Amfibia LVT-4 Water Buffalo II 1943.pdf

(17700 KB) Pobierz
USA
Technika lądowa
BROŃ
Amfibie
1943
Amfibia gąsienicowa LVT-4 Water Buffalo II
Landing Vehicle Tracked LVT-4 Water Buffalo II
Dane taktyczno-techniczne LVT-4 Water Buffalo II
Typ:
amfibia gąsienicowa.
Pro-
ducent:
Food Machinery Corp., Gra-
ham-Paige, St. Louis Car Co.
Lata
produkcji:
1943-1945.
Wyproduko-
wano:
8348 egzemplarze.
Długość:
7,95 m.
Szerokość:
3,25 m.
Wyso-
kość:
2,50 m.
Prześwit:
46 cm.
Masa
bojowa:
16500 kg.
Silnik:
7-cylindrowy,
benzynowy W-670-9A Continental o
mocy 250 KM (183,9 kW) chłodzony
powietrzem.
Transmisja:
zsynchroni-
zowana, 5 biegów do przodu i 1 do tyłu.
Zapas paliwa:
418 l.
Prędkość mak-
symalna na drodze:
30 km/h.
Pręd-
kość maksymalna na wodzie:
12
km/h.
Zasięg:
240 km na lądzie; 80 km
na wodzie.
Uzbrojenie:
2 karabiny ma-
szynowe kal. 12,7 mm M2HB Browning, 2 karabiny maszynowe 7,62 mm M1919A4.
Załoga:
3 osoby (dowódca-
radiotelegrafista, kierowca, pomocnik kierowcy) oraz do 30 żołnierzy lub 4,1 t ładunku.
Mimo zalet transporterów amfibijnych
LVT-1/2
mia-
ły one jedną zasadniczą
wadę.
Przedział transportowy był
umieszczony centralnie między kabiną kierowców a silni-
kiem. W LVT-2 dodatkowo dzielił go wzdłużnie przy dnie
wał napędowy.
Możliwość załadunku, a szczególnie wyła-
dunku zaopatrzenia, sprzętu i żołnierzy istniała wyłącznie
górą, nad wysokimi burtami. Nie można było przewozić
cięższych, jednolitych ładunków, a w LVT-2 wał napędowy
w poważnym stopniu ograniczał także ich wymiary. Desan-
towani żołnierze w czasie wysiadania byli niepotrzebnie
eksponowani na ogień przeciwnika.
W połowie
1942
roku rozpoczęto prace projektowe
nad nowym transporterem. Przewidziano w nim zastoso-
wanie
opuszczanej rampy
załadunkowo-wyładowczej jako
tylnej ściany pojazdu. Za podstawę przyjęto LVT-2, na którym wprowadzono szereg zmian. Nowy transporter otrzymał
oznaczenie
LVT-4
(oznaczenie
LVT-3
zarezerwowano dla projektu firmy Borg-Warner; mimo ze LVT-3 wszedł później do
służby niż LVT-4, oznaczenia nie zmieniono) i tradycyjną nazwę
Water Buffalo II.
W USMC stosowano dalej popularniej-
sze nazwy
Alligator
lub
Amtrac.
2
Układ jezdny i jed-
nostka napędowa wraz z
układem sterowania i ca-
łym przodem pojazdu nie
uległy zmianie. Za to silnik
umieszczono zaraz za
kabiną kierowców, co wy-
musiło jej całkowite za-
mknięcie. Dostęp do niej
zapewniały dwa jednoczę-
ściowe włazy w stropie.
Zachowano układ okien
obserwacyjnych w przód i
na boki jak w LVT-2. Dzię-
ki przesunięciu silnika do
części środkowej transpor-
tera skróceniu uległ
wał
napędowy.
Nie ograniczał
już pojemności przedziału
transportowego,
który
ciągnął się teraz do same-
go tyłu LVT, a ze względu
na przesunięcie mas (sil-
nik bliżej przodu) możliwe
było także jego wydłużenie
o 601 mm, całkowita no-
śność wzrosła o ponad 1 t,
a liczba przewożonych
żołnierzy do 30. W tylnej
części Amtraka wprowa-
dzono najważniejszą mo-
dyfikację -
opuszczaną
rampę
załadunkowo-
wyładowczą. W swej dol-
nej części umocowana
była na zawiasach, a jej
ruch kontrolowany był
przez dwie wyciągarki
linowe, każda z jednej
burty. W pozycji zamknię-
tej rampa tworzyła tylną
ścianę przedziału trans-
portowego.
Możliwym
stało się przewożenie w
LVT-4 haubic 105 mm, armat przeciwpancernych 6 pdr. (57 mm) lub Jeepów i innych mniejszych pojazdów. Znacznie
ułatwiony był wyładunek w warunkach bojowych, a opuszczający transporter żołnierze niebyli niepotrzebnie narażani na
ogień nieprzyjaciela. Jedyną wadą przyjętego rozwiązania była konieczność bardzo solidnej konstrukcji rampy, co było
związane z jej dużym ciężarem. Razem z koniecznym wyposażeniem zwiększyło to ciężar Amtraka o ponad 1 t. Wzrost
masy pojazdu wpłynął na obniżenie prędkości lądowej o ok. 5 km/h, prędkość wodna zmalała nieznacznie.
Zmiana konfiguracji LVT pociągnęła też
za sobą mniejsze zmiany: modyfikacje układu
wydechowego, zmianę luków dostępu do silnika
(od strony przedziału transportowego), zmniej-
szenie do 1 liczby stopni ułatwiających wsiada-
nie w zewnętrznych ścianach bocznych spon-
sonów. Dzięki większej powierzchni stropu nad
kabiną kierowców i przedziałem silnikowym
możliwe było wzmocnienie uzbrojenia LVT-4 (z
tego względu
załogę
stanowiło od
2 do 6 żoł-
nierzy).
W służbie brytyjskiej, gdzie transporte-
ry oznaczono
LVT Buffalo
(we Włoszech
Fan-
tail),
popularne było
działko Polsten kalibru
20 mm plus 1-2 karabiny maszynowe Brow-
ning.
Ewentualnie można było nawet ustawić
armatę 6pdr.
lub
haubicę 105 mm
na specjal-
nych uchwytach przy górnych krawędziach tak,
by możliwe było prowadzenie ognia do przodu. Nie odnotowano jednak szerszego wykorzystania tej możliwości.
3
Stosunkowo szybko zaakcep-
towano
pancerną wersję LVT-4.
Po-
nieważ oznaczenie
LVT(A)4
zostało
już zarezerwowane dla wersji uzbrojo-
nej w haubicę 75 mm, wprowadzono
nazwę opisową
LVT4 Armored Cab.
Wyposażone na wzór
LVT(A)-2
trans-
portery opuszczały fabryczne linie pro-
dukcyjne do końca
1944
roku. W
1945
roku wprowadzono zmiany: peryskop
obrotowy w pokrywie włazu kierowcy i
otwierany przedni luk obserwacyjny
zlikwidowano, wprowadzono cztery
stałe
szczeliny obserwacyjne
z
wkładkami ze szkła pancernego - dwie
z przodu dla kierowcy i radiotelegrafisty
i po jednej na boki, radiotelegrafista
otrzymał także karabin maszynowy
Browning kalibru 7,62 mm w jarzmie kulistym.
Przez cały czas produkowano także zestawy płyt
pancernych do nałożenia w warunkach polowych
na nieopancerzone LVT-4, ale ich ilość w miarę
produkcji wersji pancernej malała.
Pierwsze zamówienie na
LVT-4
złożono w
listopadzie 1943
roku, a pierwsze transportery
dostarczono w
grudniu.
Produkcję wstrzymano
dopiero pod koniec 1945 roku po zmontowaniu
8351
pojazdów. Z tych
6083
zostało przejęte
przez US Army,1765 przez US Marines, a 503
dostarczono Aliantom (głównie Wielkiej Brytanii).
Swój debiut bojowy LVT-4 przeszły
latem 1944
roku w czasie desantu na Saipanie, później sze-
roko były stosowane na Filipinach, Iwo-Jimie,
Okinawie, a także np. przez Australijczyków we
wschodnich Indiach Holenderskich wiosną 1945
roku. Chociaż znacznie mniejsze, znalazły LVT4
zastosowanie też w Europie. Od początku
1945
roku odegrały istotną rolę w przekraczaniu rzek Maas, Roer, Ren (Holandia - Niemcy), czy Po (Włochy).
Na koniec warto zaznaczyć, ze w 1945 roku dwa transportery LVT-4 wyprodukowano w wersji cywilnej - cienko-
ściennej konstrukcji ze stali miękkiej, wyższym standardzie wykończenia i wyposażenia, z dużą widną kabiną kierowców,
częściowo z zastosowaniem aluminium i oczywiście bez uzbrojenia. Przeznaczone były wyłącznie do przewozu towarów,
a dzięki lżejszej konstrukcji nośność wzrosła o dodatkowe 2 t.
4

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin