SPIS TREŚCI
· O tłustym ślimaku i fiknięciu koziołka, o sejmie bocianim i co było na nim
· Z bocianiego gniazda na podwórko jazda!
· Wszystkiego się dowiecie o szarej gęsi, wróblach i Bukiecie
· O grzybach na jednej nodze i żabie kolczastej srodze
· O głuchym koszu, Florku i dziurawym worku
· O mysiej norce, o kopaniu i Wawrzonka pilnowaniu
· Roboty tyle przez wstrętne badyle
· O kijach-samobijach
· O cukierkowej kitce i o tym, kto skakał na nitce
· Kicusiowe swawole i o tym, kto siedział w dole
· O białym mrozie, czerwonym kamieniu i o kapusty kiszeniu
· Straszna heca w beczce, co stała wedle pieca
· O śliskiej podłodze, o twarożku, o psiej budzie, ptasim jadle, o wszystkim po troszku
· O mysich psotach i jak zamiast myszy można złapać kota
· O Filipie, Fredziu Kicie i o tym, kto komu uratował życie
· O szmacianym Pawełku, o kukiełce i masełku
· O pajdce z pieprzem i o tym, co od chleba lepsze
· O szafliku, o rybach i o tym, kto na nie dybał
· Kajtek orze na traktorze
O TŁUSTYM ŚLIMAKU I FIKNIĘCIU KOZIOŁKA, O SEJMIE BOCIANIM I CO BYŁO NA NIM
Nazywam się Kajtuś. Mam długie, czerwone nogi, biały kubrak z czarnymi wyłogami, no i potężny, mocny, czerwony dziób.
Przed moim dziobem drży całe nasze podwórko i wszyscy nieproszeni goście, to jest kury, gęsi i psy od sąsiadów. Tylko z jednym Bukietem wolę się nie zadawać, bo to jest pies bez wychowania i nie umie się grzecznie obchodzić z takim bocianem jak ja.
Pewno was dziwi, dlaczego bocian gospodaruje na wiejskim podwórku zamiast łapać żaby na łące albo węże i jaszczurki w dalekim, ciepłym kraju!...
To jest bardzo żałosna historia!... Przyszedłem na świat w pięknym, rozłożystym gnieździe ze starej brony, na wysokiej topoli rosnącej w zagrodzie u Orczyków. Byłem największy i najsilniejszy z trojga rodzeństwa, a głodny zawsze jak wilk.
Ciągle wołałem: — Jeść!... Jeść!... Jeść!... Gdybym mógł, połknąłbym całą zagrodę razem z naszą topolą... Rodzice przynosili nam do gniazda kłaczek trawy i na ten obrusik wykładali z wola — pasikoniki, chrabąszcze, ślimaki, a nawet żaby i myszy — upolowane na łące. To była prawdziwa uczta. Ale mnie zawsze wszystkiego było mało.
— Jeść!... i jeść!... — wołałem bez ustanku.
Rosłem jak na drożdżach, byłem coraz mocniejszy. Zacząłem wyrywać kąski bratu i siostrze, za co rodzice klekotali na mnie z oburzeniem. Jednego rana przyniosła matka tłustego ślimaka. Brat pochwycił go dziobem, wygiął szyję i oczy przymknął, żeby połknąć smaczny kąsek.
Rzuciłem się na niego: — Oddawaj mi to zaraz, niedołęgo!... Wbiłem nogi w brzeg gniazda i szarpnąłem z całej siły. Brat słabszy był ode mnie, puścił zdobycz, a ja razem ze ślimakiem fiknąłem koziołka i stoczyłem się między gałęziami na murawę podwórka. Jak długo tam leżałem, nie wiem. Naraz usłyszałem nad sobą cienki głosik:
— Ojej! Bocianek wyleciał z gniazda!
W głowie mi się kręciło, byłem ogłuszony. Schwyciły mnie czyjeś ręce i ktoś powiedział:
— Nie ma chyba nic złamanego. Jeszcze dziób ma czarny, nogi szare i krótkie — młody, może się wyleczy! Dawajcie drabinę, trzeba go włożyć z powrotem do gniazda!
Po chwili siedziałem już w gnieździe, ale osowiały i smutny. Prawe skrzydło bolało mnie mocno i długo, musiało być nadpęknięte, bo potłukłem się porządnie. Przestałem już tak szybko rosnąć. Chociaż w sierpniu moje czarne nogi i dziób zaczęły czerwienieć jak u moich braci, to i tak z najsilniejszego byłem teraz najsłabszy w gnieździe.
Nadszedł dzień świętego Bartłomieja. Ważny dzień dla bocianów. O tym dniu od dawna ojciec nam wieczorami klekotał.
Na dalekiej zielonej łące zebrał się wielki sejm bociani. Pełno tam było klekotu, podskoków, wspólnych oblotów. Moi rówieśnicy, młode bociany, popisywały się sztuką latania. Ale mnie to nie wychodziło... Brakowało mi sił...
Wszyscy moi bracia odlecieli drugiego dnia o świcie, a ja zostałem sam. Cóż było robić!...
do góry
Z BOCIANIEGO GNIAZDA NA PODWÓRKO JAZDA!
Trwała piękna, ciepła pogoda. W powietrzu snuły się cienkie, srebrne pajęczyny.
Latałem jak dawniej na łąkę, a wieczorami wracałem do zagrody i osowiały, samotny siadywałem na naszej topoli, przy gnieździe.
Tak było przez kilka tygodni.
Aż nagle zawiały jakieś zimne, jak nigdy dotąd, przejmujące wiatry.
Kostniałem nocami na gnieździe tak, że rano nogi i skrzydła miałem zesztywniałe, a dziób tak mi drętwiał z zimna, że nawet zaklekotać nie mogłem. A do tego wszystkiego jeszcze i żaby z łąki gdzieś się pochowały!
Czary jakie czy co?!... Ani jednej znaleźć nie mogłem. Siedzę głodny i napuszony na dachu stodoły i patrzę, jak gospodyni i jej dzieci noszą jedzenie Bukietowi do miski, kurom do korytka, królikom do kafelków...
Patrzę i myślę sobie: „Cóż to ja mam być gorszy od tej całej podwórkowej zgrai?!... To oni mają się objadać po uszy, a ja mam na to z dachu patrzeć i ślinkę tylko łykać?!... A niedoczekanie!”
Co prawda, trochę mnie strach oblatywał przed tym sfrunięciem między ludzi. Parę razy już... już... unosiłem skrzydła, już się odbijałem od kalenicy [Kalenica — grzbiet, najwyższa krawędź dachu.] nogami i zawsze coś mnie wstrzymywało na dachu:
A to Bukiet głośno zaszczekał, a to gospodarz konia wyprowadził ze stajni, a to dzieci wypadły z sieni ze śmiechem...
Wreszcie, któregoś rana, wyniosła gospodyni kurom ziemniaki z osypką... Myślę sobie: „Niech się dzieje, co chce, kiszki mi marsza grają z głodu.”
Hul, kasztan do wody! — i frr... z dachu, jak z procy, prosto do korytka!...
Kurom dla pewności od razu przyłożyłem tęgo po ogonach, żeby się za bardzo nie panoszyły, ziemniaków się najadłem aż po gardło i — jazda z powrotem na dach!... Zrobiło mi się jakoś raźniej. Chociaż te ziemniaki — to nie przysmak dla bociana... Ale co zrobić, kiedy głód przyciśnie...
WSZYSTKIEGO SIĘ DOWIECIE O SZAREJ GĘSI, WRÓBLACH I BUKIECIE
Z początku na podwórku nie było żadnego ładu. Szara gęś rządziła się tam jak u siebie w domu, a wróble objadały wszystkich, gdzie się tylko dało:
Sypnie gospodyni kurom pośladu, już wróblisków pełno pod nogami. Co kura jedno ziarno, to one cztery!...
Podrzuci gospodarz Kasztanowi miarkę owsa, już mu wróble po kopytach podrygują, do pyska podlatują!
Zaniesie Weronka Krasuli pomyj z obierkami, już wróblaszki o mało kręćka nie dostaną! Poczęstuje Kacperek Bukieta kaszą z ziemniakami, to już mu wróble wyłapują z miski co najlepsze kąski.
Stanąłem sobie ładnie na jednej nodze na korycie przy studni, jedno oko przymknąłem, niby nigdy nic, i przyglądam się temu wszystkiemu, i złość we mnie wzbiera, że nie mogę wytrzymać...
Ta szara gęś człapie na tych swoich kłapciastych nogach i posykuje na wszystko. Wypuściła gospodyni na chwilę wieprzki, żeby w chlewku porządek zrobić. Gospodyni dużo tego roku wieprzków chowa! Pobiegły one do kurzego korytka, a szara gęś — szczyp! — wieprzka w ucho, a wieprzek w kwik! Jak ja to zobaczę, jak się nie puszczę:
Łup! gęś po ogonie! Cup! wieprzki po szczecinie! Łup-cup! kury po grzbietach! I dalej dopiero na wróble! Żaden nie dostał, jak się należało, bo pozmykały: te drapichrusty sprzed kurnika i te sprzed obórki. Chciałem przegnać te sprzed Bukietowej budy, ale Bukiet to kundel bez żadnego wychowania. Zamiast mi podziękować, to się najeżył, nasrożył i zawarczał:
— Warrra od mojej budy, przybłędo!...
We mnie się wszystko zagotowało.
— Kto przybłęda, kto?!... Kto przyszedł na świat na tutejszej topoli, ja czy ty, coo?! — wrzasnąłem.
Wtedy on zaczął szczekać, że psy na topoli nie przychodzą na świat, tylko takie pokraki jak ja.
A ja mu na to, że on sam jest przybłęda, bo kiedy był szczeniakiem, to go przynieśli ze świata w worku.
— Kto ci to powiedział, czerwony nochalu?!...
— Wszystkie wróble o tym ćwierkają na płocie!
Wtedy Bukiet aż ochrypł od szczekania na mnie, a ja sobie stanąłem na korycie przy studni na jednej nodze, przymknąłem jedno oko i udawałem, że nic nie słyszę i nie wiem, na kogo on szczeka, i to go jeszcze więcej złościło.
Aż Antek wyleciał z domu zobaczyć, na kogo Bukiet tak ujada, i powiedział:
— Bukiet, czyś ty oszalał, żeby szczekać tak na wiatr?...
Bukiet się zawstydził, zaczął merdać ogonem, a ja stałem dalej na korycie przy studni na jednej nodze, z niewinną miną, niby nigdy nic.
Z tym Bukietem to będzie trudna sprawa, bo tak, to sobie dam radę nawet z tą szarą gęsią!
O GRZYBACH NA JEDNEJ NODZE I ŻABIE KOLCZASTEJ SRODZE
U Orczyków coraz lepiej mi się powodziło. Wszyscy mores przede mną znali. Ziemniaków z kurzego korytka mogłem dziobać, ile dusza zapragnie, tylko żab było coraz mniej. Chciałem jedną grubą ropuchę wyciągnąć spod progu domu, bo ich się tam gnieździło aż cztery albo więcej, to dzieci wrzasku narobiły, że jestem „rozbójnik”, bo „ropuszki” są bardzo pożyteczne w ogrodzie.
Latałem na naszą łąkę, ale trudno było coś ułowić.
Wczoraj wzięły dzieci koszyki i gdzieś się wybierają, więc ja za nimi. Zawsze w polu łatwiej jaki porządny kąsek się trafi niż przy domu. A tu Bukiet na łańcuchu gwałt podnosi, że i on pójdzie.
Przykazał mu Kacperek, że ma grzecznie iść cały czas za nogą, nie gonić zajączków i nie straszyć ptaszków.
Zaszliśmy do lasu.
Żaden porządny bocian do lasu nigdy nie lata, ale ja inwalida, co mam począć? Zaczęły się dzieci kręcić po lesie i zbierać do koszyków różne niepotrzebne rzeczy, mówiły na to „grzyby”. Pełno tych grzybów wszędzie tu rosło i też, tak jak ja, lubiły stać na jednej nodze, ale żab ani ślimaków dzieci nie zbierały wcale. Dziwne ci ludzie mają zwyczaje!
Jak Kacperek znalazł brzydki, bury grzyb, to wołał: — Weronka, hop, hop! znalazłem borowika! — i fikał koziołki z radości.
A Weronka odkrzykiwała: — Ojej! co tu maślaków! — i zbierała takie sobie, żółtawe grzybki. A jak pod chojarem rósł wspaniały grzyb w kapeluszu jeszcze czerwieńszym od mojego dzioba i do tego w białe kropki, to mówili, że to muchomor, trujący grzyb, i zostawiali go spokojnie we mchu.
Ja zacząłem też myszkować po krzakach; nie szukałem naturalnie grzybów, tylko żabek, a tu słyszę, coś szeleści pod jałowcem w zeschłych liściach. Coś się tam dużego rusza. Myślę sobie: „Jakaś wielka, piękna żaba!...”
Zaczynam się chyłkiem podkradać... Już, już... chcę dziobem łupnąć, patrzę... a to kłębek samych kolców... Trąciłem to „coś” dziobem, poruszyło się...
Myślę sobie: „Wszystkie drzewa w tym lesie kolczaste, nie tak jak u nas na łące, widać i żaby kolcami tu porastają!...”
Już mam się zabierać, żeby tę żabę z tych kolców wyłuskać, a tu Bukiet hyc! zza krzaka!... Myślałem, że się na mnie rzuci, więc hopsa-sa-sa!... odskoczyłem jak oparzony, a on tymczasem do tego kolczastego kłębka jak nie zacznie doskakiwać a naszczekiwać, a nos sobie kłuć o te igły!
Wszyscy się zbiegli, zrobił się gwałt. Kacperek odciąga Bukieta za ogon. Weronka za obrożę...
— Przestań, Bukiet, przestań, to jeżuś!...
Odciągnęli Bukieta i mnie nie dali tknąć tego naszpilkowanego grubasa. Nie rozumiem, dlaczego tak się nim zaopiekowali. A miałem ochotę połknąć go na śniadanie.
Potem wróciliśmy do domu z pełnymi koszami. Weronka wołała z daleka:
— Mamo, ciociu, zobaczcie, cośmy grzybów przynieśli!
Gospodyni i ciocia Zosia wybiegły z domu.
Zaczęło się przebieranie, krajanie, nawlekanie na nitki tych grzybów. Sporo odrzucali, mówili, że „robaczywe”.
Potem grzyby schły porozwieszane na słońcu, a ja pilnowałem, żeby ich kury i szara gęś nie poobskubywały.
O GŁUCHYM KOSZU, FLORKU I DZIURAWYM WORKU
Dzisiaj od samego rana zrobił się w zagrodzie ruch.
Kacperek z Antkiem poprawiali przed drwalką takie dziwne kije podobne do pogrzebacza. Mówili, że to „motyki”. Kacperek przytrzymywał motykę na pieńku za trzonek, a Antek — stuk-puk! — wbijał gwoździe, żeby się im te błyszczące „głowy” nie chwiały. Gospodarz mówi, że ten nasz Antek to do wszystkiego „maj-ster-klepka”. A potem wyjechały ze strychu i z komory wszystkie kosze, koszyczki i worki, i płachty.
Siadł Antek na pieńku i przeplata kosze wikliną, cośmy po nią wczoraj na łąkę chodzili. Gdzie tylko trochę przetarte, tam zaraz — szast-prast! — zgrabnie witkę wiklinową przeplecie i dziurę załata.
Największy kosz miał tylko jedno ucho, i to naderwane; zawinął się Antek i nowe ucha mu dorabia.
Przewija wiklinę, dociąga, przeplata, przycina.
Kacperek podaje Antkowi wiklinowe witki, żeby prędzej szła robota, i pyta:
— Po co ty mu nowe „uszy” dorabiasz?...
— Żeby lepiej słyszał, jak się go do roboty zawoła, bo tak, to trochę przygłuchy — śmieje się Antek.
Babcia z Weroniką siadły na ławce przed domem i aż im się te igły migają. Gdzie tylko worek się przetarł albo ma ochotę się przetrzeć, tam dostaje zaraz piękną, mocną łatę.
— Do kopania wszystko musi być przygotowane jak się patrzy, żeby nie było jak z tym Piórkiem — mówi babcia.
— Z jakim „Piórkiem”, babulko?...
— Ano z tym, co to:
Niósł Florek ziemniaków worek.W worku dziura jak fasa, więc ziemniaki — hopsasa!...Przyszedł do dom Florek, patrzy — pusty worek!...
Wszyscy się zaczęli śmiać, a ja nic nie rozumiem, po co oni te motyki, te worki i te kosze szykują i ciągle mówią o jakimś „kopaniu”.
Chłopcy na podwórku kopali piłkę, na łące kopali glisty, jak szli na ryby.
Może my też dużo glist tymi motykami nakopiemy i pójdziemy ryby łowić! Rybacy na naszej rzece też do takich koszy ryby łapali. Te kosze to pewno na ryby!
Toby dopiero Kajtuś miał bal!
O MYSIEJ NORCE, O KOPANIU I WAWRZONKA PILNOWANIU
Wcaleśmy nie poszli na podwórko kopać piłkę ani na łąkę kopać glisty i łowić ryby, tylko w pole kopać ziemniaki.
Z początku byłem zły, ale po drodze, na polach po życie, złowiłem i połknąłem na śniadanie parę myszek. Te myszy teraz niewiele są gorsze od żab, więc się pocieszyłem. Poszliśmy w pole wszyscy, kto tylko żyje w domu, nawet Wawrzonek. Tylko Bukiet pilnował zagrody.
Był ciepły dzień, słońce grzało jak w lipcu.
Ułożyła gospodyni Wawrzonka ładnie na miedzy, podłożyła mu grubą płachtę i starą chustkę i mówi do Kacperka:
— Kacperek, popilnujesz Wawrzusia, żeby mu się co nie stało! A Kacperek w bek:
— Ja nie chcę Wawrzka pilnować, ja chcę ziemniaki kopać!...
— Nie dasz rady kopaniu, jeszcześ za mały — mówi gospodyni.
— To będę podbierał takie pozostawione ziemniaki!
— Ha, to chyba go Kajtuś popilnuje — powiedziała gospodyni i ruszyła żwawo kopać swoją redlinę. A ja o mało z pychy nie pęknę, że mnie gospodyni kazała Wawrzonka pilnować; widać ja nie gorszy od Bukieta.
Stanąłem sobie na jednej nodze tuż przy Wawrzusiowej płachcie i patrzę na wszystkie strony.
— Niech no się kto śmie do dziecka zbliżyć!...
Antek z Weroniką kopią na wyścigi, Kacperek zbiera do koszyka pozostawione ziemniaki. Uwijają się wszyscy, ile tylko sił. Gospodarz woła:
— Nie urządzać mi tylko wyścigów, a wybierać co do jednego ziemniaka!
Robota aż kipi.
Wawrzonek bawił się ładnie własną pięścią i ssał skóreczkę chleba, wreszcie usnął, a ja wciąż stoję na straży na jednej nodze.
Nagle widzę, że tuż przy Wawrzonkowej główce pod miedzą jest malutka, czarna norka. Nawet dziobem nie poruszyłem, ale tej norki nie spuszczam z oka. Jeszcze z niej co na dziecko wyskoczy!...
Cierpliwości to już nikt mnie nie potrzebuje uczyć!
Nagle coś w norce mignęło, wysunął się z niej malutki pyszczek, uszki, cała myszka razem z ogonkiem, a ja ani drgnę...
Pokręciła ta mysz nosem i myk! sunie do skórki chleba, co ją Wawrzonek w garstce trzyma...
Jak ja to zobaczę, jak nie skoczę:
— Czekaj, ty rozbójniczko, będziesz dziecku chleb rabowała! Łup-siup! prosto w tę mysz!
I nagle Wawrzonek w krzyk, myszy ani śladu, a ja stoję nad Wawrzonkiem ze skórką chleba w dziobie...
Przybiegła gospodyni, ciocia Zosia, Weronika.
— Co się dziecku stało? Czemu tak przeraźliwie krzyknęło?...
— Coś mu się widać przyśniło — mówi Weronika.
— Ładnie mu się przyśniło, siniaka ma na brzuszku i rączkę zadraśniętą!...
Połknąłem prędko tę skórkę chleba, bo jakby ją w moim dziobie zobaczyli, toby nikt nie uwierzył, że to się stało niechcący.
— To ty ładnie, Kajtek, dziecka pilnujesz! — powiedziała gospodyni.
A ja stałem pokorniutko i przyrzekałem sobie nie tknąć Wawrzonka, żeby nawet wszystkie żaby i wszystkie myszy z całego pola po nim spacerowały!...
ROBOTY TYLE PRZEZ WSTRĘTNE BADYLE
Co ci moi gospodarze wynajdują sobie za dziwne zajęcia! Jakby nie mieli nic lepszego do roboty.
Wczoraj gospodarz z Antkiem wykopali na wygonie głęboki na chłopa i szeroki na pół izby dół, powbijali nad nim jakieś kołki, a na tych kołkach złożyli taki most z patyków, że zmieściłoby się na nim z pięć gniazd bocianich.
Dzisiaj raniutko założył gospodarz Kasztana do wozu i jazda wszyscy na łąkę, a ja ile sił za nimi.
Ciekawy jestem okropnie, co też oni będą tam robić!... Chyba się nareszcie namyślili trochę żab i ryb nałapać! Pewno je wpuszczą do tego dołu, żeby było co jeść przez zimę. Wielka już pora!...
A tu Antek: — Prrr! — zatrzymuje Kasztana przed takimi wstrętnymi badylami, co je nie wiadomo po co dawno, jeszcze przed odlotem moich braci, na łące gospodyni rozpostarła.
Z początku to było zielonkawe, potem sczerniało i leżało jak takie długie dróżki nad rzeką, i przeszkadzało żaby łowić.
Upatrzyłem raz taką piękną, zieloną żabę, siedziała pod krzaczkiem dzikiej mięty, ja do niej, a ona:
— Hopsa-sasa. Hop! Hop! Hop — od razu na te badylowe chodniczki. Ja za nią, a tu nogi mi się w te badyle zaplątują, o mało nie bęcnąłem jak długi, a moja żaba — szust do rzeczki — i tyle ją widziałem!...
Okropnie tych badyli nie cierpiałem, bo mi polowanie psuły.
A tu się nasz wóz przy nich zatrzymuje i wszyscy zaczynają zbierać to szkaradzieństwo, wiążą w pęki i ładują na furę, a jeszcze gospodyni mówi:
— Piękny nam latoś len urosiał, będzie go dobrze międlić!
— Straszne rosy uderzały rankami na łąkę — mówi Weronika.
Straciłem cały humor, ale cóż było robić?...
Jak wszystko do kruszyny załadowali na wóz, Antek popędził Kasztana i ruszyliśmy prosto na wygon do tego wykopanego dołu.
Myślę sobie: „Aha, teraz to świństwo zakopią i będzie po krzyku!”
Ale gdzie tam!
Znowu z wozu zdjęli, na tym chruścianym pomoście poukładali, a Antek rozpalił w tym dole pod spodem ogień.
Myślę sobie: „Aha, teraz się to wszystko spali i będzie spokój!”
paolka_pl