Oliver Anne - Złoto Dubaju.rtf

Anne Oliver

Złoto Dubaju

Tytuł oryginału: Marriage in Name Only?

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przyszło jej do głowy, że jeśli za chwilę umrze, przy­najmniej zrobi to w wyjątkowym stylu.

Chloe Montgomery zacisnęła drżące palce na grubej linie i usiłowała wyprzeć ze świadomości fakt, że wisi gdzieś wysoko w powietrzu, ponad zatopioną w mroku widownią jednej z najlepszych sal estradowych w całym Melbourne, w której tego wieczoru zorganizowano przyjęcie urodzinowe jakiegoś bogatego biznesmena.

Szorstki węzeł, na którym opierała stopy, obcierał skórę na jej nagich piętach. Skąpy, przyciasny kostium wżynał jej się w żebra i klatkę piersiową, prawie całko­wicie uniemożliwiając oddychanie. Na domiar złego wyobraźnia jej podpowiadała, że każdy z tych płytkich miechów może być tym ostatnim... – Będzie dobrze, Chloe – uspokajał ją stojący na balkoniku pomocnik techniczny, ostatni raz sprawdzając, by uprząż bezpieczeństwa na jej plecach jest poprawnie zamocowana. – Uwierz mi, złotko, będziesz gwiazdą tego wieczoru.

– Tak, jasne... – wymamrotała pod nosem, czując, że z każdą sekundą jest z nią coraz gorzej. Jak miałaby wy­śpiewać jubilatowi życzenia urodzinowe, skoro bijące w opętańczym tempie serce podeszło jej do gardła? Nawet w normalnych, dogodnych warunkach śpie­wanie nie było jej mocną stroną.

– Gotowa?

Przytaknęła, choć miała ochotę wskoczyć na bal­konik i wybiec z budynku, odwołując swój „występ”. Co jej strzeliło do głowy, żeby z własnej, nieprzymuszonej woli wpakować się w taką sytuację?

Dobrze wiedziała, dlaczego to zrobiła. Chciała zrobić wrażenie na swojej szefowej, właścicielce agencji eventowej, w której pracowała od paru tygodni. Pragnęła pokazać, że jest cenną, wszechstronną i jakże elastyczną pracownicą, którą warto zatrudnić na pełny etat, a nie dawać jej tylko drobne zlecenia.

Kiedy więc parę godzin temu okazało się, że za­wodowa artystka, która miała wykonać ten numer, nagle zachorowała, Chloe postanowiła wskoczyć na jej miejsce. Czyli, mówiąc dokładniej, na tę linę. Teore­tycznie zadanie było proste: Chloe zostanie opuszczona na linie prosto na kolana jubilata, złoży na jego policzku niewinnego całusa, a następnie wróci do garderoby, gra­tulując sobie szybko i gładko wykonanego numeru.

Tak, bardzo proste... teoretycznie, pomyślała, dy­gocząc ze strachu.

Zapalił się jeden z reflektorów, oślepiając ją snopem białego, gorącego światła. Usłyszała podekscytowane szepty gości usadowionych dziesięć, a może piętnaście metrów pod jej stopami. Poczuła na sobie spojrzenie każdego z nich. Całe życie czuła się niezauważana, czasem niemalże niewidzialna, a teraz nagle znalazła się w centrum uwagi i wcale nie było to przyjemne uczucie.

Lina zatrzęsła się i zaczęła obniżać. Musisz śpiewać! – przypomniała sobie Chloe. Odszukała wzrokiem ju­bilata siedzącego przy stoliku, na którym stał efek­towny, misternie zdobiony tort urodzinowy najeżony świeczkami, butelka szampana w srebrnym wiaderku i wysokie kieliszki.

Mężczyzna wpatrywał się w nią z lekkim uśmiechem. A może raczej uśmieszkiem? Zauważyła, jak w blasku świec ładnie rysują się jego doskonale wykrojone, zmy­słowe usta. Poczuła ukłucie żalu, że taki przystojniak jest już zaobrączkowany. Przyjęcie zorganizowała jego żona. Żona, która na pewno poświęciła wiele czasu i włożyła wiele wysiłku w przygotowanie tej imprezy, i nie życzy sobie, żebym ją popsuła, pomyślała Chloe, przywołując się do porządku.

Wzięła głęboki wdech i zaczęła śpiewać Happy Birthday, nie odrywając wzroku od jubilata, a także nie tra­fiając w dźwięki. Lina obniżyła się wreszcie na wysokość stolika. Chloe puściła się liny i wylądowała prosto na kolanach mężczyzny. Jej pośladki zetknęły się z jego twardymi jak skała udami. Zadrżała na całym ciele i prawie spadła z jego kolan na podłogę.

Pomógł jej nie stracić równowagi, obejmując ją w talii dużymi, ciepłymi dłońmi. Z wrażenia zachły­snęła się powietrzem. Uniosła brodę i spojrzała w jego oczy. Błękitne niczym bezchmurne letnie niebo, lecz za­razem czujne i przenikliwe.

– Happy birthday... – wyszeptała, podrabiając zmy­słowy ton Marilyn Monroe śpiewającej dla prezydenta Kennedyego. Nachyliła się i musnęła wargami jego po­liczek, wciągając w nozdrza przyjemny zapach. Nagle mężczyzna obrócił głowę i przywarł wargami do jej ust. Trwało to dwie, może trzy sekundy – odrobinę zbyt długo, aby uznać ten gest za niewinny, przypadkowy pocałunek. Chloe gwałtownie odchyliła głowę. Ten facet mnie pocałował! – pomyślała oszołomiona. Na oczach wszystkich... w tym swojej żony!

– To nie ja jestem jubilatem – oświadczył szeptem, który połaskotał jej ucho. – Ale zrobiłaś to z pełną pre­medytacją, prawda?

Co!? – krzyknął jej osłupiały umysł.

– To Sadikowi należy się urodzinowy całus. – Nie­znajomy kciukiem wskazał siedzącego obok niego męż­czyznę.

Gdy pomocnik techniczny odpiął jej uprząż, Chloe natychmiast zeskoczyła na ziemię, lecz zakołysała się na miękkich jak galareta nogach.

– Hej, to ty pocałowałeś mnie – wyszeptała, nie przestając się uśmiechać. W środku jednak gotowała się ze złości. Była wściekła na tego faceta. I na siebie, że popełniła tak głupi błąd, tylko dlatego, że akurat ten człowiek pierwszy rzucił jej się w oczy.

I wpadł jej w oko...

Przeniosła spojrzenie na prawdziwego jubilata, przystojnego mężczyznę z ciemnymi włosami i oczami. Przemknęło jej przez myśl, że zapewne tak czytelniczki romansów wyobrażają sobie bohaterów historii miło­snych rozgrywających się w egzotycznych, pustynnych krajobrazach. Spoglądał na nią z rozbawioną, przyjazną miną.

– Sadik – odezwała się ze słodkim uśmiechem i po­całowała go w policzek. Salę wypełnił entuzjastyczny aplauz. Życzyła mu przyjemnego wieczoru, lecz my­ślami powróciła do tego, co się stało minutę temu.

„Zrobiłaś to z pełną premedytacją, prawda?”. Te słowa dotknęły ją do żywego. Jak, do diabła, ten facet – kimkolwiek jest – śmiał insynuować, że rozmyś...