komentarze.doc

WIELKI CZWARTEK

MSZA WIECZERZY PAŃSKIEJ

przed procesją wejściową:

Drodzy bracia i siostry!

Mszą Świętą Wieczerzy Pańskiej rozpoczniemy za chwilę Święte Triduum Paschalne. Ponieważ dzieła odkupienia ludzi i doskonałego uwielbienia Boga Chrystus dokonał przez paschalne misterium swojej błogosławionej Męki,

przez które zniweczył śmierć naszą i zmartwychwstając przywrócił nam życie. Triduum Męki i Zmartwychwstania Pańskiego jaśnieje jako szczyt roku liturgicznego.

Dzisiejsza Msza Św. Wieczerzy Pańskiej, jest szczególną pamiątką Ostatniej Wieczerzy Starego Testamentu i Pierwszej Nowego. Pan Jezus wszedł w swoją mękę biorąc udział wraz z uczniami w posiłku paschalnym, przez który naród wybrany uroczyście obchodził wyzwolenie z niewoli i pamiątkę zawarcia przymierza z Bogiem na Synaju. Chrystus chciał, aby ten posiłek stał się posiłkiem Nowego Przymierza, którego gwarantem miała być Jego krew.

Dlatego pod postacią znaków ustanowił On pamiątkę ofiary, którą nazajutrz miał dopełnić w sposób krwawy na drzewie krzyża.

Tajemnicy Eucharystii, która jest uobecnieniem Wieczernika i Golgoty, nie zgłębimy nigdy, bo jest to tajemnica Bożej miłości.                                    

Pozwólmy się ogarnąć tej miłości i wpatrujmy się w znaki .

przed I czytaniem:

Starotestamentalny baranek, którego spożywał naród wybrany w noc swego wyzwolenia jest obrazem Chrystusa, jak podkreśla to św. Paweł mówiąc:

Paschą naszą jest Chrystus. Jak bowiem krew baranka paschalnego ocaliła Izraelitów od śmierci i wyzwoliła z niewoli egipskiej, tak też i Krew Baranka Bożego zabitego na Kalwarii ocaliła nas od śmierci wiecznej i wyswobodziła      z niewoli szatana.

przed II czytaniem:

Pokarmem wyzwolenia Ludu Bożego Nowego Przymierza jest Eucharystia. Św. Paweł Apostoł, jako jeden z pierwszych,  bo 20 lat po śmieci Chrystusa, przekazuje nam opis jej ustanowienia. Pokarm eucharystyczny jest Ucztą paschalną nowego Baranka.

po homilii:

„Zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany”. Podobnie w czasie tej Wieczerzy Pańskiej uczyni Kapłan, który symbolicznie obmyje nogi 12 mężczyzn, w ten sposób tłumacząc przykazanie braterskiej miłości, które Chrystus przekazał swoim uczniom. Obrzęd umycia nóg jest jednym z najstarszych w Tradycji Kościoła.

Nie można w praktyce życia chrześcijańskiego rozdzielać dwóch rzeczywistości: sprawowania Eucharystii i świadczenia czynów miłości bratniej. Za każdym razem, gdy poświęcamy się dla drugich, okazujemy się prawdziwymi uczniami Tego, z którym jednoczymy się w Eucharystii.

Na pamiątkę umycia przez Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy nóg Dwunastu Apostołom, przewodniczący naszemu zgromadzeniu Ks. Proboszcz umyje teraz nogi dwunastu wybranym mężczyznom.

włączenie kandydatów do grona ministrantów:

Teraz nastąpi uroczyste poświęcenie stroju liturgicznego – komży. Zostanie ono poprzedzone dialogiem, ks. opiekuna Liturgicznej Służby Ołtarza z ks. Proboszczem.

procesja z darami, po modlitwie powszechnej:

„I tej samej nocy spożyją mięso [baranka] pieczone w ogniu, spożyją je z chlebem niekwaszonym i gorzkimi ziołami.” Ów przepis Prawa dał Bóg przez Mojżesza ludowi wybranemu, aby ten spożywał Paschę na część Pana. Podobnie i Chrystus ustanowił Prawo, w którym to do sprawowania nowej Paschy przynosimy chleb pszenny i wino gronowe. Dlatego też w imieniu całej naszej wspólnoty do ołtarza zanoszone są dary chleba i wina, które mocą Ducha Świętego przez słowa konsekracji, które w osobie Chrystusa wypowiada Kapłan, staną się Ciałem i Krwią Baranka Paschalnego, naszego Pana Jezusa Chrystusa. Ta procesja wyraża jeszcze jedną tajemnicę, tajemnicę wzajemnej, braterskiej miłości. Pierwsi chrześcijanie składali przed ołtarzem dary materialne potrzebne współbraciom. Jednakże tym darom zawsze towarzyszył dar największy – miłość i ofiarna pomoc bliźnim. Dlatego też i my dzisiaj, składając na chrystusowym ołtarzu swoje dary: myśli, dobre uczynki, postanowienia a nade wszystko hymn dziękczynienia i radości, przede wszystkim złóżmy nasze serca, aby Chrystus cudownie je przemienił, oczyszczając je z wszelkiego grzechu i uzdatniając je do pełnienia uczynków miłości względem bliźnich.

po postcommunio i (ogłoszeniach):

W uroczystej procesji przeniesiemy teraz Najświętszy Sakrament do Kaplicy Adoracji. Chrystus, nieskończona Miłość, przez Sakrament Eucharystii wszedł w prawdziwą, osobową komunię z każdym z nas. Teraz my okażmy Bogu swoją miłość, podziękujmy Mu za Jego tajemniczy dar, jakim była przemiana chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa. Najpełniej podziękujemy Panu przez pełne z Nim zjednoczenie, także w chwilach cierpienia i trwogi konania. Kapłan przeniesie Najświętszy Sakrament do ciemnicy. My zaś pójdziemy za Chrystusem, choć tak naprawdę nie wiemy dokąd ta droga prowadzi. Przez adorację będziemy wyrażać naszą miłość do Boga, i choć nieraz zaśniemy – zgrzeszymy, niczym uczniowie Chrystusa w Getsemani, to musimy się z tego snu zbudzić, aby wraz z Nim – z Osobową Miłością, przeżywać tajemnice miłości: Eucharystię, kapłaństwo, modlitwę w Ogrojcu, sąd u Kajfasza i Annasza, aż po sąd u Piłata. Pójdźmy za Barankiem na rzeź prowadzonym, aby po udrękach duszy wraz z Nim ujrzeć światło i nim się nasycić.

2