Amfibia LVT-3 Bushmaster 1943.pdf

(5812 KB) Pobierz
USA
Technika lądowa
BROŃ
Amfibie
Landing Vehicle Tracked LVT-3 Bushmaster
1943
Amfibia gąsienicowa LVT-3 Bushmaster
Dane taktyczno-techniczne LVT-3 Bushmaster
Typ:
amfibia gąsienicowa.
Producent:
Borg Warner Co., Gra-
ham-Paige.
Lata produkcji:
1944-
1945.
Wyprodukowano:
2962 eg-
zemplarze.
Długość:
7,95 m.
Szero-
kość:
3,25 m.
Wysokość:
3,02 m.
Prześwit:
48 cm.
Masa bojowa:
17500 kg.
Silnik:
dwa 8-cylindrowe,
benzynowe Cadillac Series 42 o mocy
220 KM (161,8 kW) chłodzony wodą.
Transmisja:
Twin Hydramatic, 4 biegi
do przodu i 1 do tyłu.
Zapas paliwa:
418 l.
Prędkość maksymalna na
drodze:
27 km/h.
Prędkość maksy-
malna na wodzie:
10 km/h.
Zasięg:
240 km na lądzie; 120 km na wodzie.
Uzbrojenie:
1 karabin maszynowy
kal. 12,7 mm M2HB Browning, 2 ka-
rabiny maszynowe 7,62 mm M1919A4.
Załoga:
3 osoby (dowódca-radiotelegrafista, kierowca, pomocnik kierowcy) oraz
do 30 żołnierzy lub 4,1 t ładunku.
Jeszcze w czasie prac adaptacyjnych
Alligato-
ra
biuro projektowe FMC zwróciło się o pomoc w roz-
wiązaniu pewnych problemów do Morse Claim Com-
pany, oddziału koncernu Borg-Warner. Po analizie i
pierwszych próbach Alligatora inżynierowie z Borg-
Warner doszli do wniosku, iż znaczącą poprawę para-
metrów możną osiągnąć po całkowitym przeprojekto-
waniu transportera. W
sierpniu 1942
roku gotowy byt
pojazd oznaczony jako
Model A.
Mimo wszystko przy-
pominał on zewnętrznie LVT-1, zachował jego system
napędu wodnego z zagiętymi listwami mocowanymi do
klasycznych już gąsienic (bez rolek). Zastosowano
układ napędowy z automatyczną skrzynią biegów.
2
Dla zwiększenia
wytrzymałości konstrukcji
transporter zbudowano z
blachy falistej.
Dodat-
kowo przewidziano moż-
liwość szybkiej konwersji
na czołg pływający przez
zamontowanie nad prze-
działem
ładunkowym
wieży z czołgu lekkiego
M3. Model A nie został
jednak zaakceptowany.
Jako powody podano
brak znaczącej poprawy
własności
taktyczno-
technicznych w stosunku
do nowego LVT-2, napęd
wodny uważano za zbyt
podobny do krytykowa-
nego układu LVT-1 oraz
podkreślano
mniejszą
ładowność w stosunku
do LVT-2.
W sytuacji nie-
powodzenia
Borg-
Warner zdecydował się
na daleko idące przerób-
ki, w wyniku których po-
wstał
Model B.
Do na-
pędu zastosowano dwa
benzynowe silniki Ca-
diIIac Series 42, dolno-
zaworowe, cylindrowe w
układzie V o mocy 80,85
kW/110 KM każdy, sto-
sowane już w
czołgach
M5,
umieszczone w
bocznych sponsonach.
Kabinę kierowców zało-
żono maksymalnie z
przodu nad bardzo krót-
ką, tępą dziobnicą. Układ
taki pozwolił na wygo-
spodarowanie
miejsca
na bardzo obszerny,
ciągnący się niemal na
całej długości pojazdu,
przedział ładunkowy. Był on o 1220 mm dłuższy niż w LVT4, przy długości całkowitej pojazdu o 482 mm mniejszej. Po-
jazd wyposażony był także w tylną, ruchomą rampę. Jedynym ograniczeniem były silniki w tylnych partiach bocznych
sponsorów, które zauważalnie zwężały przedział ładunkowy i ograniczały możliwość przewożenia szerszych ładunków.
Oprócz silników z
czołgu lek-
kiego M5
przejęto także układ transmi-
sji i automatyczną, 4-biegową skrzynię
biegów Hydramatic. Pozwalała ona na
łagodne przejście woda-ląd, podczas
gdy w pozostałych LVT był to jeden z
najtrudniejszych momentów. Uprosz-
czono konstrukcję zawieszenia, zwięk-
szono nieznacznie średnicę kół jezd-
nych oraz wprowadzono gąsienice o
większej liczbie ogniw z gumowymi
uszczelnieniami łączeń. Układ sterowa-
nia i kształt „łapek" napędu wodnego
były identyczne z LVT-4. W
Modelu B
ograniczono powierzchnię przedniej
kabiny, przesuniętej maksymalnie do
przodu wzorem LVT-1. Ograniczono
3
liczbę
kierowców
do jednego, jego fotel zamontowano centralnie. Asystował mu
mechanik pokładowy.
Trzecim stałym
członkiem załogi był
radiooperator.
Kabina była całkowicie otwarta od tyłu. Dzięki temu transporter mógł przewozić ła-
dunki nawet o znacznej długości, a jego nośność wzrosła o 1,5 t w porównaniu do LVT. Był przy tym nieco lżejszy, wol-
niejszy, ale przy podobnym zasięgu zużywał mniej paliwa. Maksymalny czas nieprzerwanej akcji wynosił 10 godzin. Mak-
symalny nacisk jednostkowy wynosił 0,9 kg/cm
2
. Transporter mógł pokonywać ścianki o wysokości do 100 cm, stoki o
nachyleniu do 35°, a na stokach o nachyleniu do 30° istniała możliwość pełnego operowania.
Prototyp firmy Borg-Warner gotowy był w
sierpniu 1943
roku, a po przeprowadzonych próbach
został zaakceptowany przez US Navy/USMC. Otrzy-
mał oznaczenie
LVT-3
i nazwę
Bushmaster.
Zażąda-
no jednak wykonania seryjnych transporterów z nor-
malnej, gładkiej blachy stalowej oraz kompletów płyt
pancernych do ewentualnego użycia w warunkach
polowych.
Produkcja LVT-3
ruszyła na wiosnę
1944
roku w zakładach Ingersoll Division koncernu Borg-
Wamer oraz w Graham-Paige, a pierwszą akcją bojo-
wą LVT-3 były dopiero walki na Okinawie w kwietniu
1945 roku. Z
2964
transporterów wyprodukowanych w
latach
1944-45
wszystkie zostały przejęte przez
USMC. Jedynie 2 pojazdy, w specjalnej lekkiej wersji
otrzymała US Army.
W pierwszych latach po wojnie
znaczną część transporterów wyposa-
żono w nowe, opancerzone kabiny
kierowców, gdzie duże okna zastąpio-
no szczelinami
obserwacyjnymi z
wkładkami ze szkła pancernego, a z
prawej strony zamontowano
karabin
maszynowy kalibru 7,62 mm
w jarz-
mie kulistym. W 1949 roku zdecydo-
wano o modernizacji 1200 LVT-3 o
najmniejszym przebiegu. Reszta miała
zostać złomowana lub sprzedana.
Modernizacja polegała na podwyższe-
niu burt przedziału desantowego do
poziomu stropu kabiny kierowcy oraz
przykryciu go dwuczęściową pokrywą
dla osłony przed odłamkami i zalewa-
jącą wodą. W kabinie kierowcy zamon-
towano dwa górne włazy. Na części
pojazdów między nimi umieszczono
dodatkową obrotową wieżyczkę z ka-
rabinem maszynowym. Wtedy też
zakładano na stałe opancerzenie. Tak
zmodyfikowane pojazdy oznaczono
LVT-3(C)
(C - Covered = Zakryty).
Stosunkowo intensywnie były one
używane, obok standardowej wersji, w
czasie wojny koreańskiej, ale później ze względu na duże koszty eksploatacji i obcięcie funduszy wojskowych większość
LVT-3(C) skasowano razem z istniejącymi jeszcze LVT-3.
Zgłoś jeśli naruszono regulamin