bojowa:
14000 kg.
Silnik:
7-
cylindrowy, benzynowy W-670-9A Con-
tinental o mocy 250 KM (183,9 kW)
chłodzony powietrzem.
Transmisja:
zsynchronizowana, 5 biegów do przodu
i 1 do tyłu.
Zapas paliwa:
418 l.
Pręd-
kość maksymalna na drodze:
30
km/h.
Prędkość maksymalna na wo-
dzie:
12 km/h.
Zasięg:
240 km na lą-
dzie; 80 km na wodzie.
Uzbrojenie:
1 karabin maszynowy kal. 12,7 mm M2HB Browning, 3 karabiny maszynowe 7,62
mm M1919A4.
Załoga:
3 osoby (dowódca-radiotelegrafista, kierowca, pomocnik kierowcy) oraz do 24 żołnierzy lub 3 t
ładunku.
Latem
1941
roku podjęto
prace nad stworzeniem następcy
Alligatora, a w
grudniu
tego roku
gotowy był prototyp. Nowy pojazd
otrzymał oznaczenie
LVT-2
oraz
nazwę
Water Buffalo,
która jed-
nak bardziej popularna była w US
Army.
W
oddziałach
US
Navy/USMC nadal przeważała
nazwa
Alligator
lub ogólna
Am-
trac.
W US Army również przyjął
się nieco inny system nazewnic-
twa całej rodziny LVT przy pomo-
cy starego systemu oznaczeń
Mark
(LVT-2
= LVT Mark II;
po-
zostałe pojazdy podobnie z wyko-
rzystaniem numeru wersji nieza-
leżnie od przeznaczenia lub modyfikacji).
2
LVT-2
był całkowicie
nowym pojazdem amfibij-
nym.
Z LVT-1 pozostało je-
dynie rozplanowanie we-
wnętrzne i przeznaczenie
transportera. Jedną z głów-
nych innowacji było nowe
zawieszenie, układ jezdny i
gąsienice. Zastosowano kla-
syczne gąsienice z herme-
tycznymi
uszczelnieniami
połączeń, dwugrzebieniowe z
łopatkami napędu wodnego o
kształcie zbliżonym do litery
„W" (ten kształt został zacho-
wany już we wszystkich na-
stępnych pojazdach). Charak-
teryzowały się one zwiększo-
ną odpornością na warunki
eksploatacyjne i słoną wodę,
a łopatki napędu wodnego nie
ulegały tak łatwo uszkodze-
niom w czasie jazdy w trud-
nym terenie (wymianę gąsie-
nic przewidywano po 150
godzin pracy). Zawieszenie
pojazdu oparto na drążkach
skrętnych z wahaczami, mo-
cowanych do spodniej części
kadłuba,
odpowiednio
uszczelnionych.
Wymagało
ono jednak stosunkowo czę-
stego smarowania - co 8 go-
dzin, jeśli pojazd był codzien-
nie używany. Układ jezdny
składał się z
11 małych kół
jezdnych
z każdej strony. Do
tego funkcjonowały dwie małe
rolki powrotne po każdej stro-
nie. W LVT-2
koła napinają-
ce,
znacznie większe niż u
poprzednika, umieszczono z
tyłu, a napędowe z przodu.
Związane było to z kolejną
istotną zmianą - nową jed-
nostką napędową i układem przeniesienia napędu.
Zastosowano rozwiąza-
nie sprawdzone już w lekkim
czołgu M3A1
-
lotniczy silnik
gwiazdowy
Wright Continental
W670-9A, 7-cylindrowy, chło-
dzony powietrzem o mocy 183,7
kW/250 KM.
Napęd
przekazy-
wany był przez wał napędowy z
przegubem Kardana, biegnący
nisko przez przedział ładunkowy
(był to dość istotny mankament
przyjętego rozwiązania) do me-
chanicznej, 5-biegowej skrzyni
biegów Spicer i przekładni
głównej z przodu pojazdu.
Ste-
rowanie
odbywało się przy po-
mocy podwójnych mechani-
zmów różnicowych. Żywotność
LVT-2 wzrosła 3 razy w porównaniu z LVT-1.LVT-2 był dłuższy (wydłużono dziobnicę i przesunięto do tyłu przedział silni-
kowy) i szerszy niż LVT-1, ale wysokość całkowita pozostała prawie bez zmian, chociaż wyraźnie zmniejszono kabinę
kierowców, teraz tylko z dwoma oknami w przedzie (każde w klapie odchylanej na zawiasach) i po jednym z każdego
3
boku. Nowy
kadłub
zwiększył dzielność
morską transportera. Dzięki temu można
było teraz przewozić nim ładunki o masie
do prawie 3 t lub do 24 wyekwipowanych
żołnierzy oraz
2-6 członków załogi
(trzech
z nich obsługiwało ewentualne uzbrojenie -
karabin maszynowy kalibru 12,7 mm
i
dwa kalibru 7,62 mm
- pozostali to
do-
wódca/radiooperator, kierowca
i czasem
pomocnik kierowcy).
Maksymalna pręd-
kość lądowa pojazdu wzrosła do
32 km/h,
ale wodna pozostała na poprzednim po-
ziomie. Dzięki zbiornikom paliwa o pojem-
ności 530 l zasięg wzrósł do 240 km na
lądzie i 160 km w wodzie.
Produkcję
LVT-2
rozpoczęto w
styczniu 1943
roku i prze-
rwano w końcu
1944
po zmontowaniu
2962
pojazdów. Z nich 1507 przejęła US Army,
100 wystano w ramach Lend-Lease'u do Europy, a reszta trafiła do US Navy/USMC. W produkcji uczestniczyły zakłady:
FMC, Graham-Paige, Ingersoll, St.Louis Car Co.
Podobnie jak LVT-1 tak
LVT-
2
przeznaczony był przede wszyst-
kim do
zadań transportowych.
Z
tego powodu został wykonany ze
stali miękkiej. Warunki wojenne na
Pacyfiku sprawiły jednak, iż Water
Buffalo zaczął odgrywać podstawową
rolę w czasie bezpośredniego sztur-
mu na plaże atakowanych wysp.
Sytuacja wymusiła wprowadzenie
dodatkowych
osłon
z płyt pancer-
nych o grubości 13 mm i 6,5 mm
mocowanych przede wszystkim na
kabinie kierowców, z przodu i na
bocznych sponsonach transportera.
Komplety takich płyt były przygotowywane w fabrykach i wysyłane do jednostek do montażu w polu w razie konieczności.
Od
marca 1944
roku już wszystkie LVT-2 opuszczające hale fabryczne były seryjnie wyposażane w dodatkowe opance-
rzenie (ok. 1000 sztuk). Ciężar opancerzenia zmniejszał nośność transportera o ok. 1,5 t. Istniała też polowa
odmiana
specjalna LVT-2,
użyta w czasie lądowania na Tinianie. Na sześciu transporterach nad całą długością kadłuba zamon-
towano
pomosty
o szerokości LVT, które umożliwiały pozostałym pojazdom pokonanie po nich wysokich falochronów i
innych przeszkód na plażach. Doświadczenia z Tarawy wskazywały, iż potrafią one skutecznie zatrzymać lądujące Am-
traki. Owe 6 specjalnych pojazdów ochrzczono imieniem
Doodlebug.
4

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin