GEODEZJA S NIEUPER 9 grupa.docx

Sprawozdanie z ćwiczenia laboratoryjnego

z przedmiotu:

GEODEZJA DROGOWA

Wykonali:

Aleksandra Brygman

Martyna Brzezińska

Tomasz Czarnowski

Dariusz Głowacki

Norbert Grycza

Daniel Lewandowski

Monika Markowska

Monika Mielcarek

Jacek Okołotowicz

Krzysztof Pokacki

Patrycja Wiśniewska

Grupa 8 DUL, budownictwo, sem. VI

studia stacjonarne, I st.

rok akad. 2013/2014

SPIS TREŚCI

1. Wyznaczenie osnowy pomiarowej dla ciągu poligonowego

1.1.  Wstęp teoretyczny

1.1.1        Tachimetria

1.1.2        Instrumenty pomiarowe

1.2 Opis pomiaru

1.2.1 Cel ćwiczenia

1.2.2 Przebieg ćwiczenia

2. Wyznaczenie odcinka pomiędzy punktami wzajemnie niewidocznymi

2.1 Przebieg ćwiczenia

2.2  Obliczenia

3.  Inwentaryzacja pasa trasy za pomocą RTK (Real Time Kinematic)

3.1 Teoria, zasady pomiaru

              3.1.1 Wstęp

              3.1.2 Instrumenty pomiarowe

3.2 Przebieg ćwiczenia

4. Tyczenie łuku

4.1. Opis zadania

4.2.Metoda wykonania zadnia

4.3. Opis parametrów łuku

4.4. Pomiary kontrolne dla łuku

4.5. Wnioski

5. Załączniki

              - Mapa wytyczonej prostej

-Mapa zinwentaryzowanego

- Rysunki łuku wraz z cięciwami i strzałkami ugięcia

1.     Pomiar Tachimetryczny

1.1              Wstęp teoretyczny

1.1.1. Tachimetria

a)   Tachimetria tradycyjna - jest to jednoczesny pomiar wysokościowo-sytuacyjny. Pomiary tachimetryczne przeprowadza się w oparciu o osnowy geodezyjne, czyli punkty o znanych współrzędnych geodezyjnych, za pomocą tachimetru lub teodolitu z nasadką dalmierczą. Biegunami układów są kolejne punkty osnowy. Tachimetria pozwala na pomiar przy dowolnym pochyleniu osi celowej instrumentu (teodolitu). Metoda tachimetryczna pomiaru rzeźby terenu jest mniej dokładna od metod realizowanych z pomocą niwelatora, ale jest to metoda umożliwiająca znacznie szybsze wykonanie prac polowych. Kąt pionowy (α) mierzymy bezpośrednio, natomiast odległość poziomą (D) obliczamy na podstawie odczytów nitek dalmierza na łacie i wielkości kąta pionowego (α). Przewyższenie (∆h) obliczamy, mając kąt pionowy (α) i odczyty na łacie z nitek dalmierza.

b)   Tachimetria elektroniczna- Zamiast zwykłej łaty tachimetrycznej stosujemy do celowania tarcze w postaci jednego lub kilku pryzmatów, która działa jak lustro odwracające bieg promieni, tarcze tę umieszcza się na specjalnej tyczce na wysokości s od podstawy. Odległość poziomą (D), przewyższenie (∆h), kąt poziomy (β) odczytujemy w polu wyświetlacza. Dane te pozwalają nam wyznaczyć wysokość i współrzędne prostokątne płaskie punktu P.

1.1.2. Instrumenty pomiarowe

a)   Tachimetr-  instrument geodezyjny przeznaczony do pomiaru kątów poziomych, kątów pionowych oraz odległości. Stanowi połączenie teodolitu i dalmierza. Instrument ten wykorzystywany jest w tachimetrii, czyli "masowym" pomiarze położenia punktów terenowych. Wyróżnia się tachimetry:

·         optyczne

·         elektroniczne.

b) Teodolit- instrument geodezyjny przeznaczony do pomiaru kątów poziomych oraz kątów pionowych. Wyróżnia się teodolity:

·         optyczne

·         elektroniczne.

1.2  Opis pomiaru

1.2.1        Cel ćwiczenia

Celem ćwiczenia było wytyczenie prostej pomiędzy dwoma punktami A i B w sytuacji, gdy z jednego punktu nie był widoczny drugi punkt. Pomiary przeprowadzono na kampusie Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego w Bydgoszczy.

W celu wykonania zadania założono osnowę poligonową dookoła budynków UTP, a następnie, po obliczeniu ciągu poligonowego, określono azymut z punktu A do punktu B.

Rys. 3 Widok miejsca wykonywania pomiarów (źródło: www.wbaiis.utp.edu.pl)

Podczas realizacji pomiaru wykorzystano następujące przybory oraz instrumenty pomiarowe:

·         teodolit

·         Total Station

·         taśmę mierniczą

·         tyczki

·         paliki drewniane oraz młotek

1.2.2        Przebieg ćwiczenia

Ćwiczenie podzielono na dwa etapy.

I etap - założenie osnowy oraz wykonanie obliczeń z nią związanych.

II etap - wytyczenie prostej w oparciu o obliczenia z etapu I

W etapie I dokonano wyboru punktów, które miały tworzyć osnowę geodezyjną oraz zastabilizowano je kołkami. (Szkic z pkt. 1.2.1)

W etapie II przystąpiono do pomiaru kątów poziomych oraz długości boków. Ustawiono urządzenie pomiarowe nad punktem A i wycelowano w kierunku punktu 1, a następnie w kierunku punktu 8, w wyniku czego odczytano kąt A. Pomiary wykonano przy pomocy teodolitu oraz TotalStation, który posłużył do ostatecznego wyznaczenia odległości między punktami osnowy.

Wyznaczono lokalny układ współrzędnych, którego początek był w punkcie A.

Po wytyczeniu osnowy zespół przystąpił do obliczenia ciągu poligonowego zamkniętego. Dzięki wykonanym obliczeniom azymutów uzyskano możliwość wytyczenia prostej między punktami A oraz B.

                                           Rysunek 1. Szkic nor zmieszczenie punktów osnowy pomiarowe

Kąty poziome na stanowiskach B-8 pomierzone przez grupę 9 i zestawione z kątami poziomymi grupy 8 na stanowiskach A-4.