Babeszjoza.pdf

(163 KB) Pobierz

Received:

14.01.2015

Accepted:

12.02.2015

Published:

31.03.2015

Patrycja Gajda, Agnieszka Rustecka, Bolesław Kalicki

Babeszjoza człowieka – mało znana choroba odkleszczowa

Human babesiosis – a little-known tick-borne disease

Klinika Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej, Wojskowy Instytut Medyczny, Warszawa, Polska. Kierownik Kliniki: prof. dr hab. n. med. Anna Jung

Adres do korespondencji: Klinika Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej CSK MON WIM, ul. Szaserów 128, 04-141 Warszawa, Polska, tel.: +48 22 681 72 36, faks: +48 22 681 67 63

Department of Paediatric, Nephrology and Allergology, Military Institute of Medicine, Warsaw, Poland. Head of the Department: Professor Anna Jung, MD, PhD

Correspondence: Department of Paediatric, Nephrology and Allergology, Military Institute of Medicine, Szaserów 128, 04-141 Warsaw, Poland, tel.: +48 22 681 72 36, fax: +48 22 681 67 63

Streszczenie

Babeszjoza to choroba zakaźna wywoływana przez pasożyty z gatunku

Babesia,

przenoszona przez kleszcze. Przypadki

babeszjozy potransfuzyjnej lub transmisja przezłożyskowa z matki na dziecko są o wiele rzadsze. Najwięcej przypadków tej

choroby u człowieka występuje na terenie Stanów Zjednoczonych, pojedyncze odnotowano w krajach europejskich, w tym

także w Polsce. Jej cechą charakterystyczną jest niedokrwistość w wyniku hemolizy erytrocytów, w ciężkich przypadkach

prowadząca do niewydolności wielonarządowej i śmierci, szczególnie u chorych z osłabionym układem odpornościowym.

U osób immunokompetentnych babeszjoza przebiega bezobjawowo lub pod postacią łagodnej infekcji z gorączką, bólami

kostno-stawowymi i erytrocyturią. Diagnostykę w kierunku babeszjozy powinno się rozważyć u pacjentów z objawami

grypopodobnymi zamieszkujących albo przebywających czasowo na terenach endemicznych oraz u osób, u których

zdiagnozowano inną chorobę przenoszoną przez kleszcze. Ostateczne rozpoznanie ustala się na podstawie wyniku cienkiego

rozmazu krwi barwionego metodą Wrighta lub Giemsy, oglądanego pod olejkiem immersyjnym, bądź amplifikacji materiału

genetycznego

Babesia

metodą PCR. Podawanie atowakwonu i azytromycyny albo chininy i klindamycyny zazwyczaj pozwala

na pełne wyleczenie oraz zapobiega rozwojowi powikłań. W ciężkich postaciach babeszjozy stosuje się także transfuzje

wymienne krwi. U pacjentów z łagodną lub bezobjawową postacią babeszjozy często dochodzi do zwalczenia infekcji przez

układ odpornościowy chorego bez konieczności stosowania antybiotykoterapii. Działania profilaktyczne obejmują przede

wszystkim ochronę przed kleszczami, które stanowią jedyne źródło zakażenia.

Słowa kluczowe:

babeszjoza człowieka, choroby przenoszone przez kleszcze, niedokrwistość hemolityczna, erytrocyturia,

niewydolność wielonarządowa

Abstract

Babesiosis is an infectious, tick-borne disease caused by the parasitic species of Babesia. Transmission via blood transfusion

or transplacental infections are much rarer. Most cases of human babesiosis occur in the United States, whereas only single

cases have been reported in Europe, including Poland. Anaemia due to erythrocyte haemolysis, which in more severe cases

may result in multiple organ dysfunction syndrome and death, particularly in immunocompromised patients, is a typical sign

of babesiosis. Immunocompetent patients are asymptomatic or develop mild infection accompanied by fever, osteoarticular

pain and erythrocyturia. The diagnostics of babesiosis should be considered in patients with flu-like symptoms who live or are

temporarily residing in endemic areas as well as in patients diagnosed with other tick-borne diseases. Final diagnosis should

be based on microscopic examination of thin blood smears (Wright or Giemsa staining followed by examination under oil

immersion) or PCR-based amplification of the babesial genetic material. Treatment with atovaquone and azithromycin

or clindamycin and quinine usually allows for a complete recovery and prevents complications. Severe cases of babesiosis

require exchange transfusion. The infection is frequently combated by the immune system without the use of antibiotics in

patients with mild or asymptomatic babesiosis. The prevention of babesiosis primarily involves protective measures that

minimize the exposure to ticks, which are the only source of infection.

Key words:

human babesiosis, tick-borne diseases, haemolytic anaemia, erythrocyturia, multiple organ dysfunction syndrome

DOI: 10.15557/PiMR.2015.0006

Patrycja Gajda, Agnieszka Rustecka, Bolesław Kalicki

WSTĘP

INTRODUCTION

abesiosis is an infectious, tick-borne disease caused

by parasites from the genus

Babesia,

order

Piro-

plasmida.

The name of the disease derives from Vic-

tor Babeş, a Romanian physician and microbiologist, who

in 1888 discovered the parasitic sporozoan species living in-

side erythrocytes and causing haemoglobinuria and fever

in cattle

(1)

. In 1893 in Texas, Theobald Smith and Frederick

L. Kilbourne identified ticks as vectors transmitting

Babe-

sia bigemina

parasites to cattle. This was the first document-

ed case of arthropod-vertebrate transmission of a disease

(2)

Babesiosis is known to mainly affect dogs; infections in hu-

mans are much less common. The first case of babesiosis

was identified in a young Croat, who developed the disease

after splenectomy, which was performed for other reasons

(3)

In 1969, the disease was first described in an immunocom-

petent individual (Massachusetts, USA). The incidence

of human babesiosis has grown in the last decade, and,

in some regions, became equal to the incidence of Lyme

disease

(4)

abeszjoza to choroba pasożytnicza wywoływana

przez

Protista

z rodzaju

Babesia,

rzędu

Piroplasmi-

da.

Wzięła swoją nazwę od Victora Babeşa, rumuń-

skiego lekarza i mikrobiologa, który w 1888 roku odkrył

pasożytniczy gatunek sporowca żyjącego wewnątrz erytro-

cytów i powodującego hemoglobinurię oraz gorączkę u by-

dła

(1)

. W 1893 roku w Teksasie Theobald Smith i Frederick

L. Kilbourne zidentyfikowali kleszcza jako wektor przeno-

szący pasożyty z gatunku

Babesia bigemina

na bydło. Był to

pierwszy udokumentowany przypadek transmisji choroby

ze stawonoga na kręgowca

(2)

Babeszjoza jest znana głównie jako choroba atakująca psy;

infekcje u ludzi są znacznie rzadsze. Pierwszy stwierdzo-

ny przypadek babeszjozy u człowieka wystąpił u młodego

Chorwata, u którego choroba ujawniła się po wykonanej

z innych przyczyn splenektomii

(3)

. U osoby immunokom-

petentnej po raz pierwszy opisano ją w 1969 roku w stanie

Massachusetts w USA. W ostatniej dekadzie zachorowalność

na babeszjozę u ludzi zwiększyła się i w niektórych regio-

nach świata jest równa częstości występowania boreliozy

(4)

EPIDEMIOLOGIA

Najwięcej przypadków babeszjozy u człowieka odnoto-

wuje się na obszarze Stanów Zjednoczonych oraz Europy.

W USA dominującym gatunkiem powodującym zakażenia

u ludzi jest

Babesia microti,

natomiast do rzadkości należy

zakażenie pasożytem z gatunku

Babesia duncani.

Najwięk-

sza zachorowalność występuje w północno-wschodniej czę-

ści kraju, w szczególności na wybrzeżu Nowej Anglii, a tak-

że w stanach Minnesota i Wisconsin, głównie w okresie od

maja do października

(5)

. W latach 2002–2011 w USA od-

notowano ponad 2100 przypadków babeszjozy u człowieka,

również na terenach pierwotnie uznawanych za niezagrożo-

ne tą chorobą

(6)

. W związku z rosnącą zachorowalnością na

babeszjozę od 2011 roku amerykańskie Centrum Kontroli

i Prewencji Chorób wprowadziło obowiązek zgłaszania każ-

dego przypadku jej podejrzenia u człowieka

(7)

W Europie dominującym gatunkiem powodującym zaka-

żenia u człowieka jest

Babesia divergens,

pojedyncze przy-

padki wywoływane są przez osobniki należące do grupy

Ba-

besia divergens-like.

Największa zachorowalność występuje

na terenach Francji, Wielkiej Brytanii i Irlandii w okresie od

maja do września. Pojedyncze przypadki babeszjozy odno-

towano też w Finlandii, Szwecji, Hiszpanii i Polsce

(8)

. W na-

szym kraju chorobę tę stwierdzano u osób przebywających

na terenach endemicznych, istnieją jednak badania, które

potwierdzają występowanie

B. microti

i B.

divergens

u klesz-

czy z gatunku

Ixodes ricinus

(kleszcz pospolity, kleszcz pa-

stwiskowy) na terenie Polski. Najliczniejsze ich skupiska

zaobserwowano na Wyżynie Lubelskiej

(9)

. Większe zagro-

żenie babeszjozą istnieje na obszarach hodowli bydła –

jest ono rezerwuarem dla

B. divergens,

dlatego na zakaże-

nie szczególnie narażeni są rolnicy, leśnicy, a także osoby

EPIDEMIOLOGY

Most cases of human babesiosis are reported in the United

States and Europe. In the US,

Babesia microti

is the domi-

nant species infecting humans, whereas infections caused

Babesia duncani

are rare. The highest incidence is ob-

served in the north-eastern part of the country, particu-

larly on the coast of New England, as well as in the states

of Minnesota and Wisconsin, mainly between May and

October

(5)

. More than 2100 cases of human babesio-

sis were reported between 2001 and 2011 in the US, in-

cluding regions originally considered as not at risk of the

disease

(6)

. Due to the increasing incidence of babesiosis,

the US Centers for Disease Control and Prevention intro-

duced in 2011 an obligation to report every suspected case

of human babesiosis

(7)

In Europe,

Babesia divergens

is the dominant species in hu-

mans, whereas there are only single cases caused by

Babesia

divergens-like

organisms. The highest incidence is reported

in France, Great Britain and Ireland, between May and Sep-

tember. Single cases of babesiosis have also been reported

in Finland, Sweden, Spain and Poland

(8)

. Although in Po-

land the disease was diagnosed in individuals residing in

endemic regions, studies show that

B. microti

and

B. diver-

gens

are also present in Polish

Ixodes ricinus

ticks (castor

bean tick). These occur in largest numbers in the Lublin Up-

land

(9)

. Cattle farming areas present higher risk of babesiosis

since cattle is a reservoir for

B. divergens.

Therefore, farmers,

foresters as well as those spending holiday in rural and for-

est areas are at particular risk. Although babesiosis has not

been identified in Polish ruminants, studies showed its pres-

ence in roe deer and deer

(9)

Furthermore,

B. divergens

was an aetiological agent in sev-

eral cases of human babesiosis in Japan and South Korea.

PeDIAtR MeD RODz Vol 11 Numer 1, p. 75–82

Babeszjoza człowieka – mało znana choroba odkleszczowa / Human babesiosis – a little-known tick-borne disease

wypoczywające na terenach wiejskich i leśnych. W Polsce

nie wykryto babeszjozy u przeżuwaczy, natomiast w bada-

niach wykazano jej obecność u saren i jeleni

(9)

B. divergens

była również czynnikiem etiologicznym kilku

przypadków babeszjozy u człowieka na terenie Japonii i Ko-

rei Południowej. Sporadycznie odnotowuje się zachorowa-

nia w Afryce, Australii czy Ameryce Południowej

(8)

Only sporadic cases have been reported in Africa, Austra-

lia or South America

(8)

ROUTES OF INFECTION

Tick bite is the most common route of human babesio-

sis infection.

B. microti

is usually spread by

Ixodes scap-

ularis

(deer tick)

(10)

. This arthropod requires vertebrate

blood for a proper development from a larva to an adult.

The white-footed mouse (Peromyscus

leucopus)

is the

primary reservoir host, however, a human can also be

the host for this parasite. Although adult ticks can also

transmit babesiosis, ticks in the nymph stage, which are

active from late spring to early autumn, are the most com-

mon source of infection. Although

B. divergens,

which

is a dominant species in Europe, has no specific transmit-

ter, it was identified in castor bean tick (Ixodes

ricinus),

and cattle is its main host

(9)

Transplacental infections

(11)

and transmission via whole

blood or blood product transfusion from asymptom-

atic donors

(12)

are much less common.

B. microti

is the

most common transfusion-transmitted parasite. A total

of 159 cases of post-transfusion babesiosis were described

between 1979 and 2009; three-quarters of these occurred

between 2000 and 2009

(13)

. Most of the reported cases

of post-transfusion babesiosis occurred after red blood

cell transfusion, whereas only four cases were described

following transfusion of platelet concentrate contami-

nated with red blood cells. It is supposed that many cases

of post-transfusion babesiosis remain undiagnosed or are

inadequately reported. Patients who developed post-trans-

fusion babesiosis usually present its severe form – their

immune system is suppressed by received medications

or by concomitant diseases

(5)

DROGI ZAKAŻENIA

Najczęstszą drogę zakażenia babeszjozą u człowieka stanowi

ukłucie przez kleszcza.

B. microti

jest najczęściej przenoszo-

na przez kleszcze z gatunku

Ixodes scapularis

(kleszcz jele-

ni)

(10)

. Do prawidłowego rozwoju, od stadium larwy do osob-

nika dorosłego, stawonóg ten potrzebuje krwi kręgowca. Rolę

podstawowego żywiciela odgrywa myszak (Peromyscus

leu-

copus),

ale może nim być także człowiek. Chociaż dorosłe

kleszcze też mogą przenosić babeszjozę, źródłem zakażenia

jest najczęściej kleszcz w stadium nimfy, żerujący w okresie

od późnej wiosny do wczesnej jesieni. Dominujący w Euro-

pie gatunek

B. divergens

nie ma ściśle określonego transmi-

tera, ale stwierdzono jego występowanie u kleszczy pospoli-

tych (Ixodes

ricinus),

a jego głównym żywicielem jest bydło

(9)

Znacznie rzadziej dochodzi do zakażenia babeszjozą u czło-

wieka drogą przezłożyskową

(11)

oraz poprzez transfuzję krwi

pełnej lub produktów krwiopochodnych od bezobjawowych

dawców

(12)

. Najczęstszym gatunkiem pasożyta wywołującego

chorobę przenoszoną drogą transfuzji jest

B. microti.

W la-

tach 1979–2009 opisano 159 przypadków potransfuzyjnej

babeszjozy; aż trzy czwarte z nich miało miejsce w latach

2000–2009

(13)

. Większość opisanych przypadków potrans-

fuzyjnej babeszjozy opisano po przetoczeniu koncentratu

krwinek czerwonych, a tylko cztery po transfuzji koncen-

tratu krwinek płytkowych zanieczyszczonych erytrocyta-

mi. Przypuszcza się, że wiele przypadków poprzetoczenio-

wej babeszjozy pozostaje nierozpoznanych lub nie są one

odpowiednio raportowane. Osoby, u których rozwinęła się

babeszjoza po transfuzji, najczęściej prezentują jej ciężką

postać – ich układ immunologiczny jest osłabiony przyjmo-

wanymi lekami bądź chorobami towarzyszącymi

(5)

LIFE CYCLE OF THE PARASITE

Infection of the vertebrate occurs during sucking of the

blood by an infected tick. These arachnids introduce

the invasive sporozoites along with their saliva into

the host’s blood while feeding. The protozoan

Babe-

sia,

unlike malaria-inducing

Plasmodium,

does not un-

dergo the pre-erythrocytic phase, but it directly invades

the red blood cells. There, merozoites develop in the pro-

cess of schizogony and, after leaving one red blood cell,

they invade another. Some of the merozoites develop into

potential gametocytes, which are then sucked along with

the blood of the affected animal by a tick. Further devel-

opment takes place in the arachnid’s gut. In the process

of sporogony gametocytes develop into gametes merging

into a zygote, which penetrates into the intestinal epitheli-

um, and then into the salivary glands. In the salivary cells,

polynuclear sporoblasts form and divide producing spo-

rozoites, which are introduced with tick saliva into anoth-

er host. Ticks are the only vector for the protozoan para-

sites of the genus

Babesia

(9)

CYKL ŻYCIOWY PASOŻYTA

Do zarażenia kręgowca dochodzi w czasie ssania krwi przez

zainfekowanego pierwotniakami kleszcza. Pajęczaki te przy

pobieraniu krwi żywiciela wprowadzają do niej ślinę, w któ-

rej znajdują się inwazyjne dla kręgowca sporozoity. Pier-

wotniaki

Babesia,

w odróżnieniu od

Plasmodium,

wywołu-

jącego malarię, nie przechodzą stadium preerytrocytarnego

i bezpośrednio atakują czerwone krwinki. Tam w procesie

schizogonii wytwarzane są merozoity, które po uwolnieniu

z jednych erytrocytów atakują kolejne. Niektóre z merozo-

itów przekształcają się w potencjalne gametocyty, zasysa-

ne przez kleszcza wraz z krwią chorego zwierzęcia. Dalszy

rozwój następuje w jelicie pajęczaka. Z gametocytów w wy-

niku sporogonii powstają gamety, które zlewają się, tworząc

PeDIAtR MeD RODz Vol 11 Numer 1, p. 75–82

Patrycja Gajda, Agnieszka Rustecka, Bolesław Kalicki

zygotę wnikającą do nabłonka jelita, a następnie przemiesz-

czają do ślinianek. W komórkach ślinianek następuje wy-

tworzenie wielojądrowych sporoblastów, które po podziale

przekształcają się w sporozoity, przenoszone wraz ze śliną

kleszcza do kolejnego żywiciela. Kleszcze są jedynym wek-

torem pierwotniaków z rodzaju

Babesia

(9)

PATHOGENESIS

Animal models (mostly mice, dogs and cattle) and report-

ed cases in humans were used to investigate the pathogene-

sis of babesiosis. Anaemia due to the haemolysis of erythro-

cytes which release merozoites, is a typical sign of babesiosis.

The released unbound haemoglobin immediately forms

complexes with haptoglobin to be removed from the circu-

latory system by phagocytes. Therefore, a decline in serum

haptoglobin levels are observed in severe cases of babesiosis.

However, the haemolysis itself is not the only cause of anae-

mia associated with babesiosis. Multiplication of the para-

sites inside red blood cells results in the formation of free

radicals, which in turn damage the structure of the eryth-

rocyte membrane, leading to its elimination from the circu-

latory system via the spleen histiocytes. Coating of the in-

fected cells by antibodies as well as by the elements of the

complement system may also contribute to the removal

of excess red blood cells. Reticulocytosis, which indicates

increased erythropoiesis, is also observed in the course

of babesiosis

(14)

CD4+ lymphocytes play a major role in the immune re-

sponse to babesiosis in individuals infected with

B. micro-

ti,

whereas NK cells in those infected with

B. duncani.

They

produce interferon-gamma (INF-γ) – a cytokine promot-

ing the destruction of intracellular pathogens and enhances

the production of antibodies by B lymphocytes

(5,15)

The role of antibodies produced in the host during

Babe-

sia

infection is not fully understood. Specific antibodies oc-

cur at a time when parasitaemia is only negligible in almost

all infected individuals, including humans. A deficiency in

mature B cells capable of producing antibodies does not im-

pair the immune response to babesiosis. However, proper

antibiotic treatment does not eliminate the pathogen from

the body in immunocompromised individuals, e.g. patients

receiving rituximab (anti-CD20) treatment. Only serocon-

version and prolonged antibiotic treatment will allow for

a complete recovery in these patients

(16)

. The severe course

of the disease in patients over 50 years of age results from

decreased cellular immunity, whose role in these infections

is considered to be significant

(5)

PATOGENEZA

Patogenezę babeszjozy poznawano na podstawie modeli zwie-

rzęcych (najczęściej u myszy, psów, bydła) oraz opisanych

przypadków u człowieka. Cechą charakterystyczną tej cho-

roby jest niedokrwistość, wywoływana przez hemolizę ery-

trocytów uwalniających merozoity. Uwalniana wtedy wolna

hemoglobina natychmiast tworzy kompleksy z haptoglobiną

i zostaje usunięta z krążenia przez fagocyty. Stąd też w ciężkich

postaciach babeszjozy stężenie haptoglobiny we krwi jest ob-

niżone. Sama hemoliza nie stanowi jednak jedynej przyczy-

ny niedokrwistości w przebiegu tej infekcji. Podczas namna-

żania pasożytów we wnętrzu krwinki czerwonej dochodzi do

wytwarzania wolnych rodników, a te z kolei uszkadzają struk-

turę błony erytrocytu, prowadząc do jego eliminacji z układu

krążenia przez histiocyty śledziony. Również opłaszczanie za-

infekowanych komórek przez przeciwciała i składniki dopeł-

niacza może przyczyniać się do usuwania nadmiaru krwinek

czerwonych. W przebiegu babeszjozy obserwowana jest też

retikulocytoza, świadcząca o wzmożonej erytrocytopoezie

(14)

Główną rolę w odpowiedzi immunologicznej w przebiegu

babeszjozy odgrywają limfocyty CD4+ u osobników zaka-

żonych

B. microti

i komórki NK u zakażonych

B. duncani.

Produkują one interferon-gamma (INF-γ) – cytokinę pro-

mującą niszczenie wewnątrzkomórkowych patogenów oraz

nasilającą produkcję przeciwciał przez limfocyty B

(5,15)

Funkcja przeciwciał produkowanych w organizmie gospo-

darza podczas infekcji babeszją nie została do końca po-

znana. Prawie u każdego zakażonego osobnika, w tym czło-

wieka, pojawiają się swoiste przeciwciała w czasie, kiedy

parazytemia jest już znikoma. Niedobór dojrzałych limfo-

cytów B, zdolnych do produkcji przeciwciał, w żaden spo-

sób nie upośledza odpowiedzi immunologicznej w kierun-

ku babeszjozy. Jednak u osób z osłabioną odpornością, np.

pacjentów leczonych rytuksymabem (anty-CD20), prawi-

dłowa antybiotykoterapia nie powoduje eliminacji patogenu

z ustroju. U tych chorych dopiero serokonwersja i przedłu-

żona antybiotykoterapia pozwalają na pełne wyleczenie

(16)

U pacjentów po 50. roku życia ciężki przebieg choroby

związany jest z osłabieniem odporności typu komórkowe-

go, której przypisuje się ważną rolę w tych zakażeniach

(5)

CLINICAL MANIFESTATIONS

Babesiosis may be asymptomatic, it may occur as a flu-like

infection, but in may also develop as a severe infection re-

quiring hospitalisation in the intensive care unit or even

as a fatal infection. Although the clinical form of babesio-

sis primarily depends on the immune status of the patient,

the parasite species is also important. Risk factors for se-

vere babesiosis include: age >50 years, splenectomy, HIV

infection, immunosuppressive therapy after organ or bone

marrow transplantation, anticancer therapy, administration

of anti-TNF-α (etanercept, infliximab) or anti-CD20 (ritux-

imab) agents.

B. microti

infection manifests itself both as

a flu-like infection, and as a multiple organ dysfunction

MANIFESTACJE KLINICZNE

Babeszjoza może przebiegać bezobjawowo, jako infekcja gry-

popodobna, ale także jako ciężkie zakażenie, wymagające ho-

spitalizacji na oddziale intensywnej opieki medycznej lub za-

kończone zgonem. Postać kliniczna babeszjozy zależy przede

wszystkim od stanu immunologicznego pacjenta, ale gatunek

PeDIAtR MeD RODz Vol 11 Numer 1, p. 75–82

Babeszjoza człowieka – mało znana choroba odkleszczowa / Human babesiosis – a little-known tick-borne disease

pasożyta również ma znaczenie. Czynnikami ryzyka ciężkiej

postaci babeszjozy są: wiek >50. roku życia, splenektomia, in-

fekcja wirusem HIV, leczenie immunosupresyjne po trans-

plantacji narządów albo szpiku, terapia przeciwnowotworowa,

przyjmowanie leków anty-TNF-α (etanercept, infliksymab)

lub anty-CD20 (rytuksymab). Zakażenie

B. microti

mani-

festuje się zarówno jako infekcja grypopodobna, jak i nie-

wydolność wielonarządowa, która może zakończyć się zgo-

nem. Objawy pojawiają się od 7 dni do 6 tygodni od ukłucia

przez kleszcza. Babeszjoza potransfuzyjna najczęściej rozwi-

ja się średnio w ciągu 37 dni od zabiegu przetoczenia krwi

(11–176 dni)

(13)

. Prawie wszystkie przypadki zakażenia

B. di-

vergens

u ludzi występowały u pacjentów po splenektomii

(17)

Jeden przypadek objawowy i kilka bezobjawowych infekcji

opisano u osób z prawidłowo działającym układem odpor-

nościowym

(18)

. W przypadku zakażenia wywołanego przez

B. divergens

objawy pojawiają się w ciągu 7–21 dni

(17)

Łagodna postać babeszjozy objawia się bólami kostno-stawo-

wymi i męczliwością; gorączka (>38°C) może utrzymywać się

stale lub występować tylko okresowo, jednak zwykle towarzy-

szą jej dreszcze i zlewne poty. Do rzadszych objawów należą:

ból głowy, sztywność karku, suchy kaszel, chrypka oraz płytki

oddech. Mogą pojawić się także wymioty, biegunka, ciemne

zabarwienie moczu czy hemoglobinuria. W badaniu przed-

miotowym obserwuje się zaczerwienioną tylną ścianę gardła,

miernie powiększoną wątrobę i śledzionę, czasem żółtaczkę.

W łagodnych postaciach babeszjozy parazytemia sięga zwy-

kle 4–5%. Obniżony hematokryt, podwyższona aktywność

dehydrogenazy mleczanowej i wzrost stężenia bilirubiny cał-

kowitej, niskie stężenie hemoglobiny i haptoglobiny oraz re-

tikulocytoza świadczą o hemolizie krwinek czerwonych. Czę-

sto występuje również trombocytopenia. Liczba leukocytów

może być podwyższona lub w granicach normy.

Ciężka postać babeszjozy to taka, która może kończyć się

zgonem, wymaga pobytu na oddziale intensywnej terapii

lub której objawy utrzymują się ponad 14 dni

(19)

. W tym

przypadku może wystąpić ostra zastoinowa niewydolność

krążenia, niewydolność nerek i wątroby, zawał lub pęknię-

cie śledziony. Często obserwuje się żółtaczkę i ciężką niedo-

krwistość, a parazytemia sięga 20%. Powikłaniem ciężkiej

babeszjozy może być ostry zespół rozsianego wykrzepia-

nia wewnątrznaczyniowego albo ostry zespół niewydolno-

ści oddechowej (acute

respiratory distress syndrome,

ARDS).

Ryzyko wystąpienia tych powikłań rośnie wraz ze wzrostem

parazytemii i nasileniem hemolizy

(20)

syndrome, which may be fatal. Symptoms occur 7 days up

to 6 weeks after tick bite. Post-transfusion babesiosis usual-

ly develops within an average of 37 days after blood trans-

fusion (11–176 days)

(13)

. Almost all cases of human

B. di-

vergens

infection occurred in post-splenectomy patients

(17)

Only one symptomatic and several asymptomatic cases

have been reported in patients with normal function of the

immune system

(18)

. In B.

divergens

infection, symptoms de-

velop within 7–21 days

(17)

. Mild babesiosis is manifested by

osteoarticular pain and fatigability; fever (>38°C) may per-

sist continuously or occur periodically, however, it is usual-

ly accompanied by shivers and heavy sweating. Less com-

mon symptoms include headache, stiff neck, dry cough,

hoarseness and shortness of breath. Vomiting, diarrhoea,

dark urine or haemoglobinuria may also occur. Physical

examination reveals red posterior pharyngeal wall, mod-

erately enlarged liver and spleen, and sometimes jaundice.

In mild babesiosis, parasitaemia normally reaches 4–5%.

Decreased haematocrit, increased lactate dehydrogenase ac-

tivity and increased total bilirubin levels, reduced haemo-

globin and haptoglobin levels as well as reticulocytosis in-

dicate red blood cell haemolysis. Thrombocytopenia is also

common. The leukocyte count may be increased or with-

in normal range.

Severe babesiosis is one that may have a fatal outcome, re-

quires hospitalisation in the intensive care unit or whose

symptoms persist for more than 14 days

(19)

. In this case,

acute congestive heart failure, renal and hepatic failure,

myocardial infarction or rapture of the spleen may occur.

Jaundice and severe anaemia are often, and parasitaemia

reaches 20%. Complications of severe babesiosis may in-

clude disseminated intravascular coagulation or acute re-

spiratory distress syndrome (ARDS). The risk of these

complications increases with increased parasitaemia and

haemolysis

(20)

DIAGNOSTICS

Diagnostics of babesiosis should be considered in patients

with flu-like symptoms who live or are temporarily residing

in endemic areas as well as in patients diagnosed with oth-

er tick-borne disease

(21)

Final diagnosis should be based on microscopic exam-

ination of thin blood smears (Wright or Giemsa staining

followed by examination under oil immersion). The ex-

amination should be repeated for several days and each

observation should involve at least 300 fields of vision for

a certain diagnosis. Circular, oval or ring-shaped merozo-

ites can be observed in the red blood cells of an infected

person. The image resembles

Plasmodium falciparum-in-

fected red blood cells. The distinguishing features of babe-

siosis infection include the occasional occurrence of para-

sites beyond the host red blood cell, absence of haemolysin

in the ring-shaped form of the parasite as well as a charac-

teristic Maltese cross-like pattern of merozoites in the red

blood cells

(16)

DIAGNOSTYKA

Diagnostykę w kierunku babeszjozy powinno się rozwa-

żyć u pacjentów z objawami grypopodobnymi zamieszku-

jących lub przebywających czasowo na terenach endemicz-

nych oraz u osób, u których zdiagnozowano inną chorobę

przenoszoną przez kleszcze

(21)

Ostateczne rozpoznanie babeszjozy ustala się na pod-

stawie wyniku cienkiego rozmazu krwi barwionego me-

todą Wrighta lub Giemsy, oglądanego pod olejkiem

PeDIAtR MeD RODz Vol 11 Numer 1, p. 75–82

Plik z chomika:

coova

Inne pliki z tego folderu:

Babeszjoza.pdf (163 KB)
RESWERATROL.rar (6857 KB)
PROZDROWOTNE_WLASCIWOSCI_RESWERATROLU.pdf (260 KB)
stawy_rozanski.pdf (176 KB)
Pierwotniaki oportunistyczne.pdf (72 KB)

Babeszjoza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: