HUBERT KOZIEŁ
VRIL
PUŁKOWNIK DOWBOR
Polskie kresy południowo-wschodnie, 25 IX 1939
Major Franciszek Dowbor miał powód, by wpaść w depresję. Znajdował się w kolumnie jeńców pędzonej ulicami jakiegoś zapuszczonego miasteczka zamieszkałego niemal w całości przez nieprzychylnie usposobione do polskich oficerów mniejszości narodowe. Ręce miał związane z tyłu, szorstki sznur boleśnie ranił mu przeguby a każdy jego ruch obserwowali funkcjonariusze służb konwojowych NKWD. Z trudem zachowywał spokój słysząc chamskie docinki i aroganckie zachowania czekistów o zakazanych mordach. Co jakiś czas dochodziły do jego uszu drwiące okrzyki ze strony gromadzącej się przy drodze miejscowej hołoty noszącej czerwone opaski. Szlak którym podążał był w przenośni i dosłownie błotnistym ściekiem.
„Klęska, klęska, cholerna klęska!” Poczucie totalnej beznadziei z każdą chwilą miażdżyło jego wolę. Więc tak się zaczyna komunizm? Żałował, że nie „strzelił sobie w łeb”, gdy była jeszcze ku temu okazja. Po chwili jednak przezwyciężył samobójcze myśli uświadamiając sobie, że tam, gdzie się wybiera, o śmierć będzie bardzo łatwo. Wrócił do przemyśleń na temat klęski. Zastanawiał się jak to możliwe, że jeszcze kilka tygodni temu Polska była dynamicznie rozwijającym się krajem z obiecującymi perspektywami. Przez chwilę starał się pocieszyć dopuszczając do świadomości następujący fakt: mało które państwo wytrzymałby jednoczesne natarcie Niemiec i Związku Radzieckiego praktycznie ze wszystkich kierunków geograficznych. Nawet najgenialniejszy dowódca nic by nie poradził w takiej sytuacji. Niepokojące myśli jednak wracały. Klęska jest zawsze tym dotkliwsza, im silniejsze przekonanie, że skradziono nam zwycięstwo. Czasem w ogniu walk przeciwko Niemcom miał wrażenie, że on i jego rodacy zwyciężają. Widział spalone hitlerowskie czołgi i zestrzelone stukasy, widział żołnierzy Wehrmachtu uciekających przed jego oddziałem kawalerii, widział tyle rzeczy... Pytanie tylko jak to się stało, że przebył w ciągu trzech tygodni drogę z nad granicy pruskiej aż pod Lwów... „Czy warto było wchodzić w tę wojnę... Głupie pytanie... Przecież nie mieliśmy innego wyboru”. Starał się przeniknąć sens ostatnich wydarzeń. „A dlaczego Zachód mimo obietnic nam nie pomógł?” W jego umyśle zawitała niepokojąca myśl: „Czy wobec tego ta wojna była ustawiona?”
Trzask! Rozmyślania przerwało mu uderzenie grudy ziemi o skroń.
- Zdjąć te koguty z głowy! - krzyknął na niego jakiś czerwony milicjant.
Dowbor zauważył, że jego oficerska rogatywka potoczyła się po błocie. Spojrzał na czerwonego milicjanta. Komunistyczny bojówkarz wyglądał jak wyciągnięty z rynsztoka pijaczek. Dowbor dokładnie się mu przypatrzył i obiecał sobie, że przy najbliższej okazji poderżnie mu gardło od ucha do ucha.
Nagle enkawudziści zatrzymali konwój. Oddzielili zwykłych żołnierzy od oficerów. Miał złe przeczucia. Wrzucili go wraz z kilkoma innymi przedstawicielami wyższych szarż do jakiejś ciasnej i obskurnej ziemianki pachnącej stęchlizną. Po paru minutach przebywania w tym „pomieszczeniu” usłyszał z zewnątrz serię z karabinów maszynowych. Potem po kolei wyciągano oficerów. Żaden z nich nie wracał. Franek Dowbor był ostatni w kolejce. Z niepokojem odliczał kolejne minuty. Próbował się modlić. Roztrzęsione nerwy nie pozwalały mu na to jednak.
W końcu przyszli. Dwóch rosłych enkawudzistów chwyciło go za ramiona i gwałtownie szarpiąc zaciągnęło na podwórze jakiejś nędznej chłopskiej zagrody. Przed nim rozciągał się makabryczny widok. Aż pociemniało mu w oczach. Serce omal nie wyskoczyło z piersi. Widział leżące w błocie ciała kilkunastu polskich żołnierzy. Na ich twarzach malowało się przerażenie. Obok stał sowiecki wóz pancerny z lufą kaemu skierowaną w miejsce egzekucji. Enakwudzistów było ze trzydziestu. Aroganccy, roześmiani i spokojnie palący papierosy. Ta rzeźnia nie była dla nich pierwszyzną.
Następnie zauważył zmasakrowane ciała oficerów. Kilka z nich było pozbawionych głów. Błoto mieszało się z krwią. Nad wszystkim unosił się okropny zapach śmierci i zgnilizny. Poczuł wzbierający gniew. Wyparł on dominujący przed chwilą w jego sercu strach. Nie myślał już o tym, co może go za chwilę spotkać. Gdyby mógł, rozszarpałby Sowietów gołymi rękami a później zabrałby się za ich rodziny.
Wydał z siebie zwierzęcy okrzyk. Zaczął gwałtownie wyrywać się konwojentom. W odpowiedzi zadano mu silny cios kolbą w plecy. Upadł na kolana. Enkawudziści zawlekli go przez błoto i kałużę posoki pod zakrwawiony pieniek nie szczędząc mu przy tym kopniaków. Spojrzał w górę. Widział ubranego w skórzaną kurtkę czekistę z ociekającą krwią szablą w dłoni. Wyrywał im się coraz bardziej. Byli silniejsi. Zdołali przygnieść jego głowę do pieńka. Czekista podniósł szablę. Kap! Kropla krwi z ostrza spadła polskimi oficerowi na czoło. Jeszcze przed kilkoma chwilami pływała w żyłach jednego z jego kolegów. Dowbor ciężko dyszał. Tracił oddech i ludzkie uczucia.
- Ty sukinsynu!!! Nie zrobisz tego!!! - krzyknął, po czym poczuł, że traci panowanie nad swymi zmysłami. Czuł, że jest czystą nienawiścią, czystym gniewem, jakąś każącą boską siłą.
Nagle obezwładniający go enkawudziści odskoczyli, jakby złapał ich prąd. Bolszewicki kat wypuścił szablę z rąk z przerażeniem patrząc na swą niedoszłą ofiarę. Wokół przeznaczonego na egzekucję polskiego jeńca wytworzyła się jakaś dziwna złota poświata. Fala gorąca przetoczyła się przez powietrze. Czuć było wibracje. Metalowe przedmioty zaczęły iskrzyć. Snop jaskrawobiałego światła wystrzelił z miejsca, gdzie się znajdował Franciszek Dowbor, wysoko w niebo. Potężna siła przewróciła sowieckich żołdaków, rzucając niektórymi o pobliskie budynki. Bolszewik, który jeszcze niedawno chciał obciąć Dowborowi głowę poczuł ogromny ból przeszywający jego ciało. Nagle eksplodowały mu narządy wewnętrzne. Ciemnoczerwona posoka buchnęła z brzucha przesączając się przez palce, którymi trzymał się za podbrzusze.
Wkrótce ten efekt poczuło kilku innych enkawudzistów. Ich krew tryskała obficie. Tajemnicza siła łamała im ręce. Niektórzy próbowali strzelać do polskiego jeńca, jednakże karabiny odmawiały im posłuszeństwa zacinając się lub wypalając przedwcześnie. Nawet jeżeli zdołali wystrzelić, to kule miały jakąś dziwną trajektorię i godziły wyłącznie w bolszewików. Dowódca wozu pancernego próbował oddać serię z kaemu, jednakże wybuchł mu on prosto w twarz. Amunicja i paliwo w samochodzie pancernym eksplodowały, a leżące w pobliżu widły, siekiery i motyki, jak również sztachety wyrywane przez tajemniczą moc z płotu, zaczęły latać w powietrzu masakrując i tak już nieźle pokiereszowanych enkawudzistów.
Kiedy wszyscy oprawcy już byli martwi, snop światła zgasł, wszystkie przedmioty opadły z powrotem na ziemię a prawa fizyki wróciły do normy. Dowbor obudził się z dziwnego transu. Rozejrzał się z przerażeniem, jak i z satysfakcją, po pobojowisku. Zauważył, że jego rąk już nie krępują więzy. Podniósł z błota zakrwawioną szablę.
„Polska, oficerska...” - zauważył z satysfakcją. Na klindze było wygrawerowane: „Najświętsza Panienko broń mnie ode złego!”. Dostrzegł, że w przydrożnym rowie kryje się jakaś postać. To był ten czerwony milicjant., który rzucił wcześniej w niego grudą błota. Major Dowbor podszedł do niego wolnym, spokojnym krokiem...
***
Dr Eberhard Weber drżącymi z podniecenia palcami wykręcił numer telefonu. Poczekał chwilę na połączenie.
- Hallo, tu Otto! - usłyszał w słuchawce.
- 100 000 Rahnów, rejon Lemberga, południowo-wschodnia Polska...
- To niemożliwe! To fizycznie niemożliwe! - wykrzyknął jego rozmówca, po czym rzucił słuchawką.
Większość mieszkańców wioski uznała, że Franciszek Dowbor to „święty mąż”, który przyszedł ich ukarać za grzech bolszewizmu. Inni uważali, że to demon - polski demon. Ci z kolei, którzy uznawali religię za opium dla mas, nie potrafili wytłumaczyć całej sytuacji, jednakże rozumieli, że lepiej się mu nie narażać.
Dowbor wiedział tyle samo co oni o tajemniczej sile, która niedawno mu się objawiła w całej krasie. Nurtowała go ta zagadka, jednakże nie mógł znaleźć żadnego racjonalnego jej wytłumaczenia. Miał zresztą kilka innych problemów do rozwiązania. Siedział na ławie przed jedną z miejscowych chałup i zagryzał dobrą wiejską kiełbasę. Miał już na sobie cywilne ubranie. Niedaleko od niego leżały zwłoki pechowego milicjanta z gardłem poderżniętym od ucha do ucha. Mieszkańcy feralnej wioski spełniali teraz każdy jego rozkaz. Kazał im pogrzebać zmarłych niezależnie od tego, jaki mundur przyszło im nosić. Poinformował wszystkich, że wyrusza w dalszą drogę, ale wróci jeżeli zabiją jakiegokolwiek obywatela Rzeczpospolitej - chyba, że kolaboranta. Teraz nie będzie nikogo karał. Sowiecka okupacja i tak okaże się dla mieszkańców tej wioski karą najcięższą.
Połknął ostatni kawałek kiełbasy. Spojrzał na utłuszczone palce. „Przydałoby się więcej chleba” - pomyślał. „Jakiż paradoks. Omal mi dzisiaj głowy nie ucięli a ja się martwię brudnymi palcami.” Zaczął się zastanawiać gdzie się udać. „Na Węgry czy też do Warszawy? Byle najdalej od bolszewików!”
Warszawa, ul. Sandomierska 18, koniec października 1939
Konspiracyjny lokal był typowym mieszkaniem warszawskiego, sanacyjnego inteligenta. Pięknie wymodelowane meble z dobrej jakości ciemnobrązowego drewna, wiszące na ścianach ryciny Grottgera i uginające się pod ciężarem książek półki sekretarzyka. Dowbor z zaciekawieniem przyglądał się kolekcji dzieł Ferdynanda Goetla, gdy do pokoju wszedł pewnym krokiem inżynier Witkowski. Uśmiechając się przywitał swojego gościa:
- Miło cię znowu widzieć Franek.
- To samo mogę również powiedzieć o tobie Stefan - odparł major Dowbor - Co teraz robisz międzynarodowy wichrzycielu?
- Nie jestem międzynarodowym wichrzycielem tylko szalonym naukowcem, który próbuje wymyślić darmową energię - na ustach Witkowskiego pojawił się wiele mówiący uśmieszek. Wskazał gestem znajomemu, by usiadł na stylowym krześle. Gdy Dowbor już się usadził stwierdził złośliwie:
- Ostatnim razem jedno z twoich urządzeń omal nie eksplodowało Mościckiemu w twarz.
- Dlatego zaprezentuje je Hitlerowi - Witkowski wyraźnie nie tracił humoru.
- A skąd wytrzasnąłeś taką głupią nazwę jak „Muszkieterowie”? - spytał zmieniając temat Franek.
- We wrześniu daliśmy się nieźle we znaki Szwabom i Bolszewikom. Rozwalaliśmy mosty za linią frontu, niszczyliśmy pojedyncze czołgi, zabijaliśmy oficerów. Mieliśmy na wyposażeniu karabiny przeciwpancerne Ur - a mają one niezłe lufy. Więc pod Kockiem Kleeberg przypatrzył się nam targającym te giwery i wymyślił przezwisko „Muszkieterowie”. Przyjęło się.
- Fajnie. Teraz też coś wysadzacie?
- Nie, ale budujemy siatkę. Mamy ludzi od Gibraltaru po Ural - słowa te wyglądały na przechwałki, lecz Witkowski, człowiek nie skory do przesady, wypowiedział je z zadziwiająco naturalną lekkością.
- Czy to jest jakoś powiązane z nowym rządem w Paryżu? - zainteresował się Dowbor.
- Nie do końca. Formalnie im podlegamy, ale nie chcę by ci dyletanci się do nas mieszali. Nawiążemy niedługo kontakt ze Śmigłym-Rydzem, a Sikorski chciałby widzieć Rydza martwego...
- Nie tylko Rydza. Chciałby widzieć martwą naszą niezależność.
- Co masz na myśli? - inżynier wyczuł, że Franek posiada na ten temat informacje z pierwszej ręki.
- To zły premier. Znaleźliśmy dokumenty na to, że jest francuskim agentem. Jednakże z przyczyn politycznych zabroniono nam robić mu proces tuż przed wybuchem wojny.
- Sikorski i jego ludzie robią wiele złych rzeczy. Dorwali się do władzy tylko dzięki katastrofie państwa i zdradzie. Tępią ostro wszelkich piłsudczyków, trzymają się Francji i łypią okiem na Związek Sowiecki. Gdybyś dostał się do Francji wsadziliby cię do obozu... - twarz Witkowskiego przybrała wyraz zamyślenia. Po chwili wyszedł z transu i z uśmiechem na ustach spytał: - A tak właściwie, to co ty do cholery robiłeś w kawalerii?! Przecież jesteś z kontrwywiadu?!
- Wiem, wiem. Miałem misję na północy kraju. Zastał mnie 1 IX i musiałem się ewakuować. A że ewakuowałem się razem z brygadą Andersa... I po drodze wciągnąłem się i załatwiałem tych durnych Szwabów.
- Teraz będziesz robił coś o wiele bardziej konstruktywnego... Pojedziesz do Berlina. Damy ci papiery na nazwisko Danyło Diomko.
- Będę Ukraińcem?
- Jeżeli Niemcy będą chciały ruszyć przeciwko Sowietom, uaktywnią Ukraińców. Wkręcisz się w ich środowisko. Pomoże ci paru naszych agentów. Nie będziesz miał problemu - znasz ich środowisko jak własną kieszeń. Mówisz nawet z ruskim akcentem. No chyba, że klniesz, wtedy brzmisz jak prawdziwy warszawiak...
Dowbor uśmiechnął się na wspomnienie swego akcentu. Pierwsze 18 lat życia spędził na Syberii, wiele kolejnych na polskich kresach. Dopiero na początku lat 30. wyuczył się i opanował melodię oraz akcent literackiej, warszawskiej polszczyzny. Robiąc minę żoliborskiego, postępowego inteligenta zagaił:
- Widzę, że chcesz na tej wojnie nieźle zamieszać... - instynktownie wyczuł, że jego rozmówca ma stłumione piromańskie ciągotki.
- Na tamtą się nie załapałem - odpowiedział mu z wiele mówiącym uśmieszkiem na ustach inżynier Witkowski.
Major Asurbanipal Lang siedząc na fotelu w jednym z pomieszczeń administracyjnych siedziby wywiadu oczekiwał na audiencję o wiceszefa Abwehry pułkownika Ostera. Zabijał nudę czytając dossier jednego z polskich oficerów, z którym związana była jego nieudana misja.
„Franciszek Dowbor. Urodzony w Chabarowsku w roku 1902 - dokładna data niepewna. W rodzinie kolejarzy polskiego pochodzenia. Cała rodzina ginie w trakcie rewolucji bolszewickiej. Franciszkowi Dowborowi udaje się przedostać do Polski wraz resztkami białogwardyjskiej polskiej dywizji. W Wojsku Polskim od 1920 roku - dwukrotnie odznaczony, wyróżnia się skutecznością w zwalczaniu bolszewików. W roku 1921 postawiony przed sądem wojskowym za znęcanie się nad jeńcami z Armii Czerwonej.”
„Nie dziwie mu się...” - pomyślał Lang, po czym kontynuował lekturę.
„Zrehabilitował się ofiarną służbą w Korpusie Obrony Pogranicza na Podolu. Następnie od 1925 r. w kontrwywiadzie wojskowym - z sukcesem zwalcza komunistów i ukraińskich nacjonalistów.”
Lang przerwał przeglądanie dokumentów. Spojrzał na zegarek. Następnie na wiszący na ścianie tego skromnie wyposażonego pomieszczenia propagandowy plakat sławiący Wehrmacht. Później na żelazne biurko sekretarki i toporną maszynę do pisania na nim stojącą. Następnie przeniósł wzrok na samą sekretarkę. Blondynkę o średnio ciekawych (nawet jak na Niemcy) rysach twarzy ubraną w białą bluzkę podkreślającą krągłości biustu. Zauważył, że panienka dumnie nosi na piersi małą, czerwono-biało-czarną odznakę NSDAP. Zadzwonił telefon. Sekretarka podniosła słuchawkę. Wymieniła parę zdawkowych westchnień z rozmówcą i zwróciła się do Langa:
- Jest pan oczekiwany przez pułkownika Ostera
- Wchodzę w paszczę lwa - zażartował sobie major Abwehry.
Przez obite tłumiącą dźwięk, czarną okładziną drzwi wkroczył do przestronnego i stylowo urządzonego gabinetu zwierzchnika. Pułkownik Oster przywitał się z nim - bynajmniej nie po nazistowsku, następnie kazał mu usiąść i podziękował za zasługi oddane Rzeszy na wojnie z Polską:
- Opatrzność była dla nas łaskawa zsyłając tak zdolnych oficerów jak pan.
Lang uśmiechnął się po czym nie owijając w bawełnę odrzekł:
- Mimo to uważam swoją misję za klęskę. Nie udało mi się przechwycić „Druida”.
- Oj, czemu pan przywiązuję aż tak wielką wagę do tego utopijnego projektu! Himmler trwoni na to pieniądze i czas - z miernym rezultatem. Te całe gadanie o sile Vril, wewnętrznej ziemi i innych bzdetach...
Lang spojrzał na niego pełnym wyrzutu oraz pobłażania wzrokiem i odparł:
- Muszę zaprotestować! Pasteura wyśmiewano bo mówił, że istnieją jakieś „bakterie”! Istnienie Vrila udowodnione zostało naukowo i historycznie! Dostarczono mi ostatnio film z ćwiczeń Vrilkomando-SS. Tam są rzeczy, których fizyka nie może wytłumaczyć!
- Czemu chce pan dorwać tego Polaka? - opór podwładnego zaintrygował Ostera.
- Jego potencjał przewyższa wszystko co znamy... Z naszych danych wynika, że dokonał masakry na sowieckich żołnierzach - tam właśnie zaobserwowano aberrację wielkości 100 000 Rahnów. Warto by zbadać to zjawisko. Nie możemy być w tyle za SS! - Asurbanipal w celu przeforsowania swojego stanowiska wykorzystał starą jak świat psychologiczną sztuczkę. Argument o możliwości pokonania Abwehry przez SS na jakimkolwiek gruncie podziałał na Ostera, jednakże chciał się on jeszcze upewnić:
- Czemu wam tak zależy na grzebaniu w starych legendach?
- Te legendy dają się przetworzyć na całkiem realną technologię wojskową. Dowiodły już tego projekty „Chronos” i „Laternentrager”. Ta wojna dla Rzeszy będzie o wiele trudniejsza niż poprzednia. Nie jesteśmy do niej dostatecznie przygotowani. W Polsce omal nam nie zabrakło paliwa i bomb. Panzery I i II są bezużyteczne. Ich pancerz można kroić jak masło a siła ognia jest beznadziejna - a to większość naszych czołgów. Wojna z Anglią długo potrwa, bo Stany Zjednoczone tylko czekają na okazję by się do niej włączyć. Poprzez zniszczenie Polski stworzyliśmy sobie długą granicę z ZSRR - widziałem Sowietów, oni prędzej czy później na nas uderzą. Jeżeli Rzesza nie będzie stosować niekonwencjonalnych środków - zostaniemy pokonani przez koalicję Sowietów i kapitalistów.
Asurbanipal Lang nie uważał tego spotkania za pełen sukces. Środki, które zdołał wyżebrać były mizerne. Ważne wszak, że jego sekcji dano jakąś autonomię... Przechadzał się tak po Wilhelmstrasse bijąc się myślami, gdy usłyszał dźwięk samochodowego klaksonu. Spojrzał w stronę jezdni i zobaczył lśniącego w słońcu Opla Kapitaen z chorągiewkami ze swastyką i runami SS na masce. Tak luksusową maszyną mógł podróżować jedynie znaczący dygnitarz. Auto zatrzymało się przy krawężniku. W tylnych drzwiach powoli opuszczała się przyciemniana szyba. Asurbanipal dostrzegł pasażera - był nim jego brat Nabuchodonozor Lang, generał SS.
- Podwieźć cię!? - zapytał go uchylając drzwi luksusowego Opla.
- Nie musisz.
- Gdybyś poszedł po rozum do głowy wstąpiłbyś do SS i sam jeździłbyś takim autkiem.
Asurbanipal zobaczył w oczach brata cwaniacki błysk typowy dla wielu nuworyszy z narodowosocjalistycznej elity. Złośliwie odparł:
- SS jest dla mnie zbyt pedalskie.
- Żałuj więc, że nie byłeś w SA - zaśmiali się obaj z tego dowcipu. Nabuchudonozor przeszedł do sedna sprawy:
- Mam dla ciebie propozycję. Dzisiaj spotkałem się z senatorem Hiramem Darskunem. Mówię ci, to niesamowicie łebski facet - dziwne jak na Amerykanina. Jego syn Gideon może kiedyś zostanie prezydentem...
- Do rzeczy bracie...
- Wsiadaj to ci opowiem. Chcę rozwiązać twoje problemy. Znalazłem właśnie nieograniczony dostęp do wielkiej kasy...
Major Abwehry rozejrzał się ostrożnie, po czym wsiadł do Opla. Przyciemniana szyba zasunęła się z powrotem.
Berlin, X 1940
Frank Dowbor pod osłoną wieczornych ciemności spowijających stolicę Rzeszy przyjmował w małym zapuszczonym mieszkanku, będącym lokalem kontaktowym, oficera ze sztabu generalnego. Oficer ten komunizował i myślał że Danyło Diomko, czyli Franciszek Dowbor, to agent NKWD. Siedział w starym w fotelu stojącym pod ścianą pokrytą na wpół zdartą tapetą i przy słabym świetle lampy stołowej, spowiadał się polskiemu agentowi ze wszystkiego co miał okazję usłyszeć:
- Mówi się, że rezultaty rozmów z Sowietami są niezadowalające. Oficerowie sztabu generalnego poważnie zaniepokojeni są wojną z Finlandią i zajęciem Besarabii. Zagrożeniem pól naftowych w Ploesti motywują wkroczenie do Rumunii. Mówi się, że będziemy musieli przygotować plan ataku przeciwko Krajowi Rad. Nie chcę tego... Tyle nas przecież łączy...
Nagle rozległo się donośne pukanie do drzwi.
- Otwierać! Wiemy, że tam jesteście! - ktoś wrzeszczał na korytarzu.
- Mein Gott! Już nas mają!!! - przerażony niemiecki oficer zerwał się z fotela.
- Siedź tam komuszy skurwysynu!!! - krzyknął po polsku Dowbor i odepchnął swe osobowe źródło informacji z powrotem na miejsce. Odsunął szufladę biurka. Wyjął z niej z niej Lugera i będący na uzbrojeniu Wehrmachtu granat trzonkowy wz 24.
- Oni mnie zabiją!!! - podbiegł do niego komunizujący oficer.
Trzask! Dowbor zdzielił go pistoletem po twarzy. Niemiec zatoczył się dotykając palcami krwawiącej rany i upadł na dywan.
- Na to właśnie zasługujesz czerwony sukinsynu! - rzucił mu na odchodnym polski oficer.
Zaczaił się na wroga przy wejściu do przedpokoju.
Bang! Brzdęk! Napastnicy zdołali sforsować zamki. Do pomieszczenia wkroczył dostojnym krokiem wysoki drab w czarnym mundurze SS oznajmiając przy tym:
- Herr Dowbor, proszę się nie obawiać! Nie jesteśmy z Gestapo!
„Jacy ci Niemcy niekonsekwentni. Najpierw rozwala drzwi, później mówi, żebym się nie obawiał”- ironicznie zauważył Dowbor.
Stuk! Rzucony przez Franka granat upadał na dywan w przedpokoju. Polski agent odskoczył w stronę okna. W oczach wysokiego esesmana pojawiło się przerażenie. W kilka sekund złapał jednego ze swoich kolegów i zasłonił się nim. Bum! Potężna siła omal nie rozsadziła mu bębenków w uszach i rzuciła nim w stronę korytarza. Powietrze przepełnił biały, gryzący w płuca pył. Oficer SS powoli podnosił się z podłogi. Palce oblepiała mu krwista maź. To były szczątki jego towarzysza.
Podczas gdy wysoki esesman dochodził do siebie, Dowbor wyskoczył przez okno z drugiego piętra na płócienne zadaszenie straganu. Spadając na ulicę trochę się obił.
- Halt! - krzyczał z okna jeden z esesmanów oddając przy tym niecelne strzały. Dowbor niewiele myśląc, co sił w nogach (obolałych po uderzeniu o berliński bruk) pognał ulicą. Nagle zaczął go gonić samochód - nie miał szans z autem jadącym na pełnym gazie. Potknął się i upadł. Widział szybko zbliżające się światła Mercedesa. Poczuł przypływ tej samej siły, która dała mu sobie znać tamtego pamiętnego dnia na Kresach... Powietrze przeszył podmuch eksplozji. Mercedes płonął i miał wyraźnie wgniecioną maskę. Dowbor leżał nieprzytomny wewnątrz krateru znajdującego się pośrodku jezdni.
Obudził się czując ból głowy. Miał jednakże wrażenie, że leży na poduszce... Po chwili uznał, że to nie była poduszka. Otworzył oczy. Zobaczył w mroku jakiś dziwny kształt nad sobą. Gdy uzyskał ostrość widzenia, odkrył, że to bardzo ładna kobieta. W jego typie. Ruda, z miłymi rysami twarzy, eleganckim biustem, gustownie ubrana. Uśmiechała się do niego. W jej oczach widział coś trudnego do opisania - jak później wielokrotnie zauważy, był w nich jakiś dziwny ogień przechodzący od ciepłego płomyka po elektryczne iskry. Nie to się spodziewał zobaczyć. Zdezorientowany odezwał się:
- Jesteś aniołem? - powiedział to po polsku, dziewczyna zareagowała na jego słowa, ale sądząc po jej minie nie zrozumiała o co mu chodzi. „Anioły znają polski. Nie jestem więc w Niebie” - ironiczna myśl odezwała się w głowie Dowbora. Odezwał się więc po niemiecku: - Spytałem się, czy jesteś aniołem.
Uśmiechnęła się do niego, po czym odpowiedziała:
- Niestety nie, ale bardzo się staram. Nieźle cię pokiereszowali - powiedziała to z wyraźnie nie niemieckim akcentem.
Rozejrzał się wokół siebie. Był w lochu! Najprawdziwszym lochu! Cela była dosyć przestronna. Jej mury zbudowane były z kamienia wskazującego na „stare budownictwo”. Nie miała okien. Jedynym wyjściem były okute stalą drzwi z wizjerem i małym otworem, przez który strażnik mógł podawać jedzenie. W kącie, obok pobrudzonej rdzawymi zaciekami umywalki stał porcelanowy klozet. Ściany pomieszczenia ozdobione były jakimiś dziwnymi symbolami - jakby namalowanymi krwią.
- Jesteśmy w więzieniu?! - zapytał nowo poznaną towarzyszkę.
- W więzieniu zrobionym tylko dla nas...
- Od kiedy to więzienia są koedukacyjne?
- Wiem tyle co ty... - odparła mu tajemnicza kobieta. Jej akcent nie dawał mu spokoju. - Nie jesteś Niemką. Mówisz jak Fryzyjka albo Holenderka...
- Jestem Afrykanerką.
- Możemy przejść na angielski? Niemieckiego nie lubię ze względów ideologicznych - zaproponował.
- Of course - odrzekła mu Afrykanerka - Ty też nie jesteś Niemcem. Mówiłeś chyba coś po rosyjsku...
- Po polsku. Jestem Polakiem. Oficerem zbiegłym z Oflagu.
- A ja jestem Rika Arenstaed. Prosta dziewczyna wmieszana w wielką politykę...
- Przepraszam że się nie przedstawiłem. Mam na imię Franciszek...
- Frantisek?- wymówiła ze śmiesznym akcentem jego imię.
- Frank. Tak chyba będzie po waszemu... - skorygował ją.
- Bardzo mi miło - odpowiedziała znacząco się uśmiechając.
Jeśli spotykasz miłą osobę obcej płci w nieprzyjaznym ci otoczeniu, w niedoli, to istnieje duże prawdopodobieństwo tego, że do niej coś poczujesz. Frank i Rika rozmawiali ze sobą godzinami, żartowali, droczyli się i dodawali wzajemnie otuchy. Przez kilka dni siedzieli razem w jednej celi 24 godziny na dobę. Od czasu do czasu strażnik dostarczał im jakieś kiepsko przyrządzone, choć bynajmniej nie więzienne jedzenie. Nikt ich nie niepokoił, lecz niewykluczone, że zostali poddani bacznej obserwacji. Loch nie był ogrzewany, przychodziły pierwsze przymrozki, w nocy w celi było zimno, musieli więc się do siebie przytulać we śnie. Ale do niczego więcej nie doszło...
...
zbrozlo1