Agata Christie - A B C.pdf

(630 KB) Pobierz
A
GATHA
C
HRISTIE
A.B.C.
T
YTUŁ ORYGINAŁU
T
HE
ABC
MURDERS
W
STĘP
P
RZEZ KAPITANA
A
RTURA
H
ASTINGSA
W opowiadaniu tym odstępuję od zwyczaju opisywania jedynie tych wydarzeń i
scen, przy których bylem obecny. Niektóre rozdziały tej historii pisane są w osobie
trzeciej. Pragnę przy tym zapewnić czytelników, że gwarantuję prawdziwość tych
rozdziałów. Jeżeli nawet pozwoliłem sobie na pewną
licentia poetica
opisując myśli i
uczucia rozmaitych osób, robiłem to z pełnym przekonaniem o ścisłości moich relacji.
Ponadto zaznaczam, że rozdziały te skontrolował mój przyjaciel, Herkules Poirot.
Pozwoliłem sobie na zbyt może obszerne opisywanie stosunków między osobami,
które pojawiały się na tle szeregu dziwnych zbrodni. Zrobiłem to dlatego, iż moim
zdaniem nic wolno lekceważyć elementu ludzkiego i osobistego. Herkules Poirot
pouczył mnie w swoim czasie w sposób nader dramatyczny, że romantyczność może
być produktem wtórnym zbrodni.
Odnośnie do rozwikłania tajemnicy ABC mogę tylko powiedzieć, że Poirot wykazał
prawdziwy geniusz w metodzie rozwiązania problemu zupełnie niepodobnego do
innych, które stawały uprzednio na jego drodze.
R
OZDZIAŁ
I
L
IST
W czerwcu tysiąc dziewięćset trzydziestego piątego roku przyjechałem z mojego
ranczo w Ameryce Południowej do kraju na pobyt mniej więcej półroczny. W
Ameryce nietęgo mi się wiodło. Jak wszyscy odczuwałem skutki kryzysu światowego.
W Anglii miałem różne interesy do załatwienia i zdawałem sobie sprawę, że mogę
dokonać tego tylko osobiście. Na ranczo pozostała żona; miała je prowadzić
samodzielnie. Oczywiście, jedną z pierwszych moich czynności w Starym Kraju była
wizyta u dawnego przyjaciela, Herkulesa Poirota.
Mieszkał obecnie w jednym z najnowocześniejszych londyńskich bloków.
Zarzuciłem mu (co potwierdził bez wahania), że wybrał ten właśnie gmach wyłącznie
ze względu na jego czysto geometryczny wygląd i proporcje.
— Naturalnie, drogi przyjacielu — przyznał. — Mieszkam tu tylko ze względu na tę
uroczą symetrię. Zgodzisz się chyba, że to piękne?
Odpowiedziałem mu, że i czworoboków może być za dużo i czyniąc aluzję do
starego dowcipu zapytałem, czy ci nowocześni budowniczowie nauczyli już kury
składać sześcienne jajka.
Poirot roześmiał się serdecznie. — Co, pamiętasz jeszcze? — zawołał. —
Niestety, wiedza nie skłoniła jeszcze kur, by składały jajka odpowiadające
nowoczesnym Custom. Są one nadal rozmaitych rozmiarów i odcieni.
Serdecznym wzrokiem objąłem starego przyjaciela. Wyglądał wspaniale, ani o
dzień starzej niż wtedy, kiedy widziałem go ostatni raz.
— Wyglądasz kwitnąco — powiedziałem. — Zupełnie się nie zestarzałeś. Gdyby
to było możliwe, powiedziałbym, że masz mniej siwych włosów niż przed laty.
Podziękował mi płomiennym spojrzeniem.
— A dlaczego uważasz to za niemożliwe? Przecież tak jest naprawdę!
— Co? Twoje włosy zmieniają się z siwych na czarne, zamiast z czarnych na
siwe?
— Nie inaczej.
— Ależ to niepodobieństwo z naukowego punktu widzenia.
— Nic podobnego.
— Zdumiewające! To przeczy naturze.
— Jak zwykle zdradzasz umysł szlachetny i niepodejrzliwy. Lata nie zmieniły cię
wcale, Hastings. Jednym tchem stwierdzasz fakt i wyciągasz wnioski nie myśląc
nawet, że to robisz.
Spojrzałem na niego niepewnie. Bez słowa poszedł do swojej sypialni, przyniósł
stamtąd butelkę i podał mi ją. Etykieta na butelce głosiła:
„R e v i v i t ”
Revivit przywraca naturalny kolor włosom.
Revivit nie jest farbą. Kolory: odpowiednie
dla blondynów, rudych, szatynów i brunetów.
— Poirot! — zawołałem. — Farbujesz włosy!
— Wreszcie zrozumiałeś.
— To dlatego masz teraz włosy czarniejsze niż wówczas, gdy widziałem cię
ostatni raz!
— Wniosek ścisły.
— Mój Boże! — westchnąłem odzyskując pewność siebie. — Jak przyjadę tu
następnym razem, zastane cię pewnie ze sztucznymi wąsami. A może to już się
stało?
Skrzywił się z niesmakiem. Wąsy były zawsze jego piętą Achillesa. Był z nich
niesłychanie dumny, a więc słowa moje dotknęły go do żywego.
— Nie, nie, cóż znowu,
mon ami
Taki dzień, chwała Bogu, jest jeszcze bardzo
odległy. Fałszywe wąsy!
Quel horreur
!
Energicznie podkręcił wąsa, jak gdyby chciał udowodnić, że nie jest przyprawiony.
— Tak — powiedziałem — są jeszcze bardzo bujne.
—
N’est–ce pas
? W całym Londynie nie widziałem nigdy wąsów, które
dorównywałyby moim.
„Także powód do dumy!” — pomyślałem, ale nie powiedziałem tego, gdyż nie
chciałbym za nic zranić próżności Poirota.
Zmieniając temat rozmowy zapytałem, czy trudni się jeszcze sprawami
* fr. Mój przyjacielu.
* fr— Cóż za okropność!
* fr— Prawda?
*
*
*
zawodowymi.
— Wiem — ciągnąłem — że właściwie wycofałeś się z tego przed laty…
—
C’est vrai
! Żeby uprawiać dynie… Ale czasami trafia się jakieś ciekawe
morderstwo i wtedy dynie posyłam do wszystkich diabłów. Wiem, wiem, co powiesz:
że jestem jak primadonna, która daje stanowczo ostatni występ, a pożegnalne
przedstawienie powtarza się nieskończoną ilość razy.
Roześmiałem się.
— Prawdę rzekłszy — tłumaczył Poirot — tak się właściwie dzieje. Za każdym
razem powtarzam: to już koniec. Ale nie! Wynika coś nowego. Otwarcie przyznaję,
drogi przyjacielu, że na wypoczynku nie zależy mi tak bardzo. Szare komórki
zaczynają rdzewieć, gdy nie pracują.
— Rozumiem — powiedziałem. — A więc w miarę trenujesz komórki.
— Nie inaczej. Szukam, wybieram. Herkules Poirot uznaje dziś tylko delicje.
— I dużo się trafia tych delicji?
— Wystarczy. Niedawno ledwie uszedłem z życiem. Ja, Herkules Poirot!
— Jakiś szczególnie przebiegły morderca?
— Nie tyle przebiegły, co nieostrożny — odrzekł. — Tak, nieostrożny. Ale nie ma o
czym mówić. Widzisz, Hastings, ciebie pod pewnym względem uważam za
maskotkę.
— Naprawdę? Pod jakim mianowicie? Nie odpowiedział mi bezpośrednio.
— Gdy dowiedziałem się, że przyjeżdżasz, powiedziałem sobie: teraz coś
wyniknie. Jak niegdyś, będziemy tropić we dwójkę. Ale jeśli tak się nie stanie, to musi
być jakaś nadzwyczajna sprawa, coś… — zrobił nieokreślony ruch ręką. —
*
Recherche… delicate… fine…
— akcentował te nieprzetłumaczalne wyrazy nadając
im właściwy smak.
— Słowo daję, Poirot! — zawołałem. — Można by pomyśleć, że zamawiasz obiad
u Ritza.
— A tymczasem zbrodni zamówić nie można. Słusznie, słusznie… — westchnął.
— Ale ja wierzę w szczęście… przeznaczenie, jeśli wolisz. Twoim przeznaczeniem
jest stać u mego boku i chronić mnie przed popełnieniem błędu nie do darowania.
— A co nazywasz błędem nie do darowania?
— Przegapienie oczywistego.
* fr. To prawda.
* fr. Wyszukane, delikatne, subtelne.
*

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin