Zagadnienia:
1. Różnice w bel canto dawnym i romantycznym
2. Klucze dawne
3. Teoria afektów
4. Muzyka włoska: monodia, środkowy barok, kastraci itd.
5. Muzyka francuska
6. Muzyka niemiecka
W dawnym bel canto nie ma takiego podparcia oddechowego, kameralność brzmienia. Dwu rejestrowość głosu (naturalne operowanie głosem bez krycia) voce di petto- rejestr piersiowy, voce di tessa- rejestr głowowy(trzymano się tego w renesansie, ścisłe reguły używania), niewielkie wykorzystywanie rezonatorów, wirtuozeria jako główny element oddziaływania na słuchacza, dopasowywanie głosu do wielkości Sali, repertuaru itd.
Bel canto romantyczne
Intensywne podparcie oddechowe, większy wolumen, wyrównanie głosu w kolorze i barwie, wykorzystywanie rezonatorów, piękno i siła głosu jako podstawowe kryterium oceny.
Renesans
Barok
1. Jedna praktyka jeden styl- wszystkie głosy są równoważne
1. Prima practica(polifonia) secondo practica(monodia akompaniowana)
2. Powściągliwość w przedstawieniu słów
2. Słowo z emfazą- słowo główny nośnik emocji
3.Głosy traktowane równorzędnie
3.Biegunowość głosów skrajnych
4.Melodia diakoniczna, mała rozpiętość
4.Chromatyka, większa rozpiętość
5.Kontrapunkt modalny
5.Kontrapunkt tonalny
6.Harmonika interwałowa
6.Harmonika akordowa
7.Akordy są przypadkiem
7. Akordy wyodrębnione
8.Modalność
8.Tonalność funkcyjna
9.Brak świadomośći różnicy między głosem a instrumentem
9.Zróżnicowany styl wokalny i instrumentalny
10.Występują skrajności rytmiczne, przeplatają się, nie jest to zaskakujące
Klucz- znak wyznaczający nazwę nuty leżącej na linii o którą jest oparty klucz. Wybór liter nie jest przypadkowy, w tonacjach kościelnych były to dźwięki pod którymi leżały półtony (C, F, G-jako transpozycja o kwinte od C) nazwy pochodzą z Grecji
Grupa kluczy C: sopranowy(1linia), mezzosopranowy(2 linia), altowy(3linia), tenorowy(4linia)
Grupa kluczy F(najstarsze) barytonowy(3 linia) basowy(4 linia), subbasowy(5 linia)
Grupa kluczy G- skrzypcowy(wiolonowy), dyszkantowy(francuski) na 1 linii
Nazwy głosów w zespołach wokalnych:
-discantus- nazwa głosu górnego dodawanego do głosu głównego(tenora), partie długo improwizowano o np.oktawe, kwinte w stosunku do tenora
-contrappunto alamente- kontrapunkt wymyślony na poczekaniu, punkty orientacyjne- sylaby i tekst prowadzone przez tenor; discantus notowany w kluczu sopranowym albo mezzosopranowym
-soprano/sapremus- głos najwyższy, najczęściej w kluczu sopranowym
-cantus=sopran, discantus
-dessus(fr.)- głos górny sopran
-treble (ang.)- głos górny
-supremus.superius(fr.) muzyka de chant, sopran
-carmen- sopran
-haute contre- kontratenor, nie wystrzęga się dźwięków tenorowych
-alt- głos wysoki inna nazwa kontratenor(przeciw tenorowi)
- Basse-dessus(fr.) mezzosopran
-alto naturale- falset
-tenorino- mały tenor, też śpiew falsetowy
-tenor- ciąg, nie przerwanie, myśl główna
-taille(fr.) tenor
-baryton- Basse faille(fr.)- stosowano nazwe do instr.średnicowych, notowano w kluczu tenorowym
-concordat(zgodny)- baryton, coś pośredniego
Margolcia