Beverly Barton - Morderczy dotyk.pdf

(1180 KB) Pobierz
Beverly Barton
Morderczy dotyk
Pamięci mojej ukochanej mamy, Doris Marie
Prolog
Nie umrę. Do diabła, nie poddam się, nie pozwolę mu
zwyciężyć w tej podłej grze.
Kendall Moore dźwignęła się z ziemi, na którą padła
twarzą, uciekając przed swoim dręczycielem. Zdyszana i
wykończona, zdołała podnieść się na kolana. Bolał ją każdy
mięsień. W głowie pulsował ból. Krew sączyła się ze
skaleczeń na łydkach i z ran na podeszwach stwardniałych
stóp.
Palące promienie sierpniowego słońca smagały ją jak
gorące, ciężkie macki nieubłaganego potwora wiszącego na
niebie. Słońce było jej wrogiem - parzyło i tak już pokrytą
pęcherzami skórę, wysuszało spękane wargi, odwadniało jej
wyczerpane, osłabione ciało.
Zbierając resztki sił, zmusiła się, by wstać. Musiała
znaleźć schronienie, miejsce, w którym miałaby przewagę nad
swoim prześladowcą. Jeśli znajdzie ją na otwartej przestrzeni,
zabije ją. Gra się zakończy. On wygra.
Nie wygra! Umysł Kendall wykrzykiwał rozkazy - biegnij,
kryj się, żyj, by walczyć przez kolejny dzień. Ale jej nogi
zdobyły się ledwie na kilka niepewnych kroków, nim
zachwiała się i znów padła na ziemię. Potrzebowała jedzenia i
wody. Nie jadła od trzech dni, nie piła od przedwczoraj. Przez
ostatnich kilka dni ścigał ją od świtu do zmierzchu,
najwyraźniej przygotowując się, by ją dobić. Po długich
tygodniach dręczenia.
Ryk terenowego motocykla ostrzegł ją, że jest blisko, na
wąskiej, wyboistej ścieżce na zachód od niej. Niedługo
zostawi motor i wejdzie głębiej w las, tropiąc ją, jak tropi się
zwierzynę.
Z początku była zdumiona, że porwał ją, by potem puścić
wolno. Ale nie potrzebowała wiele czasu - ledwie parę godzin
- by zorientować się, że znajduje się na kompletnym
pustkowiu i że wcale nie jest wolna, tak jak nie jest wolne
zwierzę schwytane i wywiezione do rezerwatu łowieckiego.
Dzień po dniu ścigał ją, polował na nią i uczył grać
według jego własnych zasad. Miał niejedną okazję, by ją
zabić, ale pozwalał jej żyć, a od czasu do czasu dawał nawet
dzień odpoczynku. Nigdy jednak nie wiedziała, kiedy to
nastąpi, więc nieustannie musiała mieć się na baczności, by
być przygotowaną na kolejną długą, męczącą rozgrywkę w tej
niekończącej się grze.
Pudge zaparkował swój terenowy motor, poprawił na szyi
linkę, na której wisiała mała lornetka i pasek przytrzymujący
strzelbę przewieszoną przez plecy. Kendall o tym nie
wiedziała, ale tego dnia miała umrzeć. Właśnie dziś mijały
trzy tygodnie, od kiedy przywiózł ją na to odludzie. Miała być
jego piątą zdobyczą w nowej grze, którą planował starannie
przez wiele miesięcy. Dopiero ostatnio zdecydował, że będzie
polował na swoją zwierzynę przez trzy tygodnie, by w końcu
zabić ją dwudziestego pierwszego dnia.
Pinkie od dzieciństwa był jego najlepszym przyjacielem i
rywalem. Po jego śmierci pierwszego kwietnia zeszłego roku
Pudge przekonał się, że brakuje mu go znacznie bardziej, niż
się spodziewał. Ale śmierć Pinkiego była nieunikniona.
Ostatecznie to on przegrał w grze o śmierć, a konsekwencją
przegranej była utrata życia.
Byłbyś zachwycony tą nową grą, drogi kuzynie.
Wybieram tylko najwspanialsze okazy kobiet, sprawne
fizycznie i przebiegłe. Wyłącznie godne przeciwniczki.
Kendall Moore zdobyła srebrny medal olimpijski w
biegach długodystansowych. Jest smukła, wysoka, jej mięśnie
są sprawne. W uczciwej walce mogłaby nawet wygrać w
naszej zabawie, ale czy kiedykolwiek walczyłem uczciwie?
Zaśmiał się do siebie, zsiadając z motoru.
Idę po ciebie. Uciekaj. Chowaj się. I tak cię znajdę. A
potem zabiję.
Przedzierając się hałaśliwie przez las, Pudge czuł
przypływ adrenaliny sprężającej jego ciało, wyostrzającej
zmysły. Tęsknił za dreszczem, jaki budziło odbieranie
ludzkiego życia, patrzenie z rozkoszą w przerażone oczy
kobiety, gdy wiedziała już, że umrze.
Już niedługo, powiedział sobie. Piąta ofiara w Morderczej
Grze jest ledwie parę metrów od ciebie. Czeka na ciebie.
Czeka na śmierć.
Kendall wiedziała, że jeśli porywacz postanowi ją zabić,
szanse ucieczki będą zerowe. Wiele razy udowodnił, że
niezależnie od jej wysiłków zawsze jest w stanie ją wytropić.
Wielokrotnie celował w nią z karabinku, prosto w serce, po
czym uśmiechał się ze złośliwą satysfakcją, odwracał się i
odchodził. Ale przyjdzie chwila, kiedy nie odejdzie. Czy dziś
jest ten dzień?
Słyszała jego kroki, gdy przedzierał się przez poszycie,
coraz bliżej i bliżej. Nie próbował się podkradać. Wydawało
się, że wręcz chce, by wiedziała, że się zbliża.
Nie wolno ci stać w miejscu, powiedziała sobie. Nawet
jeśli nie możesz uciec, musisz próbować. Nie poddawaj się.
Nie teraz.
Kendall ruszyła biegiem i gnała, zdawało się, godzinami,
ale pewnie trwało to najwyżej dziesięć minut. Bolały ją
mięśnie, serce biło jak szalone. Zdyszana, zużywszy resztki
energii, zatrzymała się za potężnym, wysokim drzewem - i
czekała.
Ruszaj się!
Nie mogę. Jestem taka zmęczona.
On cię znajdzie. A kiedy znajdzie...
Boże, pomóż mi. Pomóż, błagam.
Nagle porywacz zawołał jej imię. Gdy odwróciła się na
dźwięk jego głosu, wyłonił się z otaczającej ich gęstwiny.
Promień słońca, który przebił się niczym świetlisty palec
przez wystrzelające pod niebo korony drzew, padł na lufę
broni wycelowanej w Kendall.
- Koniec gry - stwierdził.
Nigdy przedtem tego nie mówił, pomyślała Kendall.
Dysząc ciężko, uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.
- Jeśli zamierzasz mnie zabić, sukinsynu, zrób to.
- Co się stało, Kendall? Zmęczyła cię nasza gra?
- Gra? Dla ciebie to tylko tyle? Jakaś chora, zboczona gra.
Do cholery, to jest moje życie.
- Zgadza się. A ja mam władzę nad życiem i śmiercią.
Twoim życiem i twoją śmiercią.
Jego zimny, zadowolony uśmiech wzbudził w niej
dreszcz.
- Dlaczego ja?
- Bo jesteś doskonała w każdym calu.
- Nie rozumiem.
- Nie musisz rozumieć. Jedyne, co musisz, to umrzeć.
Kendall przełknęła ślinę. Tym razem naprawdę mnie
zabije. Lodowaty strach przykuł ją do miejsca.
- Zrób to, do cholery, zrób!
Pierwszy strzał trafił ją w prawą nogę. Ból. Rozdzierający
ból. Ścisnęła mocno obiema dłońmi krwawiące udo i padła na
kolana. Druga kula trafiła w ramię.
Patrzyła na niego przez mgłę łez bólu i czekała na trzeci
strzał.
Nic.
- Kończ z tym! - wrzasnęła. - Błagam, błagam... Trzecia
kula weszła w klatkę piersiowa, ale ominęła serce.
Ból otoczył ją, całkowicie zawładnął jej istnieniem, stał
się nią. Nie była już Kendall. Była samą męką.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin