ZAGINIONA KSIĘGA ENKI Zecharia Sitchin (e-book) Zecharia Sitchin Zaginiona księga Enki Wspomnienia i proroctwa pozaziemskiego boga. Wstęp Około 445 000 lat temu astronauci z innej planety przybyli na Ziemię w poszukiwaniu złota. Po zwodowaniu na jednym z ziemskich oceanów dobrnęli do brzegu i założyli Eridu, dom w dalekich stronach. Z czasem ta pierwsza osada stała się punktem wyjcia szeroko zakrojonej ekspansji w pełni dopracowanej misji Ziemia, majšcej centrum dowodzenia, port kosmiczny, eksploatujšcej bogactwa naturalne, a nawet dysponujšcej stacjš przesiadkowš na Marsie. Odczuwajšc brak siły roboczej, astronauci użyli metod inżynierii genetycznej, aby stworzyć prymitywnych robotników Homo sapiens. Katastrofalny potop, który przetoczył się przez Ziemię, sprawił, że trzeba było zaczynać wszystko od poczštku; astronauci stali się bogami, przekazujšcymi ludziom cywilizację i wpajajšcymi im kult bóstw. Potem, około czterech tysięcy lat temu wszystko, co osišgnięto, przepadło w katastrofie nuklearnej spowodowanej w trakcie wojen przez rywalizujšcych ze sobš przybyszy. To, co zdarzyło się na Ziemi, a szczególnie wydarzenia z historii ludzkoci zebrał Zecharia Sitchin w swej serii Kronik Ziemi, czerpišc z Biblii, tabliczek glinianych i odkryć archeologicznych. Ale co poprzedziło ziemskie wypadki, co wydarzyło się na Nibiru, macierzystej planecie astronau-tów, że postanowili przedsięwzišć podróże kosmiczne? Czy była to potrzeba zdobycia złota, czy zamysł stworzenia człowieka? Jakie uczucia, wštki rywalizacji, wierzenia, zasady moralne (lub ich brak) motywowały głównych aktorów tej kosmicznej i niebiańskiej epopei? Co powodowało narastajšce napięcie w stosunkach na Nibiru i na Ziemi, jakie zadrażnienia powstawały między starymi a młodymi, między tymi, którzy przybyli z Nibiru, a tymi, którzy urodzili się na Ziemi? I do jakiego stopnia to, co się działo, zdeterminowane było przeznaczeniem? Przeznaczeniem, którego wyroki, zapisane w rejestrze przeszłoci, stanowiš klucz do przyszłoci. Czy nie poczytalibymy tego za szczęliwy traf, gdyby jeden z głównych aktorów, naoczny wiadek, kto, kto potrafił rozróżniać między ciosami lepego losu a wyrokami przeznaczenia, zapisał dla potomnoci: jak, gdzie, kiedy i dlaczego wydarzyło się to wszystko gdyby utrwalił rzeczy pierwsze, a kto wie, czy nie ostatnie? Niektórzy to zrobili wród nich był też ich przywódca, który dowodził pierwszš grupš astronautów! Tak uczeni, jak teolodzy uznajš teraz, że biblijne opowieci o stworzeniu, o Adamie i Ewie, ogrodzie Eden, potopie, wieży Babel oparte sš na tekstach zapisanych tysišce lat temu w Mezopotamii, głównie przez Sumerów. Sumerowie z kolei wyranie twierdzili, że czerpali swš wiedzę o zdarzeniach z przeszłoci częstokroć z czasów sprzed poczštków cywilizacji, a nawet poprzedzajšcych powstanie człowieka z pism Anunnaki, tych, którzy z nieba zstšpili na Ziemię bogów starożytnoci. W rezultacie dokonywanych na przestrzeni półtora wieku odkryć archeologicznych w ruinach starożytnych cywilizacji, szczególnie na Bliskim Wschodzie, znaleziono ogromnš liczbę takich dawnych tekstów; znaleziska odsłoniły też zakres brakujšcych dzieł tak zwanych zaginionych ksišg które sš albo wymieniane w odnalezionych tekstach, albo skatalogowane w królewskich lub wištynnych bibliotekach, stšd wiadomo, że takie dzieła powstały. Czasem tajemnice bogów były częciowo ujawniane w eposach, jak Epos o Gilgameszu, który odsłania debatę bogów prowadzšcš do decyzji wygubienia ludzkoci w potopie, lub też tekst zatytułowany Atra Hasis, który przypomina bunt Anunnaki harujšcych w kopalniach złota, co doprowadziło do stworzenia prymitywnych robotników miertelników. Zdarzało się, że sami przywódcy astronautów byli autorami pism: niekiedy dyktowali tekst wybranemu skrybie, jak w przypadku Eposu Erra, w którym jeden z dwóch bogów odpowiedzialnych za spowodowanie katastrofy nuklearnej stara się przerzucić winę na swego przeciwnika; niekiedy za sami bogowie przyjmowali rolę skryby, jak w okolicznociach dotyczšcych Księgi sekretów Thota (egipskiego boga nauki), którš ów bóg ukrył w podziemnej komnacie. 6 Gdy Pan Bóg Jahwe, według Biblii, dał przykazania swemu wybranemu ludowi, najpierw wypisał je własnoręcznie na dwóch kamiennych tablicach, które wręczył Mojżeszowi na górze Synaj. Kiedy Mojżesz w reakcji na incydent ze złotym cielcem rzucił o ziemię i rozbił pierwszy zestaw tablic, trzeba było sporzšdzić zestaw zastępczy. Mojżesz zrobił to w czterdzieci dni i czterdzieci nocy podczas pobytu na górze Synaj, zapisujšc na obu stronach tablic słowa dyktowane przez Pana. Gdyby Księga sekretów Thota nie została odnotowana w historii zapisanej na papirusie z czasów egipskiego króla Chufu (Cheopsa), nikt nie wiedziałby o jej istnieniu. Gdyby nie biblijne opowieci o boskich tablicach w Księdze Wyjcia i Księdze Powtórzonego Pcawa, nigdy bymy nie usłyszeli o tych tablicach i ich zawartoci wszystko pozostałoby częciš zagadkowego kanonu ksišg zaginionych, których samo istnienie nie wyszłoby nigdy na wiatło dzienne. Nie mniej bolesny jest fakt, że znane sš przypadki pewnych tekstów, o których wiemy, że istniały, nie mamy jednak pojęcia o ich treci. Jest tak w przypadku Księgi wojen Jahwe i Księgi Jaszera (,Księgi Prawego), o których wyranie wspomina Biblia. Co najmniej w dwóch wypadkach można wnioskować o istnieniu starszych ksišg tekstów wczeniejszych, znanych biblijnemu narratorowi. Rozdział pišty Księgi Rodzaju zaczyna się od stwierdzenia: To jest księga toledoth Adama. Termin toledoth tłumaczony jest zwykle jako potomkowie, należałoby go jednak raczej przełożyć jako historia rodu czy zapis genealogii. Drugi przypadek mamy w rozdziale szóstym Księgi Rodzaju, gdzie opis zdarzeń dotyczšcych Noego i potopu zaczyna się od słów: Oto toledoth Noego. I rzeczywicie, niepełne wersje księgi, która stała się znana jako Żywot Adama i Ewy, przetrwały tysišclecia w języku armeńskim, słowiańskim, starosyryjskim i etiopskim, Księga Henocha za (jedna z tak zwanych ksišg apokryficznych, których nie włšczono do kanonu ksišg biblijnych) zawiera częci uważane przez uczonych za fragmenty znacznie wczeniejszej Księgi Noego. Często przytaczanym przykładem, dajšcym wyobrażenie o rozmiarze strat istniejšcych niegdy ksišżek, jest słynna Biblioteka Aleksandryjska w Egipcie. Założona po mierci Aleksandra Wielkiego (323 r. prz. Chr.) przez jednego z jego wodzów, Ptolemeusza, mieciła podobno więcej niż pół miliona tomów ksišżek zapisanych na rozmaitych materiałach (glinie, kamieniu, papirusie, pergaminie). Ta wielka biblioteka, w której zbierali się uczeni, aby studiować nagromadzonš tam wiedzę, została spalona i zniszczona podczas wojen toczonych od 48 roku prz. Chr. aż do czasu arabskiego podboju w 642 roku. Z tych skarbów wiedzy pozostało jedynie pięć pierwszych tomów Biblii hebrajskiej, przetłumaczonych na język grecki oraz fragmenty różnych dzieł, zachowane w pismach niektórych uczonych zwišzanych z bibliotekš. Jedynie stšd wiemy, że Ptolemeusz II zlecił około 270 r. prz. Chr. e-gipskiemu kapłanowi, którego Grecy zwali Manetonem, kompilację historii i prehistorii Egiptu. Maneton napisał, że Egiptem z poczštku rzšdzili tylko bogowie, potem półbogowie, w końcu za, około 3100 roku prz. Chr., nastały dynastie faraonów. Boskie rzšdy, twierdzi Maneton, zaczęły się dziesięć tysięcy lat przed potopem i były kontynuowane tysišce lat po potopie; póniejszy okres był wiadkiem bitew i wojen wród bogów. W azjatyckich posiadłociach Aleksandra, gdzie władza wpadła w ręce wodza Seleukosa i jego następców, podjęto podobny wysiłek, by uczonym greckim udostępnić zapisy o przeszłych zdarzeniach. Kapłan babilońskiego boga Marduka, Berossus, majšcy dostęp do księgozbiorów (z glinianymi tabliczkami), których jšdro stanowiła biblioteka wištynna Harranu (teraz w południowo-wschodniej Turcji), zapisał w trzech tomach historię bogów i ludzi; zaczęła się ona 432 000 lat przed potopem, kiedy bogowie przybyli z nieba na Ziemię. Wymieniajšc z imienia i okresu panowania pierwszych dziesięciu dowódców, Berossus relacjonował, że pierwszy z nich, w stroju upodabniajšcym do ryby, wyszedł na brzeg z morza. To włanie on ucywilizował ludzkoć, a jego imię, przełożone na grecki, brzmiało Oannes. Tworzšc dzieła pokrywajšce się ze sobš w wielu szczegółach, obaj kapłani przetłumaczyli relacje przybyłych na Ziemię niebiańskich bogów o powieci o czasach, gdy bogowie ci rzšdzili na Ziemi, i o katastrofalnym potopie. W zachowanych fragmentach z trzech tomów swojej pracy (znajdowanych w innych pismach z tamtego okresu) Berossus wyranie informuje o istnieniu ksišg pisanych przed wielkš powodziš kamiennych tablicach u krytych w bezpiecznym miejscu w pradawnym Sippar, które było jednym z pierwszych miast założonych przez starożytnych bogów. Choć Sippar, jak inne miasta bogów, zostało starte z powierzchni Ziemi przez potop, wzmianki o pismach sprzed wielkiej powodzi pojawiły się w rocznikach asyryjskiego króla Assurbanipala (668-633 r. prz. Chr.). Kiedy w połowie XIX w. archeolodzy znaleli starożytnš stolicę Asyrii, Niniwę -znanš podówczas jedynie ze Starego Testamentu odkryli w ruinach pałacu Assurbanipala bibliotekę zawierajšcš 25 000 zapisanych glinianych tabliczek. Wytrwały kolekcjoner dawnych tekstów, Assurbanipal przechwalał się w swych annałach: bóg uczonych w pimie udzielił mi daru znajomoci jego sztuki; zostałem wtajemniczony w sekrety pisania; mogę nawet czytać zawiłe tablice po szumeryjsku; rozumiem zagadkowe słowa rzebione w kamieniu w czasach przed potopem. Wiadomo obecnie, że szumeryjska (czyli sumeryjska) cywilizacja rozkwitła na terenie dzisiejszego Iraku prawie tysišc lat przed poczštkiem ery faraonów w Egipcie, po nich rozwinęła się póniejsza kultura doliny Indus...
wydra66