Altınyeleklioğlu Demet - Sułtanka Kösem 02 Czarna królowa.pdf

(1984 KB) Pobierz

Dla Doğy i Seymena

Czterdziesty drugi dzień od przeprowadzki do Holu Haseki.

To minęło już aż tyle czasu? Policzyła jeszcze raz. Wszystko się

zgadzało. Dwa dni temu minęło czterdzieści dni od śmierci sułtanki

Safiye.

Nie miała już wątpliwości. „Zapomniał o mnie!”. Przydarzyło jej się

więc to, o czym kiedyś mówiła Eftalya: „A niektóre z nałożnic...

Odrzucone, usychają w zapomnieniu”.

I teraz ona była jedną z nich. Odrzucona, zapomniana, zaczynała już

nawet schnąć.

Jej książę z bajki ją porzucił. Jako że nie miewała już snów o nim,

nawet w nich nie mogła więcej całować i wdychać jego zapachu.

Coś musiało się stać.

Mahfiruz się nie pokazywała. Nie przyszła nawet na modlitwę za

zmarłą, kończącą czterdziestodniowy okres żałoby. „Niby jak miała

przyjść, po ostatnim...” – pomyślała. „A ja poszłam. I tym razem nikt nie

powiedział mi: «Nie jesteś muzułmanką, więc nie masz tu czego

szukać!»”.

„Ale kto wie, co teraz knuje ta wiedźma” – zastanawiała się

Mahpeyker. Dziewczęta się dowiedziały, że Królowa Lodu i Handan

Sultan nie widują się, jeśli nie ma takiej potrzeby. „Są na siebie

obrażone” – powiedziała im Nevcihan, gdy spotkały się kiedyś

w rosarium. „Gdy spotkają się w większym gronie, ciągle droczą się ze

sobą...”.

Nie można było powiedzieć, aby valide sultan odnosiła się dużo lepiej

w stosunku do niej. Ostatnio w jej zachowaniu było coś dziwnego, coś

czego Mahpeyker nie rozumiała i czego nawet nie umiała opisać. Była

wyraźnie przygaszona. Wcześniej bardzo lubiła przesiadywać w altance

w ogrodzie różanym. A teraz pojawiała się w niej raz na sto lat. Tam