Zaburzenia związane z motoryką dużą
Motoryka duża odnosi się do zręczności ruchowej całego ciała. Objawy szczególnej niezręczności są następujące: - opóźnienia w rozwoju ruchowym w okresie niemowlęcym i poniemowlęcym oraz mała aktywność ruchowa; - ogólna niezręczność ruchowa i mała wyćwiczalność w zakresie dużych ruchów, związana z zakłóceniami napięcia mięśniowego (napięcie nadmierne lub za małe); - brak koordynacji ruchów przy współdziałaniu różnych grup mięśniowych, dający wrażenie ogólnej niezręczności; - osiąganie z opóźnieniem, w porównaniu z rówieśnikami, różnych umiejętności ruchowych w czynnościach codziennych, zabawowych i sportowych; - ogólne spowolnienie ruchowe; - unikanie zabaw ruchowych; - zakłócenie koordynacji wzrokowo- ruchowej w zabawach i zadaniach, w których ruch odbywa się pod kontrolą wzroku (rzut piłką, gra w klasy).
Sprawności motoryczne to umiejętności wymagające bardzo precyzyjnej koordynacji (np. posługiwanie się sztućcami, jazda na rowerze, gra w piłkę). Nie kształtują się one w wyniku samego procesu dojrzewania, lecz muszą zostać wyuczone.
Najczęstsze problemy z zakresu motoryki dużej to: - zaburzenia równowagi; - niezgrabność w pokonywaniu przeszkód; - słabe panowanie nad szybkością i siła; - trudność w integracji wszystkich mięśni, w celu wykonania skoordynowanego działania.
Najważniejsze wskazania w przypadku niezręczności ruchowej:
• zachęcanie dzieci do brania udziału w zabawach ruchowych;
• umożliwienie uprawiania sportów.
ZALECANE ĆWICZENIA 1) różne rodzaje zabaw rzutnych (piłka, ping- pong, badmington); 2) różne rodzaje zabaw skocznych (gra ze skakanką, gra "w klasy"); 3) ćwiczenia na równoważni o wysokości zapewniającej pełne poczucie bezpieczeństwa; 4) zabawy rytmiczne polegające na wyrażaniu ruchem muzyki, zachęcanie do swobodnej ekspresji ruchowej; 5) udział w różnego rodzaju zawodach z partnerami o zbliżonych możliwościach ruchowych, z rozwijaniem właściwej motywacji i zapobieganiem negatywnym ocenom rówieśników; 6) chodzenie po kładce bez pomocy (na płaskiej przestrzeni położyć deskę- kładkę); 7) machanie kijem lub drewnianym kołkiem w celu trafienia nieruchomego przyrządu wiszącego na wysokości ramion; 8) chodzenie na obu rękach z trzymanymi w górze nogami dziecka; 9) przeciąganie liny trzymanej przez drugą osobę przy użyciu niewielkiej siły; 10) wykonywanie skoków "pajaca"; 11) przeskakiwanie przez powoli kołyszącą się linę; 12) gra w klasy; 13) przejście po kładce z różnymi przedmiotami w ręku; 14) zabawy i ćwiczenia kształtujące orientację w schemacie ciała( Pokaż proszę, gdzie masz oczy, gdzie masz uszy a gdzie nos. Gdzie masz ręce, gdzie masz nogi, gdzie na głowie rośnie włos- mówimy coraz szybciej, dziecko wskazuje odpowiednio oczy, uszy...)
Specyfika metod i technik oddziaływania terapeutycznego na dziecko polega na tym, że wiele z nich ma charakter zabawy, co wzmacnia motywację dzieci do udziału w zajęciach.
KILER116