Helena Sekula - Siedem diablow dziadka Osiornego.pdf

(804 KB) Pobierz

Z zamroczenia otrzeźwił go ból; tępy, rwący ból śródstopia, rozsadzający kostkę i

promieniujący

wzdłuż goleni. Uniósł

głowę — karuzelą przetoczył się horyzont. Wlepił oczy w jeden punkt, trwał tak w

bezruchu,

widnokrąg zafalował i nareszcie znieruchomiał, miedziany księżyc znowu wisiał nad

dachem domu,

kremowe ściany zdawały się świecić, szpaler tuj rzucał widmowe cienie, za nimi

majaczyła siatka

parkanu.

Dopiero teraz dotarła do niego oszałamiająca woń maciejki i ciężki, przesłodzony zapach

róż i

dopiero teraz spostrzegł, że leży wśród połamanych krzewów, zmiażdżonych pysznych

kwiatów, a

ciernie gałązek ranią mu ręce, drapią twarz.

Jak długo tak leżał bez czucia? Ze świadomością powrócił

strach. Uciekać! — łomotało w mózgu. Dźwignął się na łokciach, rozejrzał, cały

zamieniony w

słuch. Tylko jedno okno parteru, okute kratą w kształcie sieci pająka, zaciągnięte gęstą

zasłoną, nadal

rozjaśniał słaby, pomarańczowy blask.

Dom zdawał się uśpiony, w ogrodzie panowała sielska cisza, z oddali niósł się stłumiony

szmer z

rzadka przejeżdżających samochodów.

Zebrał się w sobie, jednym wyrzutem ramion i podciągnięciem tułowia wyswobodził się z

kolczastych gałązek i wywlókł

obolałe ciało na żwirową ścieżkę. Okupił to paroksyzmem napierającego bólu, lecz nie

wydał

jęku. Ogarnęła go słabość bliska omdlenia, więc odpoczął chwilę, potem już poruszał się

ostrożnie,

wsłuchany w siebie; nareszcie dopełznął do żywopłotu.

Zatrzymał go narastający odgłos motoru. Przy krawężniku stanął samochód; mężczyzna

przecisnął

się między dwoma krzewami i znieruchomiał w zagłębieniu pod siatką. Osłaniały go

gęste, zielone

łapki tuj. Trzask drzwiczek, dźwięk uru-chamianego silnika, zacichający warkot