Gdy umiera dzisiaj.pdf

(6951 KB) Pobierz

Epic Solemnity

Gdy umiera dzisiaj

Tłumaczyły: Ebony (rozdziały 1-6),

Panna Mi (rozdziały 7-71).

Betowały: Himitsu (rozdziały 7-29, 31-34, 40),

Felly (rozdziały 47-71),

anga971 (rozdziały 48-71).

CZĘŚĆ PIERWSZA

Prolog

Kobieta przycisnęła mocno do piersi trzymane w ramionach niemowlę, czekając, aż drzwi do

sierocińca w końcu się otworzą. Najlogiczniejszym wyjściem byłoby po prostu położyć dziecko na

progu, zastukać i uciec, jednak z jakiegoś powodu nie mogła się na to zdobyć. Stała nieruchomo pod

drzwiami, a gdy te w końcu się otworzyły, nawet nie drgnęła.

To nie było w jej stylu. Zazwyczaj była bystra i reagowała szybko.

— Mogę jakoś pomóc?

Głos wydawał się miły, zanotowała nieświadomie Lily. Ścisnęła mocniej dziecko w ramionach,

odchrząkując, by móc wydobyć z siebie głos. Otworzyła usta, jednak ponownie się zawahała, gdy jej

szmaragdowe oczy spoczęły na kobiecie stojącej przed nią. Starsza pani miała brązowe włosy,

związane i ściśnięte tuż u podstawy karku. Wokół ust i oczu dostrzec było można wyraźne zmarszczki

mimiczne. Z pozoru wydawała się wystarczająco miła, wystarczająco ciepła i delikatna, by dobrze

wychować jej syna.

Lily skłoniła głowę. Kaptur opadł jej na twarz, kryjąc jej oblicze przed mugolką stojącą przed nią.

Spojrzała ponownie na dziecko, spokojnie śpiące w jej ramionach. Widok tego kilkutygodniowego

malca był jednocześnie bliski jej sercu i bolesny. Ale nie mogła go przecież zatrzymać... Nie mogła.

Wyciągnęła ramiona przed siebie. Gdy podawała dziecko mugolce, miała wrażenie, że jej ręce

ważą co najmniej tonę. Zauważyła również, że potwornie się trzęsą.

— M-masz — wyszeptała. — Proszę, weź go.

Oczy mugolki rozszerzyły się ze zdumienia, gdy ujrzała, jak bardzo Lily drży. Wzięła od niej chłopca

i spytała:

— Wszystko w porządku, moja droga?

Czarownica nic nie odpowiedziała, wpatrując się w dziecko leżące teraz spokojnie w ramionach

drugiej kobiety. Merlinie, doskonale wiedziała, że to jedyne słuszne wyjście. Pomimo tego widok

własnego syna w ramionach innej kobiety na nowo rozbudził w niej wątpliwości.

— Moja droga?

— Izar... — wydusiła z siebie Lily zachrypniętym szeptem. — Jego imię... Harrison...

Usta drżały jej pod naciągniętym na głowę kapturem. Gdy zobaczyła, jak mugolka kołysze w

ramionach ciemnowłose dziecko —

jej

dziecko, a jednocześnie już nie jej, poczuła, jak jakaś cząstka

niej umiera.

— Izar? — zapytała kobieta, a grymas zdziwienia wykrzywił jej usta. — Nazywa się Izar Harrison?

Nie, nazywa się Izar, Harrison to jego drugie imię, chciała powiedzieć, ale w końcu tylko kiwnęła

głową i zaczęła się wycofywać.

— Zaopiekuj się dobrze moim dzieckiem — jęknęła z rozpaczą, po czym odwróciła się i uciekła. Łzy

napłynęły jej do oczu, oślepiając i rozmazując drogę przed nią.

— Zaczekaj! — krzyknęła za nią mugolka, ale Lily wiedziała, że ta nie pobiegnie za nią, trzymając

na rękach dziecko. Dziecko, które nosiła w sobie i które wydała na świat, ale które już nie należało do

niej.

Tak będzie najlepiej.

Rozdział pierwszy

— Świr. — Usta rozchyliły się i splunęły.

Izar drgnął, uchylając się przed kropelkami śliny, starając się nie dać starszemu chłopakowi sobą

pomiatać. Skurczył ramiona w samoobronie, a wzrok utkwił w stojących nieopodal huśtawkach. Z

jego ust wydobył się lekki jęk, a palce zacisnął ciasno w pięści.

— Jesteś świrem, świrem, świrem, świrem! — Zaśmiał się chłopak, popychając Izara.

Ciemnowłosy chłopak zachwiał się, próbując utrzymać równowagę. Czubkiem buta zahaczył o

kamień i upadł ciężko na ziemię, raniąc sobie dłonie i kolana.

Dzieciaki wybuchnęły głośnym śmiechem.

Leżał na ziemi, wpatrując się nieobecnym wzrokiem w krople krwi na swojej skórze. Jego jasne,

grafitowo-zielone oczy z dziwną tęsknotą obserwowały szkarłatną wstęgę krwi wijącą się wokół jego

nadgarstka. Nawet nie zaszlochał, gdy starszy chłopak kopnął go mocno w żebra i obrócił się, by

odejść.

Łzy skończyły mu się dawno temu.

Jego jasne oczy zwróciły się teraz na odwróconą postać prześladowcy. Zacisnął usta, a w jego

wnętrzu zawrzała furia. Oddech Izara stał się chrapliwy, siłą woli zmusił się do siadu. Dookoła niego

cały świat wirował, a do tego doskonale zdawał sobie sprawę, że inne dzieciaki obserwują go z oddali.

Nikt nigdy do niego nie podszedł. Albo się go bali, albo nie chcieli by Louis, łobuz z sierocińca, obrał

ich za swój cel.

Gardził nimi wszystkimi. Byli słabi. Za bardzo się bali, byli po prostu zbyt głupi.

Rzucił im spojrzenie spode łba, trzymając się za obolały żołądek i opuszczając podwórko. I tak był

sam sobie winny. Powinien wiedzieć, że lepiej o tej porze się tutaj nie pokazywać.

Sztywnym krokiem przemierzał sierociniec, który od jedenastu lat stanowił jego jedyny dom. Przez

cały ten czas nic się tu nie zmieniło. Nadal był stary i zniszczony. Co prawda nie był brudny, ale

przydałby mu się generalny remont. Żaden potencjalny rodzic nie czułby się komfortowo adoptując

dziecko z tak zaniedbanego sierocińca.

— Wszystko w porządku, Izar? — wymamrotała jedna z opiekunek, której twarz wyrażała

doskonałą wręcz obojętność. Opiekunowie nauczyli się nigdy nie pocieszać go ani rozpieszczać. Nie

gdy tyle razy wcześniej z furią ich od siebie odsuwał. Nienawidził ich. Nawet jeśli wiedzieli, jak

wygląda jego sytuacja,

nigdy

żaden z nich się tym nie zainteresował.

Izar minął ją bez słowa, spiesząc do swojego pokoju, które dzielił z młodszym od siebie

chłopakiem.

Doskonale wiedział, że był od nich wszystkich lepszy. Głaszcząc swoje poranione dłonie, wszedł do

pokoju i rzucił się na łóżko. Cienki materac zajęczał, napierając na zardzewiałe sprężyny. Nie bacząc

na krew na dłoniach, Izar odgiął róg materaca i wyjął spod niego kawałek pergaminu, który uprzednio

pieczołowicie tam schował.

Wpatrując się w list pozwolił, by lekki uśmiech wykwitł na jego ustach. Hogwart.

Przyciskając list do piersi zamknął oczy, wyobrażając sobie świat magii i czarodziejstwa. Krew

zdążyła już splamić pergamin, ale nie zwracał na to uwagi. Wyobrażał sobie świat, w którym byłby

taki, jak wszyscy, gdzie nikt nie dręczyłby go z powodu jego odmienności. A przede wszystkim głodny

był wiedzy, którą mógł zdobyć w tym nowym świecie. Pomimo młodego wieku, Izar doskonale

wiedział, jak ważna w życiu była inteligencja.

Najbardziej jednak podniecała go myśl, że w końcu będzie mógł wszystkim coś udowodnić. Chciał,

by jego imię odbiło się echem w czarodziejskim świecie. Nie chciał być sierotą czy też zwykłym

chłopcem, na którym wszyscy mogli się wyżywać, nie — chciał wykorzystać swoje moce dla

osobistych korzyści.

Od zawsze wiedział, że różni się od innych dzieci w sierocińcu. Mógł manipulować rzeczami wedle

własnego uznania. Bywały chwile, że gdy koncentrował się naprawdę,

naprawdę

mocno, mógł

sprawić, że zabawki i inne tego typu przyziemne rzeczy poruszały się samoistnie po pokoju. Zdarzały

się także różne wypadki. Wypadki, które zawsze go fascynowały.

Pewnego razu, gdy Izar był szczególnie wściekły, Louis upadł nagle na kolana, nie mogąc złapać

oddechu. Samo wspomnienie tego wydarzenia sprawiało, że ręce drżały chłopakowi z podniecenia.

— Izar?

Chłopiec drgnął, wciskając pergamin pod poduszkę i odwracając się w stronę drzwi. Kolejna znana

mu opiekunka, Julian, stała w drzwiach, wraz z kobietą dotychczas mu nieznaną.

— Profesor McGonagall przyszła cię odwiedzić.

Wyprostował się na łóżku, a bijąca z niego ciekawość była wręcz namacalna. Swoimi czujnymi,

spostrzegawczymi oczami obserwował jak profesor kiwa oschle głową w stronę Julian i wchodzi do

pokoju. Obserwował chód starszej kobiety, spiętą postawę, sugerującą jej srogie usposobienie.

— Panie Harrison, to przyjemność móc pana poznać. Rozumiem, że otrzymał pan już list z

Hogwartu? — zapytała kobieta, gdy opiekunka zostawiła ich samych w pokoju.

Chłopak przypatrywał się jej chłodno, badając oczami całą jej postać. Nie wyglądała jakoś

nadzwyczaj wyjątkowo. Nie wyczuwał w niej nic... nienormalnego, chociaż wyczuwał to w sobie.

Niczym nie różniła się od przeciętnego przedstawiciela rasy ludzkiej.

Nieco go to rozczarowało. Sądził, że czarodzieje i czarownice będą nosić się inaczej niż normalni

ludzie z ulicy.

— Tak, pani profesor — wyszeptał z szacunkiem, nadal obserwując jej sylwetkę z uniesieniem.

Kobieta zesztywniała, a jej źrenice zwęziły się, gdy odwzajemniła spojrzenie. Obserwowała go teraz

tak samo uważnie, jak on obserwował ją.

Nie przeszkadzało mu to. Jego twarz pozostała bez wyrazu. Dał czarownicy tyle czasu ile

potrzebowała, by dobrze go ocenić.

Coś w jej postawie się zmieniło. Jego granitowo-zielone oczy obserwowały uważnie jej

sztywniejącą sylwetkę i niepewny wyraz twarzy. Przez jej rysy przez chwilę przebiło się zwątpienie,

które jednak natychmiast z wprawą zamaskowała. Chłopak uniósł brwi w chwilowym przebłysku

zrozumienia.

— Jestem tutaj, by potowarzyszyć panu na zakupach, panie Harrison — ciągnęła, głosem

poważnym i surowym, chociaż oczy zdradzały nieco delikatniejszą postawę.

— Zakupach? — zapytał Izar naiwnie. Podejrzewał, że chodzi jej o zakup szkolnych przyborów,

czarodziejskich

przyborów. Puls natychmiast przyspieszył mu na tę myśl, jednak szybko się uspokoił.

Gdy umiera dzisiaj.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: