PRZEBIEG ZAJĘĆ:

1. Przemarsz do rejonu zajęć              45'

2. Część wstępna              20'

              -   przyjęcie meldunku,

               -    sprawdzenie obecności,

-    podanie tematu i celu zajęć,

-    podanie organizacji zajęć i realizowanych zajęć.

3. Część główna:

ZAGADNIENIE 1: Pokonywanie terenu różnymi sposobami              65'

a)   Pokonywanie terenu chyłkiem.

Sposób ten wykorzystywany jest podczas konieczności pokonania większych odległości, oraz gdy teren porośnięty jest wysoką trawą lub krzewami. Polega to na pokonywaniu terenu z wykorzystywaniem przedmiotów terenowych.

Żołnierz zajmuje stanowisko ogniowe, odbezpiecza broń, składa się do strzału i obserwuje działanie przeciwnika. Na przykładową komendę: „ SZER. KOWALSKI, KIERUNEK DRZEWO, NA WYSOKOŚĆ MURKU, BIEGIEM - CHYŁKIEM - NAPRZÓD!" żołnierz zabezpiecza broń, odczołgowuje się, energicznie powstaje i chyłkiem pokonuje odcinek terenu. Po osiągnięciu celu zalega i odczołgowuje się oraz zajmuje stanowisko ogniowe, prowadzi ogień.

b)  Pokonywanie terenu czołganiem ( na brzuchu, na czworakach, na boku).

Czołganie na brzuchu:

Stosuje się w terenie otwartym - pod ogniem broni maszynowej i automatycznej przeciwnika.

Żołnierz zajmuje stanowisko leżąc, odbezpiecza broń i składa się do strzału. Na przykładową komendę „ SZER. KOWALSKI, KIERUNEK DRZEWO, NA WYSOKOŚĆ ROWU, CZOŁGANIEM NA BRZUCHU, NAPRZÓD!",żołnierz zabezpiecza broń, ściśle przylega do ziemi, prawą ręką ujmuje pas broni przy przednim strzemieniu i kładzie ją na przedramieniu prawej ręki; podciąga bokiem prawą(lewą) nogę trzymając palce stopy na zewnątrz i jednocześnie wysuwa lewą (prawą) rękę. Odpycha się zgiętą nogą i podsuwa ciało naprzód, następnie podciąga drugą nogę i wysuwa jednocześnie przeciwną rękę. Dalej przesuwa się w ten sam sposób cały czas obserwując działanie przeciwnika. Gdy dotrze do wskazanego miejsca odczołgowuje się, zajmuje stanowisko ogniowe i prowadzi ogień.

Czołganie na czworaka:

Stosuje się w wysokiej trawie, niskich zakrzaczeniach, w płytkich rowach, wzdłuż niskich ogrodzeń pod ogniem broni maszynowej i automatycznej przeciwnika. Najczęściej ten sposób stosują strzelcy RGP.PANC i KM.

Żołnierz zajmuje stanowisko leżąc, odbezpiecza broń i składa się do strzału. Na przykładową komendę „ SZER. KOWALSKI, KIERUNEK DRZEWO, NA WYSOKOŚĆ ROWU, CZOŁGANIEM NA CZWORAKACH, NAPRZÓD!", żołnierz zabezpiecza broń, klęka i opiera się na łokciach lub przedramionach , podciąga zgiętą prawą(lewą) nogę pod pierś z jednoczesnym wysunięciem w przód lewej(prawej)ręki, broń trzyma w obu rękach. Przesuwa ciało do przodu na długość wyprostowanej prawej(lewej) nogi, podciąga pod siebie drugą nogę zgiętą i wysuwa drugą rękę do przodu. Dalej przesuwa się w ten sposób, cały czas obserwując działania przeciwnika. Gdy dotrze do wskazanego miejsca odczołgowuje się, zajmuje stanowisko ogniowe i prowadzi ogień.

Czołganie na boku:

Stosuje się pod ogniem broni maszynowej i automatycznej przeciwnika, podczas przenoszenia ciężkich przedmiotów i poszkodowanych w walce.

Żołnierz zajmuje stanowisko leżąc, odbezpiecza broń i składa się do strzału. Na przykładową komendę „ SZER. KOWALSKI, KIERUNEK DRZEWO, NA WYSOKOŚĆ ROWU, CZOŁGANIEM NA BOKU, NAPRZÓD!", żołnierz zabezpiecza broń, kładzie ją na udzie lewej(prawej) nogi i podtrzymuje ją prawą(lewą) ręką, wybiera drogę czołgania, kładzie się na lewym(prawym) boku, pociąga lewą(prawą)nogę silnie zgiętą w kolanie i opiera się na przedramieniu lewej(prawej) ręki; prawą(lewą) nogę podciąga jak najbliżej do siebie i opiera obcasem o ziemię; prostuje prawą(lewą) nogę i przesuwa się naprzód opierając się na lewym(prawym) przedramieniu i zgiętej lewej(prawej) nodze. Dalej przesuwa się w ten sam sposób obserwując działanie przeciwnika. Gdy dotrze do wskazanego miejsca odczołgowuje się, zajmuje stanowisko ogniowe i prowadzi ogień.

c)  Pokonywanie terenu skokami.

Polega to na pokonywaniu terenu z wykorzystywaniem przedmiotów terenowych. Żołnierze wykonują skoki pod osłoną swoich kolegów.

Żołnierz zajmuje stanowisko leżąc, odbezpiecza broń i składa się do strzału. Na przykładową komendę „ SZER. KOWALSKI, KIERUNEK DRZEWO, NA WYSOKOŚĆ KRZAKÓW, SKOKAMI, NAPRZÓD!", żołnierz zabezpiecza broń, wybiera drogę, odczołgowuje się, energicznie wstaje, schylony i zygzakami biegnie we wskazanym kierunku, pada, przeczołgowuje się we wskazane miejsce i przygotowuje się do prowadzenia ognia. Jeżeli wyznaczone miejsce jest za daleko,

aby je osiągnąć jednym skokiem, żołnierz przebiega 20-40 kroków, zatrzymuje się padając lub chowając się za ukryciem w obranym przez siebie miejscu. Podczas skoku bron należy trzymać jak w czasie biegu.

ZAGADNIENIE 2: Wykonanie stanowiska ogniowego do postawy leżącej              65'

Okopywanie rozpoczyna się od wybrania dogodnych miejsc na stanowiska ogniowe. Wybrane miejsca powinny zapewniać dobre warunki do prowadzenia obserwacji i ognia w wyznaczonych sektorach oraz powinny być skry te przed wglądem nieprzyjaciela. Na stanowiska ogniowe w pierwszej kolejności należy wykorzystywać istniejące przedmioty terenowe, takie jak: rowy, nasypy, wykopy, płoty, mury, mury, budynki, pnie drzew, leje po wybuchach inne. Gdy brak naturalnych, przedmiotów terenowych wówczas żołnierze przystępują do kopania pojedynczych okopów.

Pojedyncze okopy do strzelania z karabinka AK wykonuje się w określonej kolejności. Najpierw kopie się okopy do strzelania w postawie leżącej, następnie pogłębia je i przystosowuje do strzelania w postawie klęczącej i stojącej.

Okop do strzelania z karabinka AK w postawie leżącej pod ogniem nieprzyjaciela żołnierz wykonuje za pomocą łopatki piechoty. Leżąc na wybranym miejscu odkłada karabinek z prawej strony na odległość wyprostowanej ręki , wylotem w kierunku nieprzyjaciela. Wyciąga łopatkę z pokrowca obejmując ją oburącz i uderzeniami „na siebie" podcina darninę lub ubitą warstwę gruntu, oznaczając z przodu i z boku górną warstwę gruntu, oznaczając z przodu i z boku zarysy wgłębienia. Następnie odwraca łopatkę i uderzeniami „od siebie" zdejmuje darninę lub odsuwa do przodu górną warstwę gruntu, po czym przystępuje do kopania właściwego wgłębienia okopu. Wykopaną ziemię odkłada na przedpiersie od strony nieprzyjaciela, pozostawiając między wgłębieniem i usypywanym przedpiersiem przestrzeń szerokości 25 (30) cm na podłokietnik Gdy przednia część okopu zostanie wykopana na wymaganą głębokość, wówczas żołnierz przesuwa się do tyłu i wykonuje te same czynności w tylnej części. Z wykopanej ziemi wykonuje nasypy boczne.

W okopach przeznaczonych do prowadzenia ognia bocznego nasyp przedpiersiowy od strony nieprzyjaciela, na całej długości okopu, powinien mieć wysokość minimum 30 cm.

U sypane przedpiersie maskuje się odpowiednio do tła terenu za pomocą darni, trawy lub wierzchniej warstwy gruntu.

Okop do strzelania z karabinka w postawie leżącej

ZAGADNIENIE 3: Działanie na sygnał alarmu lotniczego

Prowadzenie obserwacji, rozpoznanie i alarmowanie o zagrożeniach z powietrza

Rozpoznanie wzrokowe przestrzeni powietrznej organizuje się i prowadzi niezależnie od rozpoznania radiolokacyjnego.

Prowadzą je posterunki obserwacji powietrznej (POP) organizowane na szczeblu oddziału (samodzielnego pododdziału) oraz obserwatorzy przestrzeni (sytuacji) powietrznej w pododdziałach.

Jeżeli warunki terenowe utrudniają prowadzenie obserwacji przestrzeni powietrznej z ziemi (wzniesienia, las itp.) to stanowisko obserwacji urządza się na dachu budynku, drzewa itp. Obserwator prowadzi obserwację zwracając głowę i oczy w płaszczyźnie poziomej w wyznaczonym sektorze  (100° - 120°).

Zadania obserwatorów (posterunków obserwacji powietrznej):

-wykrywanie obiektów powietrznych;

-ustalenie przynależności obiektów powietrznych (swój-obcy);

-ustalenie parametru lotu (kierunek, odległość, wysokość);

-określanie charakterystyk celów powietrznych (rodzaj, typ, ilość);

-meldowanie o wykrytych celach powietrznych;

- alarmowanie o zagrożeniu z powietrza.

Obsady posterunków obserwacji powietrznej stanowi 2-3 żołnierzy zmieniających się po l-2 godz., a w szczególnych warunkach (obserwacja pod słońce) co pół godziny. Wyposażenie posterunku obserwacji powietrznej obserwatora:

lornetka polowa;

busola;

tabliczki, orientacyjne ze stronami świata;

środki rozpoznania skażeń;

środki sygnalizacyjne (pistolet sygnałowy, gong, syrena)

okulary o przyciemnionych szkłach;

dziennik obserwacji powietrznej

WZORY MELDUNKÓW

1.      wg stron świata,

„Lotnik - z zachodu - 5 samolotów (śmigłowców) - 40"

2.      wg dozorów

„Lotnik - nad drugim - pojedynczy myśliwski - 20"

3.   w stosunku kierunku marszu kolumny

„ Lotnik - z przodu (z prawej) - para samolotów (śmigłowców) - 10"

Alarm powietrzny ogłoszony głosem, dublowany ustalonym sygnałem (gong, syrena).

Zwalczanie desantu spadochronowego, śmigłowców oraz nisko lecących samolotów.

kierunek opadania

Strzelanie do desantu spadochronowe...