Mój prywatny demon - ebook.pdf

(532 KB) Pobierz

Niniejsza

darmowa publikacja

zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

kliknij tutaj.

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie

rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez

NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji.

Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody

NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej

od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu.

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

Salon Cyfrowych Publikacji ePartnerzy.com.

MACIEJ ŻYTOWIECKI

MÓJ PRYWATNY DEMON

Oficyna wydawnicza RW2010 Poznań 2013

Redakcja Joanna Ślużyńska

Korekta Maciej Ślużyński

Redakcja techniczna zespół RW2010

e-wydanie I

ISBN 978-83-7949-037-0

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie całości albo fragmentu –

z wyjątkiem cytatów w artykułach i recenzjach – możliwe jest tylko za

zgodą wydawcy.

Aby powstała to książka, nie wycięto ani jednego drzewa.

Oficyna wydawnicza RW2010

Dział handlowy:

marketing@rw2010.pl

Zapraszamy do naszego serwisu:

www.rw2010.pl

Rozdział I – Całe mnóstwo

martwych ludzi

Miejsce

wyrwane z koszmarów. Miękkie od wilgoci ściany to jego

trzewia, a nadgniłe ciało leżące przede mną to jego niestrawiony posiłek.

Podłoga porusza się w rytm kroków ciężkich policyjnych butów.

Pokój pulsuje, jakby oddychał, a jego smrodliwe tchnienie wdziera mi

się w nozdrza, pomimo rozsmarowanej nad wargą nafty, i wywołuje za-

wrót głowy.

Ekipa kończy zabezpieczanie śladów. Zwijają się jak w ukropie,

nie mogąc doczekać chwili, kiedy będą mogli wyjść na świeże

powietrze. Jakiś krawężnik potrąca mnie niby przypadkiem, burcząc coś

pod nosem. Łapię go za rękaw i przyciągam blisko, jak do pocałunku.

Patrzy wściekle, dopóki nasze spojrzenia się nie skrzyżują. Wtedy

spuszcza wzrok. Szarpie, próbując się wyrwać, ale bez przekonania.

Nagle jest spocony, nagle przestraszony... Biedny frajer. Może nienaw-

idzić mnie jak reszta, ale nic nie poradzi na to, że znowu jestem w si-

odle. Znowu pracuję i ja tutaj rządzę.

– Przepraszam, szefie – duka w końcu, podnosząc głowę. Szukam

w jego oczach szczerości, ale nic nie mogę wyczytać z tych małych,

czarnych punkcików wielkości główki od szpilki. Mam ochotę zdzielić

go przez łeb jak rozkapryszonego brzdąca.

– Do roboty, a nie plątać mi się tu – cedzę przez zęby.

Odpycham gnoja na bok i nie poświęcam mu więcej uwagi.

Kolejny zawrót głowy i...

Czuję ten dreszcz na plecach. Symptomy są aż nazbyt znajome.

On zaczyna się budzić. Chce wyślizgnąć się spod ciepłego koca ciała i

4/41

metalicznym głosem wydawać rozkazy. Podryguje niespokojnie w moi-

ch bebechach, aż czuję, jak wszystko w środku się przewraca. Moje nogi

miękną, jak gdyby zrobiono je z waty, pot występuje grubymi kroplami

na czoło.

– Nie, nie teraz! – warczę.

Na miękkich nogach idę w kierunku okna. Jeden facet z ekipy ja-

jogłowych patrzy na mnie z ukosa, zastanawiając się pewnie, czy ma mi

zwrócić uwagę, bym niczego nie zadeptał. Zastyga ze zmiotką w jednej

ręce i torebką w drugiej. Mruga zza grubych denek okularów rzęsami

wielkimi jak zęby grzebienia. Wygląda głupio. Wzrusza w końcu rami-

onami, myśli: „Po co mi to?” – i opuszcza głowę.

Dopadam do parapetu. Łapię okiennice. Jak wszystko w tym

gnijącym domu, tak i one stawiają opór. To mieszkanie nie chce gości.

Chce powoli, do spółki ze szczurami, karaluchami i innym robactwem,

trawić trupa. Wciągać go w siebie jak opary opium. Nie w smak mu, że

przyszliśmy.

Przeklęte okno. Zamknięte na amen i nawet nie drgnie, a ten

popapraniec, który siedzi w mojej głowie, miota się coraz gwałtowniej.

Wrażliwiec, nienawidzi zapachu ludzi, a co dopiero smrodu ich nadg-

niłych zwłok.

Chyba odstawiam niezłe widowisko? Nie muszę się odwracać, i

tak wiem, że prawie każdy się na mnie gapi. Ezra wymiękł na stare lata.

Po cholerę przywracali do pracy tego pierdziela? Pijacka menda, przez

którą każdy mundurowy wygląda źle, skaza na błyszczącej odznace

policji naszego miasta. I bez niego ludzie na nas pluli, wypominając, że

gliniarzom wolno wszystko. Najlepiej niech wyskoczy przez okno i os-

zczędzi nam widoku swojej parszywej gęby.

Przestaję oddychać nosem. Haustami łapczywie połykam

powietrze, starając się być obojętnym na odór. Szarpię i szarpię, jakby

moje życie zależało od otwarcia tego okna. Mam gdzieś, czy patrzą, czy

gadają. Niech patrzą, niech mówią, byle tylko On się nie rozbudził.

Plik z chomika:

epartnerzy

Mój prywatny demon - ebook.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: