Dz U 2013 1414 ustawa o transporcie drogowym - tekst jednolity.pdf

(647 KB) Pobierz
©Kancelaria Sejmu
s. 1/128
USTAWA
z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym
1)
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
1. Ustawa określa zasady podejmowania i wykonywania:
1)
2)
3)
4)
krajowego transportu drogowego;
międzynarodowego transportu drogowego;
niezarobkowego krajowego przewozu drogowego;
niezarobkowego międzynarodowego przewozu drogowego.
2. Ustawa określa również:
1)
Opracowano na
podstawie:
t.j.
Dz. U. z 2013 r.
poz. 1414, z 2014
r. poz. 486, 805,
915, 1310.
Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia następujących dyrektyw
Wspólnot Europejskich:
1) dyrektywy 76/914/EWG z dnia 16 grudnia 1976 r. w sprawie minimalnego poziomu
wyszkolenia kierowców w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 357 z 29.12.1976);
2) dyrektywy 84/647/EWG z dnia 19 grudnia 1984 r. w sprawie użytkowania pojazdów
najmowanych bez kierowców w celu przewozu drogowego rzeczy (Dz. Urz. WE L 335 z
22.12.1984);
3) dyrektywy 88/599/EWG z dnia 23 listopada 1988 r. w sprawie standardowych procedur
sprawdzających przy wykonaniu rozporządzenia (EWG) nr 3820/85 w sprawie harmonizacji
niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz
rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w
transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 325 z 29.11.1988);
4) dyrektywy 90/398/EWG z dnia 24 lipca 1990 r. zmieniającej dyrektywę 84/647/EWG w
sprawie użytkowania pojazdów najmowanych bez kierowców w celu drogowego przewozu
rzeczy (Dz. Urz. WE L 202 z 31.07.1990);
5) dyrektywy 92/106/EWG z dnia 7 grudnia 1992 r. w sprawie ustanowienia wspólnych zasad dla
niektórych typów transportu kombinowanego towarów między państwami członkowskimi (Dz.
Urz. WE L 368 z 17.12.1992);
6) dyrektywy 98/76/WE z dnia 1 października 1998 r. zmieniającej dyrektywę 96/26/WE w
sprawie dostępu do zawodu przewoźnika drogowego transportu rzeczy i przewoźnika
drogowego transportu osób oraz wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych
dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji, mająca na celu ułatwienie im
korzystania z prawa swobody przedsiębiorczości w dziedzinie transportu krajowego i
międzynarodowego (Dz. Urz. WE L 277 z 14.10.1998);
7) dyrektywy 1999/62/WE z dnia 17 czerwca 1999 r. w sprawie pobierania opłat za użytkowanie
niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe (Dz. Urz. WE L 187 z 20.07.1999);
8) dyrektywy 2000/30/WE z dnia 6 czerwca 2000 r. w sprawie drogowej kontroli przydatności do
ruchu pojazdów użytkowych poruszających się we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 203 z
10.08.2000).
Dane dotyczące ogłoszenia aktów prawa Unii Europejskiej, zamieszczone w niniejszej ustawie – z
dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej – dotyczą
ogłoszenia tych aktów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej – wydanie specjalne.
2015-01-30
©Kancelaria Sejmu
s. 2/128
1)
2)
zasady działania Inspekcji Transportu Drogowego;
odpowiedzialność za naruszenie obowiązków lub warunków przewozu
drogowego:
a)
podmiotów wykonujących przewóz drogowy lub inne czynności związane
z tym przewozem,
b)
c)
d)
kierowców,
osób zarządzających transportem,
innych osób wykonujących czynności związane z przewozem drogowym.
Art. 2.
Na zasadzie wzajemności, o ile umowy międzynarodowe ratyfikowane
przez Rzeczpospolitą Polską nie stanowią inaczej, przedsiębiorca zagraniczny
uprawniony do wykonywania transportu drogowego na podstawie prawa właściwego
dla kraju jego siedziby może go wykonywać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
na zasadach określonych w ustawie.
Art. 3.
1. Przepisów ustawy nie stosuje się do przewozu drogowego
wykonywanego pojazdami samochodowymi lub zespołami pojazdów:
1)
przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z
kierowcą – w niezarobkowym przewozie drogowym osób;
2)
o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony w transporcie
drogowym rzeczy oraz niezarobkowym przewozie drogowym rzeczy;
3)
zespołów ratownictwa medycznego oraz w ramach usług transportu
sanitarnego.
1a. Przepisy ustawy stosuje się do kontroli przez Inspekcję Transportu
Drogowego:
1)
przestrzegania przepisów ruchu drogowego przez kierujących pojazdami na
zasadach określonych w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.
2)
);
2)
prawidłowości uiszczenia opłaty elektronicznej, o której mowa w art. 13 ust. 1
pkt 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2013 r.
poz. 260 i 843).
2. Do przewozów drogowych wykonywanych:
1)
2)
w ramach powszechnych usług pocztowych,
w ramach usług polegających na przewozie odpadów komunalnych lub
nieczystości ciekłych,
2)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2012 r. poz. 1448
oraz z 2013 r. poz. 700 i 991.
2015-01-30
©Kancelaria Sejmu
s. 3/128
3)
4)
przez podmioty niebędące przedsiębiorcami,
w ramach usuwania skutków awarii lub wypadków pojazdami pomocy
drogowej
– stosuje się odpowiednio przepisy ustawy dotyczące niezarobkowego przewozu
drogowego.
Art. 4.
Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1)
krajowy transport drogowy – podejmowanie i wykonywanie działalności
gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi
zarejestrowanymi w kraju, za które uważa się również zespoły pojazdów
składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce
rozpoczęcia lub zakończenia podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2)
międzynarodowy transport drogowy – podejmowanie i wykonywanie
działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami
samochodowymi, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z
pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, przy czym jazda pojazdu
między miejscem początkowym i docelowym odbywa się z przekroczeniem
granicy Rzeczypospolitej Polskiej;
3)
transport drogowy – krajowy transport drogowy lub międzynarodowy transport
drogowy; określenie to obejmuje również:
a)
każdy przejazd drogowy wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w
stosunku do działalności gospodarczej, niespełniający warunków, o
których mowa w pkt 4,
b)
4)
działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy;
niezarobkowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne – każdy
przejazd pojazdu po drogach publicznych z pasażerami lub bez, załadowanego
lub
bez
ładunku,
przeznaczonego
do
nieodpłatnego
krajowego
i
międzynarodowego przewozu drogowego osób lub rzeczy, wykonywany przez
przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do jego podstawowej działalności
gospodarczej, spełniający łącznie następujące warunki:
a)
pojazdy samochodowe używane do przewozu są prowadzone przez
przedsiębiorcę lub jego pracowników,
b)
przedsiębiorca legitymuje się tytułem prawnym do dysponowania
pojazdami samochodowymi,
2015-01-30
©Kancelaria Sejmu
s. 4/128
c)
w przypadku przejazdu pojazdu załadowanego – rzeczy przewożone są
własnością przedsiębiorcy lub zostały przez niego sprzedane, kupione,
wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone lub
naprawione albo celem przejazdu jest przewóz osób lub rzeczy z
przedsiębiorstwa lub do przedsiębiorstwa na jego własne potrzeby, a także
przewóz pracowników i ich rodzin,
d)
nie jest przewozem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w
zakresie usług turystycznych;
5)
niezarobkowy krajowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne wy-
konywany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
niezarobkowy międzynarodowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby
własne wykonywany z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej;
6)
6a) przewóz drogowy – transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy, a
także inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia (WE) nr
561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie
harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu
drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE)
2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85
(Dz. Urz. UE L 102 z 11.04.2006, str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem
(WE) nr 561/2006”;
[7) przewóz regularny – publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych
odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i w
ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (Dz. U. z 2012 r. poz.
1173 i 1529 oraz z 2013 r. poz. 1014);]
<7) międzynarodowy przewóz regularny – publiczny przewóz osób i ich bagażu
w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, realizowany w
całości lub w części poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;>
7a) (uchylony);
8)
linia komunikacyjna – połączenie komunikacyjne na określonej drodze między
przystankami wskazanymi w rozkładzie jazdy, po której odbywają się regularne
przewozy osób;
8a) przystanek – miejsce przeznaczone do wsiadania lub wysiadania pasażerów na
danej linii komunikacyjnej, oznaczone w sposób określony w przepisach
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, z informacją o
Nowe brzmienie
pkt 7 w art. 4
wejdzie w życie z
dn. 1.01.2017 r.
(Dz. U. z 2011 r.
Nr 5, poz. 13).
2015-01-30
©Kancelaria Sejmu
s. 5/128
rozkładzie jazdy, z uwzględnieniem godzin odjazdów środków transportowych
przewoźnika drogowego uprawnionego do korzystania z tego miejsca;
9)
przewóz regularny specjalny – niepubliczny przewóz regularny określonej
grupy osób, z wyłączeniem innych osób;
10) przewóz wahadłowy – wielokrotny przewóz zorganizowanych grup osób tam i
z powrotem, między tym samym miejscem początkowym a tym samym
miejscem docelowym, przy spełnieniu łącznie następujących warunków:
a)
każda grupa osób przewiezionych do miejsca docelowego wraca do
miejsca początkowego,
b)
miejsce początkowe i miejsce docelowe oznaczają odpowiednio miejsce
rozpoczęcia usługi przewozowej oraz miejsce zakończenia usługi
przewozowej, z uwzględnieniem w każdym przypadku okolicznych
miejscowości leżących w promieniu 50 km;
11) przewóz okazjonalny – przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego,
przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego;
12) przewóz kabotażowy – przewóz wykonywany pojazdem samochodowym
zarejestrowanym za granicą lub przez przedsiębiorcę zagranicznego między
miejscami położonymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
13) transport kombinowany – przewóz rzeczy, podczas którego samochód
ciężarowy, przyczepa, naczepa z jednostką ciągnącą lub bez jednostki
ciągnącej, nadwozie wymienne lub kontener 20-stopowy lub większy korzysta
z drogi w początkowym lub końcowym odcinku przewozu, a na innym odcinku
z usługi kolei, żeglugi śródlądowej lub transportu morskiego, przy czym
odcinek morski przekracza 100 km w linii prostej; odcinek przewozu
początkowego lub końcowego oznacza przewóz:
a)
pomiędzy punktem, gdzie rzeczy są załadowane, i najbliższą odpowiednią
kolejową stacją załadunkową dla odcinka początkowego oraz pomiędzy
najbliższą odpowiednią kolejową stacją wyładunkową a punktem, gdzie
rzeczy są wyładowane, dla końcowego odcinka lub
b)
wewnątrz promienia nieprzekraczającego 150 km w linii prostej ze
śródlądowego lub morskiego portu załadunku lub wyładunku;
14) międzynarodowy transport kombinowany – transport kombinowany, podczas
którego następuje przekroczenie granicy Rzeczypospolitej Polskiej;
15) przewoźnik
drogowy
–
przedsiębiorca
uprawniony
do
wykonywania
działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego;
2015-01-30

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin