10 unijnych mitów.pdf

(245 KB) Pobierz

I. CZYM JEST UNIA?

1. Dziesięć unijnych mitów

arówno politycy, jak i media chcą abyśmy wierzyli, że Unia Europejska

to genialny projekt zjednoczenia Europy, przynoszący wszystkim korzyść

i bez skaz. Wokół tworzenia tego projektu narosły różnorodne mity utrzy-

mujące, że Unia Europejska, to coś wspaniałego, które, niestety, nie mają wie-

le wspólnego z rzeczywistością.

Mit unijnego wolnego rynku

Czy w Unii Europejskiej mamy wolny rynek i wolną konkurencję, jak

każą nam wierzyć europolitycy i euroentuzjaści? Co prawda, Komisja Europej-

ska realizuje pewne prorynkowe działania, np. przedstawiła pakiet propozycji

legislacyjnych i zaleceń, które miały doprowadzić do całkowitego zniesienia

barier w transporcie morskim. We wrześniu 2008 roku Komisja Europejska

słusznie zażądała od Polski zniesienia ustawowych ograniczeń, jakim podlegają

polskie OFE przy dokonywaniu inwestycji za granicą. Jednak polityka Komisji

Europejskiej to przede wszystkim etatyzm, stosy regulacji i miliardy euro do-

tacji, co jest zaprzeczeniem wolnego rynku. Na unijnym rynku energetycznym

brakuje konkurencji. To Unia Europejska w ramach regulacji „rynku rolnego”

ustanawia dotacje, tworzy limity, ograniczenia produkcji i kary za ich przekro-

czenie. Traktory są opisywane aż w 58 rozporządzeniach. W wyniku stosowania

interwencjonistycznej Wspólnej Polityki Rybnej sami brytyjscy konsumenci

tracą 4,7 mld GBP rocznie. Polska, aby dostosować swoje prawo do unijnego,

dostała biegunki legislacyjnej, której szczyt przypadł na rok 2004, kiedy wstę-

powaliśmy do UE. Właśnie wtedy liczba stron „Dziennika Ustaw” przekroczyła

dwadzieścia jeden tysięcy, podczas gdy w latach 2000 – 2003 i 2005 – 2008 wahała

się pomiędzy dwanaście a siedemnaście tysięcy stron. Przestrzeganie wszyst-

kich wspólnotowych regulacji kosztuje przedsiębiorstwa 600 mld euro rocznie!

Do tego dochodzą interwencjonistyczne dotacje dla rolników oraz inne dota-

cje w ramach różnych programów, które oficjalnie mają na celu wyrównywanie

poziomu życia w poszczególnych krajach unijnych. W związku z kryzysem

finansowym Komisja Europejska zgodziła się na topienie miliardów euro,

by w ten sposób ratować banki w wielu unijnych krajach, np. w Wielkiej Bry-

tanii, Irlandii, Belgii czy Francji (np. francusko-belgijski bank Dexia uniknął

upadku dzięki dokapitalizowaniu przez rządy w Paryżu i Brukseli w wysokości

6,4 mld euro). Komisja Europejska miała, co prawda, obiekcje odnośnie do

pomocy publicznej dla polskich stoczni, ale w grudniu 2008 roku wydała

DZIESIĘĆ LAT W UNII

zezwolenie na pomoc dla Odlewni Żeliwa „Śrem” w wysokości 6,2 mln euro

i nie sprzeciwia się, kiedy kolejne unijne państwa dotują branżę motoryzacyjną.

Komisja Europejska wydała też całkowicie nierynkowe zalecenia dotyczące

zwiększenia kontroli akcjonariuszy nad zarobkami menadżerów unijnych firm,

przejrzystości tych zarobków oraz ich uzależnienia od wyników finansowych

przedsiębiorstw. Francuski ekonomista Patryk Messerlin obliczył, że stosowane

przez Unię Europejską cła, kwoty, dotacje i podobne środki przynoszą jej stratę

na poziomie aż 5 – 7 procent PKB. Jak twierdzi brytyjski filozof Roger Scruton,

UE musi się uwolnić z gorsetu stu siedemdziesięciu tysięcy stron niedorzecznych

przepisów, bo to one powodują brak konkurencyjności unijnych firm.

Mit unijnego wolnego handlu

Jednym z ważniejszych elementów unijnej polityki jest wolny przepływ

osób, kapitałów, towarów i usług. Wewnątrz Unii Europejskiej w mniejszym

lub większym stopniu jest to realizowane, choć nie do końca, np. nawet pomiędzy

krajami unijnymi istnieją ograniczenia dotyczące ilości przewożonych papiero-

sów czy alkoholu. Jednak to tylko wyjątki od reguły, które nie mają większego

znaczenia. Problem z unijnym wolnym handlem polega na tym, że nie istnieje

on, jeśli chodzi o wymianę towarów pomiędzy krajem unijnym a krajem po-

zaunijnym. Gospodarka UE jest „chroniona” wysokim murem celnym w wielu

branżach gospodarki i w odniesieniu do wielu partnerów handlowych. Także

Polska, wchodząc do Unii Europejskiej, musiała odgrodzić się cłami od wielu

krajów, z którymi handlowano bez opłat celnych, w tym z Ukrainą, Białorusią

czy Rosją. Polska musiała renegocjować sto dziewięćdziesiąt umów bilate-

ralnych, w tym z USA i Japonią, m.in. podnosząc cła na wiele towarów. Unia

Europejska ma podpisane dwustronne umowy handlowe z niewieloma krajami

na świecie: Szwajcarią, Chorwacją, Macedonią, Tunezją, Marokiem, Algierią,

Egiptem, Palestyną, RPA, Kamerunem, Chile i Peru. Rozmowy wolnohandlowe

są prowadzone m.in. z Koreą Południową, Rosją czy krajami ASEAN, a z winy

Brukseli zostały zawieszone negocjacje prowadzone z Radą Współpracy Zatoki

Perskiej. I nie jest to wynik imponujący, biorąc pod uwagę, że takich umów Unia

Europejska dotychczas nie zawarła z największymi potęgami gospodarczymi:

USA, Chinami, Indiami, Japonią, Brazylią, Indonezją czy choćby z Australią

i Kanadą. Mało tego. Co chwilę słyszymy o wojnach celnych ze Stanami Zjed-

noczonymi, Chinami i innymi państwami i nakładaniu kolejnych ceł anty-

dumpingowych. W grudniu 2008 roku Komisja Europejska zaproponowała, by

kraje członkowskie wprowadziły nowe cła na najdroższe telefony komórkowe,

co może doprowadzić do konfliktu między UE a jej głównymi partnerami han-

dlowymi, w tym USA. Unia Europejska planuje też np. nałożyć 87-procentowe

cło na chińskie stalowe śruby i inne elementy złączne. Nie na tym polega wolny

I. CZYM JEST UNIA?

handel. Niestety, poszczególne kraje członkowskie, w tym Polska, nie mogą

samodzielnie prowadzić zewnętrznej polityki handlowej i podpisywać bilate-

ralnych umów wolnohandlowych z krajami trzecimi.

Mit korzyści z unijnych dotacji

Mimo szerokiej i kosztownej propagandy ku czci unijnych dotacji,

sytuacja nie jest tak różowa, jak przedstawiają ją unijni klakierzy i urzędnicy

z Ministerstwa Rozwoju Regionalnego. Na dotacjach traci nawet Polska, która

jest jednym z największych beneficjentów unijnej „pomocy”. W perspektywie

finansowej 2007 – 2013 sama składka unijna to około 25 procent całości unijnych

dotacji. Niestety do tego dochodzą kolejne koszty po stronie polskiej: tysiące

urzędników w ministerstwach, państwowych agencjach czy samorządach, którzy

zajmują się wyłącznie dotacjami (UE zaleca, by na każdy 1 mln euro unijnych

dotacji przypadało 2,5 urzędnika, podczas gdy w 2007 roku w Polsce był tylko

1 urzędnik na 1 mln euro dotacji), koszty związane z przygotowaniem projek-

tów i to tych przyjętych i później realizowanych, jak i tych odrzuconych (tych

drugich prawdopodobnie jest więcej) oraz koszty związane z obligatoryjnym

prefinansowaniem i współfinansowaniem projektów. Z perspektywy pojedyn-

czego beneficjenta unijnych dotacji mogą one być oczywiście korzystne. Jednak

patrząc globalnie, te wszystkie koszty znacznie przekraczają łączną wartość

unijnych dotacji, więc per saldo Polska traci na tym interesie. Niestety, kosz-

ty te to nie są wszystkie straty po stronie polskiej. Trzeba do tego dodać fakt

interwencji w rynek, co jest bezpośrednio związane z istnieniem unijnych do-

tacji i przynosi niewymierne szkody, deformując rynek i powodując, że często

pieniądze są inwestowane nie tam, gdzie potrzebują przedsiębiorcy, lecz tam,

gdzie chcą urzędnicy. Dotacje unijne często powodują też znaczne opóźnienia

procesów inwestycyjnych, obniżają efektywność alokacji kapitału i stwarzają

nieuczciwą konkurencję. Te szkody niezwiązane bezpośrednio w wydatkami,

by uzyskać dotację, są bardziej niekorzystne niż same straty finansowe.

Mit unijnej uczciwości

Dotacje mają również skutek korupcyjny, choć unijna korupcja nie jest

związana wyłącznie z dotacjami. W 2000 roku niemiecki tygodnik „Die Woche”

podał, że w Unii Europejskiej co roku gdzieś znika od 4,71 do 8,56 mld euro!

Unijna korupcja zaczyna się na szczytach władzy. Komisję Europejską na czele

z Jacques Santerem i byłą premier Francji Edith Cresson usunięto ze stanowisk

jako odpowiedzialnych za brak odpowiedniej kontroli, która zapobiegłaby ko-

rupcji w UE. Z kolei RomanO Prodi, były przewodniczący Komisji Europejskiej,

DZIESIĘĆ LAT W UNII

był oskarżany o gigantyczne nadużycia. Według raportu Europejskiego

Trybunału Obrachunkowego, procedury księgowej kontroli nad ponad stu

miliardowym budżetem Unii Europejskiej są niewiarygodne i brakuje im

zabezpieczeń. Marta Andreasen, była główna księgowa KE, twierdziła, że

unijny system jest gorszy od tych, jakie funkcjonowały w amerykańskim

koncernie Enron, który dopuścił się oszustw księgowych na ogromną

skalę. Andreasen została zwolniona ze stanowiska, po tym jak publicznie

ujawniła nieprawidłowości w komputerowym systemie księgowym Sin-

com2, a ponadto oskarżyła ona Komisję Europejską o ukrywanie licznych

nieprawidłowości. W okresie, gdy Jacques Santer był szefem Komisji, wśród

eurourzędników wykryto ponad tysiąc trzysta przypadków oszustw i ko-

rupcji, z czego dwadzieścia siedem dotyczyło bezpośrednio członków sa-

mej Komisji Europejskiej. Nawet europosłowie zjawiają się w Parlamencie

Europejskim wyłącznie po to, by podpisać się na liście obecności i dzięki

temu nie stracić diety. Także same dotacje są korupcjogenne. W Centralnym

Biurze Śledczym powołano specjalną komórkę zajmującą się nadużyciami

związanymi z eurodotacjami. We wszystkich krajach unijnych rolnicy

podają większy areał upraw czy inne fałszywe dane, by wyłudzić wyższe

dotacje rolne. W Bułgarii ze sprawdzonych 71 projektów w przemyśle

spożywczym związanych z unijnymi dotacjami w 64 przypadkach urzęd-

nicy zaaprobowali nierealistycznie wygórowane ceny maszyn na podstawie

sfałszowanych dokumentów. W Bułgarii znacznie pogłębiła się korupcja,

odkąd kraj ten ma do czynienia z unijnymi funduszami. W Polsce na co

drugiego beneficjenta środków z UE zostanie nałożona kara za złamanie

przepisów. W całej Europie istnieją wyspecjalizowane grupy, które zajmu-

ją się wyłudzaniem dotacji! Jak twierdzi Carl Beddermann, były doradca

przedakcesyjny w Polsce, „malwersacje finansowe w Unii to codzienność”.

Mit Unii ekologicznej

Unia Europejska chce uchodzić za prekursora w zakresie ochrony śro-

dowiska. Wszystkie unijne kraje ratyfikowały protokół z Kioto, a pod koniec

2008 roku Unia zatwierdziła pakiet energetyczno-klimatyczny, zakładający do

2020 roku zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych o 20 procent, wzrost udziału

energii odnawialnej do 20 procent oraz poprawę efektywności energetycznej

o 20 procent. Jednak z drugiej strony podejmuje się działania, które z ekologią

nie mają nic wspólnego. Parlament Europejski ma dwie siedziby – w Brukseli

i w Strasburgu (oraz rozbudowany sekretariat w Luksemburgu). Zdaniem

Jana Gawrońskiego, włoskiego europosła polskiego pochodzenia, w związku

z utrzymywaniem drugiej siedziby do atmosfery przedostaje się dodatkowe

I. CZYM JEST UNIA?

dziewięćdziesiąt tysięcy ton CO

. Sama działalność eurobiurokratów jest zaprze-

czeniem dbania o środowisko. W 2004 roku każdy z dwudziestu czterech tysięcy

brukselskich urzędników potrzebował średnio dwieście siedemdziesiąt kartek

dziennie. W ciągu roku brukselskie biura zużywały wtedy kartki o łącznej wa-

dze… czterech tysięcy ton. Po rozszerzeniu UE o dwanaście kolejnych państw,

te dane są z pewnością jeszcze gorsze. Kolejny przykład to propozycja Komisji

Europejskiej z 2008 roku (która na razie nie weszła w życie), by wprowadzono

obowiązek montowania świateł dziennych we wszystkich nowych samochodach

sprzedawanych w UE. A przecież światła w dzień powodują większe zużycie

paliwa, a tym samym większą emisję szkodliwych substancji do atmosfery,

a zarówno austriackie, jak i polskie doświadczenia pokazały, że włączone świa-

tła w dzień pogarszają bezpieczeństwo jazdy. Z kolei w wyniku Wspólnej Polityki

Rybackiej rocznie do Morza Północnego wyrzuca się osiemset osiemdziesiąt

tysięcy ton martwych ryb.

Mit unijnej demokracji

Unia Europejska pragnie także uchodzić za wzór demokracji, a tymczasem

jej najwyższa władza, czyli Komisja Europejska jest wybierana w sposób niede-

mokratyczny. Brak poszanowania demokracji przez unijnych polityków widać na

każdym kroku zgodnie z zasadą: demokracja – tak, ale tylko wtedy, gdy jest dla

nas korzystna. Kiedy Francuzi i Holendrzy odrzucili w referendach Konstytucję

Unii Europejskiej, to postanowiono zmienić kilka artykułów oraz tytuł i podać

ją pod głosowanie jako traktat lizboński. W Irlandii unijni przywódcy naciskali

na rząd w Dublinie, by przeprowadził w Irlandii powtórne referendum w spra-

wie ratyfikacji traktatu lizbońskiego, odrzuconego w głosowaniu w czerwcu

2008 roku (akcja propagandowa Komisji Europejskiej w Irlandii miała koszto-

wać 1,8 mln euro). Podobnie mają być powtórzone referenda w Danii i Szwe-

cji w sprawie przyjęcia euro. Z kolei w Polsce w ramach umacniania „demokra-

cji” rządzący całkowicie zrezygnowali z przeprowadzenia referendów w sprawie

traktatu lizbońskiego czy euro. Jedną z ofiar eurodemokratów stał się w grudniu

2008 roku prezydent Czech Wacław Klaus podczas spotkania z eurodeputowa-

nymi na Hradczanach. Warto też przypomnieć sobie jak unijnymi sankcjami

została ukarana Austria za to tylko, że w całkowicie demokratycznych wybo-

rach w 2000 roku duże poparcie uzyskała prawicowa Austriacka Partia Wolności

Jörga Haidera, która w rezultacie weszła do koalicyjnego rządu. Podobnie było

na Ukrainie. Kiedy wybory prezydenckie w 2004 roku wygrał – nie po myśli

Brukseli - Wiktor Janukowycz, ogłoszono, że wyniki zostały sfałszowane. Unia

uznała dopiero rezultat powtórzonego głosowania, w wyniku którego prezy-

dentem został prounijny Wiktor Juszczenko.

Plik z chomika:

bomaszko

10 unijnych mitów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: