Gortner C.W - Sekret Tudorów.pdf

(1384 KB) Pobierz

1602

Każdy z nas ma jakąś tajemnicę.

Zagrzebujemy ją głęboko w sobie i przykrywamy kolejnymi warstwami, niczym ostryga ziarnko

piasku opalizującą per

łą; liczymy daremnie, że to śmiertelną ranę uleczy. Niektórzy spośród nas całe życie

podporządkowują ukrywaniu sekretu, chronieniu przed tymi, którzy mogliby go wykraść,

strzeżeniu jak źrenicy oka, jak tej perły. A często okazuje się, że tajemnica wymyka się wtedy, gdy

najmniej się tego spodziewamy, zdradza ją błysk strachu w naszym oku, nagły ból, gniew czy

nienawiść.

Albo przemożny wstyd.

O tajemnicach wiem wszystko. Tajemnicach nad tajemnice, tajemnicach jak miecze, jak postronki,

jak czułe słówka u wezgłowia łoża. Prawda sama nigdy nie wypływa. Tajemnice są walutą naszego

świata, fundamentem, na którym wznosi się gmach naszej pychy i kłamstwa. Tajemnice są nam

potrzebne, służą za stal naszych tarcz, ozdobę naszych ciał, zasłonę naszych łęków. Łudzą i

pocieszają, chronią przed świadomością, że koniec końców każdy musi umrzeć, my też.

— Zapisz to wszystko. Do ostatniego słowa — powiedziała.

Siadujemy tak często zimą naszego żywota, w niemodnych już strojach, bezsenni. Szachy czy karty

leżą porzucone na stole, a jej oczy — jak zwykle czujne, uważne, wciąż śmiałe mimo lat,

jakie odbiły się na jej twarzy — wpatrują się w jej wnętrze, w to miejsce, dokąd nikt nigdy nie

zdołał się dostać, w ten jej sekret, który — wiem to już dziś na pewno, a może zawsze wiedziałem

— zabierze ze sobą do grobu.

— Zapisz to — powiedziała. — Żebyś nie zapomniał, gdy mnie już nie będzie.

Czyż mógłbym zapomnieć?

WHITEHALL, 1 5 5 3

ROZDZIAŁI

Rozpoczęło się to od podróży, jak wszystko, co ważne w życiu. Dokładniej mówiąc, od jazdy do

Londynu, czyli mojej pierwszej wyprawy do tego najbardziej fascynującego i najbardziej

odpychającego ze wszystkich miast.

Ruszyliśmy samowtór, tuż przed świtem, wierzchem.

Dotychczas nie zapuszczałem się poza granice Worcestershire, więc tym bardziej zdziwiło mnie

wezwanie, z którym przyjechał po mnie rządca jaśnie pani, Archibald Shelton.

Spakowałem migiem mój skromny dobytek, pożegnałem się z resztą służby (w tym ze śliczną

Annabel, która płakała, jakby jej pękało serce) i już siedziałem w siodle, opuszczając zamek

Dudleyów, gdzie spędziłem całe dotychczasowe życie.

Nie miałem pewności, czy w ogóle jeszcze tu kiedyś wrócę.

Podniecenie i niepewność tego, co mnie czeka, nie powinny były pozwolić mi zasnąć. A jednak

monotonny pejzaż i miękki kłus mojego deresza Cynobra ukołysały mnie do snu.

Z drzemki wyrwał mnie głos Sheltona.

— Brendan, chłopcze, nie śpij! Dojeżdżamy.