Komunikacja spoleczna - wyklad.pdf

(177 KB) Pobierz
Politechnika Poznańska
Wydział Elektryczny
Komunikacja społeczna
WYKŁAD
„a wszystko zaczęło się od tych kasztanów…”
dr inż. Małgorzata Spychała
malgorzata.spychala@put.poznan.pl
„Człowiek nie może się nie komunikować”
Berlo, 1960r.
Jak osiągnąć sukces?
Wyznaczenie konkretnego celu na podstawie stworzonej wizji.
Określenie terminu realizacji.
Podanie przewidywanych korzyści.
Określenie wyzwań (przeszkód) jakie mogą pojawić się po drodze.
Wyznaczenie ludzi i organizacji.
Określenie wiedzy i umiejętności niezbędnej do wykonania zadania.
Opracowanie planu działania – czyli wyznaczenie kolejnych zadań, które trzeba wykonać.
Definicja komunikacji
Komunikowanie
jest procesem porozumiewania się jednostek, grup lub instytucji. To
podejmowana w określonym kontekście wymiana werbalnych, wokalnych i niewerbalnych sygnałów,
w celu osiągnięcia lepszego poziomu współdziałania.
Cel:
wymiana myśli, dzielenie się wiedzą, informacjami i ideałami.
Komunikacja jednokierunkowa
– polega na przesyłaniu informacji od jednej osoby do drugiej bez
sprzężenia zwrotnego.
W komunikacji dwustronnej
pojawia się sprzężenie zwrotne, które jest możliwe dzięki zadawaniu
pytań, parafrazowaniu oraz odpowiadaniu na pytania.
Model procesu komunikowania się
Kontekst
– zespół warunków w jakich odbywa się komunikacja.
Aspekt psychologiczny
– wyrażający sposób wzajemnego postrzegania się uczestników
procesu.
Aspekt fizyczny
– warunki materialne techniczne i
środowiskowe,
w których przebiega
komunikowanie.
Aspekt historyczny
– odwołuje się do uczestników procesu, do zaszłości historycznych, które
mogą oddziaływać na przebieg rozmów, negocjacji, uzgodnień i rzutować na określony
stopień skuteczności komunikowania.
Aspekt kulturalny
– ogół wartości uznawanych i akceptowanych; sposobów postępowania w
danej społeczności.
Aspekt czasowy
– ukazujący
ścisły
związek pomiędzy przebiegiem procesu komunikacji,
jego formami, natężeniem, jakością, a czasem w którym jest realizowany.
Model procesu komunikowania się
Środki
prezentacyjne.
Środki
reprezentacyjne – teksty, obrazki, rysunki.
Środki
techniczne (mechaniczne) umożliwiające przekaz informacji (prasa, radio, telewizja,
kino, telefon, fax, komputer, płyty CD).
Etapy następujące w procesie komunikowania się
Zaspokajanie własnych potrzeb.
Zaspokojenie potrzeb odbiorcy.
Zapoznanie innej osoby z naszymi odczuciami, poglądami, przekonaniami.
Nadawca pragnie mówić o pewnych sprawach dla rozładowania napięcia jakie się z nimi
wiąże.
Intencja nadawcy może się wiązać z koniecznością realizowania razem z drugą osobą
określonych celów.
Intencje nadawcy
Wiadomość
Kodowanie
Zbiór zachowań i przyporządkowanych im znaczeń, nazywanych kodem.
Najczęściej używanym kodem w komunikowaniu się ludzi jest język.
Przełożenie wiadomości na sygnały czyli kodowanie, polega na doborze kodu, w jakim ma
zostać wyrażona treść wiadomości.
Sygnał
Sygnałami są wszystkie zachowania człowieka:
Werbalne (wypowiedzi).
Niewerbalne (gesty, mimika, ton, barwa i natężenie głosu, zespoły działań, a nawet sposoby
używania przedmiotów).
Przekazywanie sygnału
Wśród sygnałów można rozróżnić dwa rodzaje:
Sygnały przekazywane celowo przez nadawcę, adresowane do określonego odbiorcy.
Dostrzeżone przez odbiorcę sygnały, które nadawca przekazuje w sposób niezamierzony.
Odbiór sygnału
Sygnał przekazywany przez nadawcę, musi być w sposób aktywny odebrany przez rozmówcę.
Należy mieć na uwadze,
że
odbieranie sygnałów to nie tylko bierne ich widzenie i słyszenie.
Odkodowanie
Zrozumienie wiadomości możliwe jest dzięki czynności odkodowania tj. przekładania
odebranych sygnałów na treści jakie ze sobą niosą. Aby trafnie odtworzyć wiadomość odbiorca musi
posłużyć się tym samym kodem, jakiego użył nadawca.
Wiadomość odnotowana
Interpretacja
Znając treść wiadomości odbiorca może próbować domyślać się intencji, dla których nadawca
przekazał wiadomość. Wyobrażenie odbiorcy o intencjach nadawcy określane jest jako interpretacja.
Cechy komunikowania
Jest procesem społecznym – odnosi się przynajmniej do dwóch jednostek i przebiega zawsze
w
środowisku
społecznym.
Komunikacja zachodzi w określonym kontekście społecznym determinowanym przez liczbę i
charakter uczestników procesu. Może to być kontekst interpersonalny, grupowy,
instytucjonalny, publiczny, masowy, międzykulturowy.
Jest to proces kreatywny, polegający na budowaniu nowych pojęć.
Komunikowanie ma charakter dynamiczny, bo polega na przyjmowaniu, rozumieniu i
interpretowaniu informacji.
Jest to proces ciągły, trwa od chwili narodzin człowieka do jego
śmierci.
Jest procesem symbolicznym, gdyż posługuje się symbolami i znakami.
Jest to proces interakcyjny, tzn.
że
między jego uczestnikami wytwarzają się określone
stosunki, które mogą mieć charakter partnerski lub opierać się na stosunku dominacji i
podporządkowania.
Komunikowanie jest celowe i
świadome,
ponieważ działaniem każdego uczestnika procesu
kierują określone motywy.
Komunikowanie jest nieuchronne – ludzie zawsze i wszędzie będą się ze sobą porozumiewać,
bez względu na ich uświadomione lub nieuświadomione zamiary.
Jest to proces złożony, wieloelementowy i wielofazowy, który ma charakter dwustronny lub
jednostronny, werbalny lub niewerbalny, bezpośredni, medialny lub pośredni.
Komunikowanie jest nieodwracalne, nie można go cofnąć, powtórzyć czy zmienić przebiegu.
Funkcje komunikowania
Funkcja emotywna
– koncentruje wypowiedź na jej autorze, czyli nadawcy.
Funkcja konatywna
– koncentruje wypowiedź na jej odbiorcy np.: rozkazy, prośby.
Funkcja fatyczna
– skierowana jest na kanał, czyli na nawiązanie lub utrzymanie kontaktu.
Funkcja metajęzykowa
– odnosi się do kodu np. uzgadnia znaczenie używanych terminów.
Funkcja poetycka
– skupia się na strukturze samej wypowiedzi, jej formie i stylu.
Funkcja referencyjna
– czyli odniesieniowa, np. zajmuje się treścią kontaktu.
Sposoby komunikowania
Komunikowanie bezpośrednie
– proces przekazywania i odbierania informacji pomiędzy
dwiema lub więcej jednostkami, w sytuacji, gdy istnieje bezpośredni, fizyczny kontakt między
nimi.
Komunikowanie pośrednie
– proces przekazywania i odbierania informacji pomiędzy
osobami pozbawionymi możliwości kontaktu fizycznego.
Komunikowanie medialne
– proces emisji komunikatu od nadawcy medialnego do
publiczności za pomocą
środków
masowego przekazu.
Rodzaje przekazów (John Stewart)
Oralne
Werbalne
Niewerbalne
Słowa mówione
Ton głosu, westchnienia,
krzyk, jakość wokalna,
wysokość, itp.
Nieorane
Słowa pisane
Gesty, ruchy, wygląd,
ekspresja mimiczna, dotyk,
itp.
Poziomy w procesie komunikowania
Komunikowanie interpersonalne (bezpośrednie) – proces komunikacji polegający na
przekazie miedzy dwiema osobami lub małą grupą.
Wymiany sygnałów (informacji, emocji, postaw).
Przebiega na ogół werbalnie i niewerbalnie – styczność rozmówców w określonym czasie i
przestrzeni (face to face).
Sprzężenie zwrotne w krótkim czasie (reakcja - odpowiedź).
Optymalne możliwości komunikowania się i porozumiewania się.
Stopień manipulacji odbiorcą – minimalny; druga strona może się bronić (inaczej niż w
komunikacji masowej i instytucjonalnej).
Zalety pracy grupowej
Rozważanie treści zadania z wielu różnych punktów widzenia.
Możliwości wypracowania większej liczby wariantowych rozwiązań i dostarcza większej
ilości informacji.
Lepsze zrozumienie podjętej decyzji.
Wysiłek zespołowy jest zawsze większy od sumy indywidualnych wysiłków członków tej
samej grupy .
Grupowe analizowanie problemów sprzyja trafności i pewności podejmowania decyzji.
Wady pracy grupowej
Osoba o silnych predyspozycjach do dominacji może zdominować grupę.
Ograniczony zakres zaangażowania się we wspólną pracę przez niektórych członków grupy.
Grupa może działać powierzchownie i zbyt pośpiesznie.
Koncentrowanie się na swoich subiektywnych opiniach przez niektórych członków grupy.
Wystąpienie publiczne
Uporządkowany sposób poruszania się, gestykulowania i mówienia do grupy.
Umiejętność nawiązania kontaktu i przekazania treści bezpośrednio mniejszemu lub
większemu odbiorcy.
Prezentowanie różnych spraw i projektów przed grupą mniej lub bardziej obcych ludzi.
Skuteczny i przyjemny przekaz wystąpienia zarówno dla prezentera, jak i słuchaczy.
Obecność indywidualnego mówcy przy obecności audytorium.
Komunikacja w organizacji
Formalna struktura komunikacji poziomej.
Formalna struktura komunikacji pionowej.
Komunikacja nieformalna.
Bariery organizacyjne skutecznego komunikowania się.
Komunikacja masowa (medialna)
Ma charakter impersonalny.
Liczba zaangażowanych zmysłów zredukowana do dwóch.
Opóźnione sprzężenie zwrotne.
Schematyczny charakter.
Publiczny charakter.
Szybkość procesu komunikowania.
Periodyczność (cykliczność, okresowość) procesu komunikowania.
Krótkotrwałość przekazu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin